Οι «πρωταθλητές», που φοβήθηκαν να παίξουν με τον ΠΑΟΚ

Το πρώτο σκίρτημα της καρδιάς μου για τον ΠΑΟΚ, καταγράφηκε στις αρχές της δεκαετίας του ‘70 στα πρώτα Κύπελλα του ‘72 και του ‘74. Το πατρικό μου σπίτι ήταν μόλις μια ανάσα από το Λευκό πύργο και στα παιδικά μου μάτια η εικόνα των χιλιάδων ΠΑΟΚτσήδων που βουτούσαν εκστασιασμένοι στο Θερμαϊκό για να πανηγυρίσουν τα τρόπαια, δε γινόταν να μη με συναρπάσει.

Την καψούρα για τον ΠΑΟΚ ή την ένεση για να γίνω πιο κατανοητός, την έφαγα μετά τους τελικούς του ‘77 και του ‘78, εκείνη η ομαδάρα που έβλεπα να κεντάει στο χορτάρι ήταν μια οπτασία. Σε εποχές που οι τηλεοπτικές μεταδόσεις ποδοσφαιρικών αγώνων αποτελούσαν σπάνιο γεγονός και οι εικόνες που σχημάτιζε το μυαλό του καθενός ήταν περισσότερο αποκύημα της φαντασίας του, εκείνος ο ΠΑΟΚ μου φαινόταν ως μεικτή Μαρτσελόνα με Άγιαξ και ολίγον εθνική Βραζιλίας.

Σημειώστε πως τους τελικούς του ‘77 και του ‘78 ο ΠΑΟΚ τους έχασε, ήταν το τελευταίο που με ενδιέφερε όμως, μου αρκούσε που ήμουν με τον καλύτερο κι ας μην ήταν ο νικητής. Κάπως έτσι έχτισε λαό ο ΠΑΟΚ παρά τις ελάχιστες διακρίσεις σε σχέση με τη δυναμική του, δεν κουβαλάνε όλοι τα ίδια ιδανικά. Δύσκολο να το καταλάβεις εσύ οπαδέ ομάδας του ΠΟΚ που με διαβάζεις, γιατί απλά αν με ένοιωθες θα ήσουν ΠΑΟΚ. Μη με παρεξηγείς, ούτε εγώ μπορώ, αν ήμουν σαν κι εσένα θα επέλεγα τη δική σου ομάδα

Για τον ίδιο λόγο ο ΠΑΟΚ πολλαπλασίασε το κοινό του ακόμα και όταν το μπάσκετ ανέβηκε στην κορυφή της δημοτικότητας κι έχανε τίτλους από τον Άρη, όλοι θέλουν να κερδίζουν, δεν πηγαίνουν όλοι όμως με το νικητή. Η προσπάθεια, το γεγονός πως ποτέ δεν παρατάς αλλά συνεχίζεις να παλεύεις για το στόχο σου και κάποιες φορές αναγεννιέσαι μέσα από τις στάχτες σου, είναι για πολλούς περισσότερο γοητευτικά από την καθαυτή πρωτιά.

Βάζοντας έναν τίτλο στα παραπάνω, θα έλεγα πως δε διαλέγουμε εμείς ποια ομάδα υποστηρίζουμε, εκείνη μας διαλέγει, Είναι αυτή που εκφράζεται μέσα από το χαρακτήρα του καθενός, γιατί μπορεί όλες οι ομάδες να παίζουν το ίδιο άθλημα, ο χαρακτήρας τους όμως είναι προϊόν της αιτίας και των προδιαγραφών ίδρυσης τους, των ιδρυτών τους, των δοκιμασιών που υπέστησαν στο πέρασμα του χρόνου, όπως και ο τρόπος που διαχειρίστηκαν τις αναποδιές, τις αποτυχίες, τις επιτυχίες, τους θριάμβους, τις δυσκολίες.

Μην το γελάτε, κάποτε το έλεγα σε φίλο που δεν ήξερε αν η μπάλα είναι στρόγγυλη και του ακουγόταν εξωπραγματικό πως η ομάδα που αγαπάμε είναι προέκταση του χαρακτήρα μας. Όταν του το εξήγησα κάπως πιο αναλυτικά, απάντησε «έτσι που μου το λες ίσως να έχεις δίκιο, στη δουλειά έχουμε δυο συναδέλφους που όποτε πηγαίνουμε με καθυστέρηση ή κάνουμε κάνα τσιγάρο στη λούφα, είναι αυτοί που ενημερώνουν πάντα τους ανωτέρους μας. Και οι δυο είναι Αρειανοί…»

Οποιαδήποτε άλλη ομάδα κι αν ήταν στη θέση μας θα είχε καταρρεύσει, ο κόσμος της θα είχε απογοητευτεί, θα δήλωνε κουρασμένος, έτοιμος να τα παρατήσει, Κι όμως, βλέπω τριγύρω φάτσες πιο αποφασισμένες, πιο τρελαμένες και αποφασισμένες, Που όχι μόνο δεν φοβήθηκαν, αλλά πορώθηκαν περισσότερο με αυτά που έγιναν.

Έχουμε και λέμε λοιπόν:

Η ρητορική ώστε να απαξιωθεί προκαταβολικά το πρωτάθλημα στο οποίο εξαρχής ο ΠΑΟΚ φάνταζε ως φαβορί, ήταν πως ο Ιβάν είναι ο νέος χαλίφης και ότι ο τίτλος ήταν ταγμένος από την κυβέρνηση.

Όσον αφορά το χαλίφη, πρώτη φορά βλέπω χαλίφη να του ακυρώνουν κανονικό γκολ όχι οι διαιτητές, αλλά οι αντίπαλοι ποδοσφαιριστές, κάτι που αποτέλεσε το κερασάκι στην τούρτα.

Η τούρτα του χαρισμένου πρωταθλήματος, περιλαμβάνει τις 7 αγωνιστικές κεκλεισμένων των θυρών, τιμωρία  που δε χρεώνω στον Τσίπρα εννοείται, σιγά μην ασχοληθεί ο πρωθυπουργός με τέτοια θέματα. Επισημαίνω απλώς την αντίφαση της κατασκευασμένης παραφιλολογίας, σε σχέση με τα γεγονότα, γιατί σύμφωνα με το αφήγημα, ο Τσίπρας έστηνε μέχρι και με τους επόπτες.

Ένα οφσάιντ γκολ του Πέλκα στα Γιάννενα έγινε σημαία, τη στιγμή που οι άλλοι δυο ανταγωνιστές έπαιρναν πολλαπλάσια σφυρίγματα, ενδεικτικά αναφέρω πως στους έξι τελευταίους αγώνες πριν την επίσκεψη στην Τούμπα, η ΑΕΚ μετρούσε τέσσερα αντικανονικά γκολ και κάτι χαρισμένες κόκκινες. Το γκολ του Πέλκα όμως παρέμενε σταθερά ως σημείο αναφοράς, αφού ο πρωθυπουργός μας έκανε πλάτες, σκίζοντας μέχρι και τα Ομοσπονδιακά μνημόνια με την ιστορική ατάκα, στην άπταιστη Αγγλική του «Go back madame Uefa, go back mister Pereira, the championship will go to PAOK because i promise».

Λίγο πριν την εκδίκαση της υπόθεσης Γκαρσία, ο υπουργός αθλητισμού δήλωνε πως «είναι κρίμα να κινδυνεύσει ο ΠΑΟΚ να χάσει το πρωτάθλημα, εξαιτίας ενός που πέταξε ρολό», προκαταβάλλοντας την απόφαση της δικαιοσύνης, σε μια στιγμή που το τοπίο ήταν εντελώς ασαφές, μια και δεν υπήρχε η συμπληρωματική έκθεση Αρετόπουλου.

Υπουργός της κυβέρνησης που έκανε πλάτες στον ΠΑΟΚ ήταν ο Βασιλειάδης, αν έλεγε κάτι σε «δεν πιστεύω πως ο Γκαρσία τραυματίστηκε στ΄ αλήθεια», θα είχε γίνει πόλεμος. Καθοριστικό ρόλο στην εκδίκαση της υπόθεσης έπαιξε και μια ιατροδικαστική γνωμάτευση από κρατική λειτουργό, που υπάγεται στο Υπ. Δικαιοσύνης! Υπουργείο του Σύριζα κι αυτό.

Πρόσφατα, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος καταδίκασε τα επεισόδια στην Τούμπα και τη συμπεριφορά Σαββίδη -και καλά έκανε- δε θυμάμαι όμως να γίνονται θέμα σε διάρκεια ενημέρωσης πολιτικών συντακτών, τα επεισόδια στο Ολυμπιακός-ΑΕΚ. Κυβερνητικός εκπρόσωπος του Σύριζα, που έχει τάξει πρωτάθλημα στον ΠΑΟΚ ήταν ο λεγάμενος.

Ούτε θυμάμαι βεβαίως τον κυβερνητικό εκπρόσωπο της κυβέρνησης την εποχή που οι ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού με πρώτο το Σισέ γίνονταν μπαούλο στο ξύλο στο Καραΐσκάκη, να καταδικάζει τις δηλώσεις Μαρινάκη, που ούτε λίγο ούτε πολύ είχε πει «εντάξει, δεν έγινε και κάτι σοβαρό, εδώ μέσα δεν κουνιέται κανείς».

Αν λοιπόν αυτός ο Σύριζα είναι ο φίλος μας, απορώ τι περισσότερα θα έκανε όχι σε περίπτωση που ήταν εχθρός μας, αλλά δε μας συμπαθούσε τόσο τέλος πάντων…

Μετά από όσα έγιναν, η καταδίκη του ΠΑΟΚ είναι σχεδόν δεδομένη, ακόμα και δίκαιο να είχε, θα θυσιαστεί στο βωμό της ικανοποίησης της κοινής γνώμης που διψά για αίμα, όπως και των διεθνών Ομοσπονδιών, που πρέπει και καλά να πεισθούν πως η Ελλάδα είναι ένα σοβαρό κράτος, όπου εφαρμόζονται οι νόμοι. Σε εμάς έλαχε ο κλήρος, τι να κάνουμε..

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, θα στερηθεί αυτό που πραγματικά άξιζε στο χορτάρι, οπότε το ταγμένο πρωτάθλημα μετατρέπεται ω του θαύματος σε αξιόπιστο με τους παραμυθατζήδες της κωμικής ρητορικής να τυρβάζουν πλέον περί της οπλοφορίας του Σαββίδη, επιδιδόμενοι σε βαλλιστικά ρεπορτάζ.

Με τον ΠΑΟΚ εκτός διεκδίκησης λοιπόν, ξεχάστηκαν, οι Τσίπρες, τα κυβερνητικά δώρα, οι Πέλκες και οι τίτλοι που μας είχαν υποσχεθεί, χάθηκαν μέσα στα ντουμάνια του όπλου του Ιβάν, που ακόμα καπνίζει.

Το ότι η ομάδα που προηγούνταν στο μεγαλύτερο διάστημα του δεύτερου γύρου -εκεί που κρίνονταν τα πάντα δηλαδή- έχασε και τους δυο αγώνες με τους ανταγωνιστές της στα χαρτιά, δε συνιστά αλλοίωση πρωταθλήματος! Το ότι οι δυο κρίσιμες αναμετρήσεις για την ανάδειξη του πρωταθλητή κρίνονται στα δικαστήρια και όχι στο χορτάρι, είναι αυτό ακριβώς που ονομάζουμε ποδόσφαιρο.

Μέχρι πριν τους δυο αυτούς αγώνες, που τα πάντα κρίνονταν στον αγωνιστικό χώρο -με τα όποια διαιτητικά λάθη, που ακόμα και η σούμα τους βγάζει τον ΠΑΟΚ ως τον λιγότερο ευνοημένο-, το πρωτάθλημα ήταν το πιο βρώμικο της ιστορίας.  Τώρα που κάποιοι κύριοι με βάτες αποφασίζουν πως θα διανείμουν το λιγότερο 10 βαθμούς, επανήλθαμε στην κανονικότητα και επιτέλους απολαμβάνουμε ποδόσφαιρο.

Σε τούτο το νορμάλ για τα δεδομένα τους πρωτάθλημα, πιθανότερη πρωταθλήτρια θα είναι η ΑΕΚ. Δε λέω, σημαντικό για ΠΑΕ τα χρόνια ιστορίας της οποίας είναι λιγότερα από τα δάχτυλα μιας παλάμης. Κάποιες ελπίδες έχει και ο Ολυμπιακός, που έχει πάρει μπόλικα τέτοια.

Όποιος και αν το σηκώσει όμως, η ιστορία θα τον αναφέρει ως «τον πρωταθλητή που φοβήθηκε να παίξει με τον ΠΑΟΚ»…