Βαλμπουενά : «Πολλοί νόμιζαν ότι ήρθα για… σύνταξη. Τους έδειξα πόσο λάθος έκαναν»

Σε ηλικία 36 ετών και παίζει σαν έφηβος. «Μαγεύει» ακόμη και σήμερα με τις ντρίμπλες του, τις προσπάθειές του εντός αγωνιστικού χώρου. Προκαλεί θαυμασμό με τη μαχητικότητά του σε όλους τους αγώνες του Ολυμπιακού. Ο λόγος για τον Ματιέ Βαλμπουενά.

Όταν το καλοκαίρι του 2019 υπέγραψε στους «ερυθρόλευκους», πολλοί επικριτές αυτής της μεταγραφής έλεγαν πως ο Γάλλος βιρτουόζος ήρθε για τα τελευταία… ένσημα της σύνταξής του. Η ηλικία του (35 ετών τότε) προβλημάτισε πολλούς. Αλλά ο Βαλμπουενά έδωσε άμεσα τις απαντήσεις του στο γήπεδο! Εκεί όπου κρίνονται όλοι.

Σε όλη του την πορεία με τον Ολυμπιακό (πέρσι και μέχρι στιγμής φέτος), ο μικρόσωμος «μάγος» έχει μετρήσει 47 συμμετοχές σε όλες τις διοργανώσεις, με 10 γκολ και 23 ασίστ! Μάλλον τελικά δεν ήρθε για τη… σύνταξη. Εκπληκτικές εμφανίσεις από τον Βαλμπουενά, ο οποίος μαζί με τον Ελ Αραμπί, ήταν οι δύο πρωταγωνιστές της περσινής εξαιρετικής χρονιάς της ομάδας του Πέδρο Μαρτίνς (νταμπλ στην Ελλάδα, «16» Europa League).

«Βρήκα τη δεύτερη νεότητά μου στον Ολυμπιακό»

Ο Βαλμπουενά, παραχώρησε συνέντευξη στην «Equipe», όπου μίλησε για την επερχόμενη «επανένωση» με τη Μαρσέιγ στο Champions League (η γαλλική ομάδα θα έρθει στο Καραϊσκάκη την ερχόμενη Τετάρτη για την πρεμιέρα των ομίλων), για τις αναμνήσεις που έχει από εκεί, ενώ τόνισε πως στον Ολυμπιακό βρήκε τη δεύτερη νεότητά του. Ενώ μίλησε και για τους επικριτές του. Οι οποίοι, όταν εκείνος πήρε μεταγραφή για τον Ολυμπιακό, είχαν αμφιβολίες για εκείνον λόγω της ηλικίας του. Και ότι ήρθε για να βγάλει… σύνταξη.

Τους έδειξε όμως, πόσο λάθος είχαν!

Αναλυτικά η συνέντευξη του Βαλμπουενά στην «Equipe»:

Πώς ένιωσες τη στιγμή της κλήρωσης του Champions League όταν βρήκες απέναντί σου τη Μαρσέιγ;

«Δεν είμαι πιστός, αλλά πιστεύω στη μοίρα. Και νιώθω πως έχω ένα άστρο πάνω από το κεφάλι μου. Πρέπει να πιστέψω πως η ιστορία μου με τη Μαρσέιγ δεν έχει τελειώσει ακόμα. Θα παίξω στο Βελοντρόμ την 1η Δεκεμβρίου, κάτι που θα μου δώσει την ευκαιρία να με παρακολουθήσει η κόρη μου, που δε με έχει δει ποτέ να παίζω εκεί. Εξι χρόνια μετά επιστρέφω, αλλά ως αντίπαλος, είναι μια υπέροχη ιστορία».

Σε ποια κατάσταση είσαι λίγο πριν την «επανένωση»; Ενθουσιασμένος, ανήσυχος, νοσταλγικός;

«Λίγο απ’ όλα. Υπάρχει και η υπερηφάνεια. Η Μασσαλία θα παραμείνει για πάντα στην καρδιά μου, ακόμα κι αν η τελευταία μου παρουσία στο Vélodrome είχε μια θυελλώδη υποδοχή (ως παίκτης της Λυών το 2015). Αλλά η Μαρσέιγ είναι μέρος της ζωής μου. Ναι, ήξερα πως θα δεχόμουν ένα… θερμό καλωσόρισμα! Αυτό το μίσος ήταν επίσης δυνατό, γιατί με αγαπούσαν απίστευτα πριν».

Τι αναμνήσεις κρατάς από την υποδοχή του 2015;

«Ηταν μια πολύ δύσκολη στιγμή, είναι αλήθεια. Οι γονείς μου υποψιάστηκαν τι θα συνέβαινε και προτίμησαν να μην έρθουν. Ενας απαγχονισμένος άνδρας, πολλές προσβολές, πέρασα δύσκολα. Μετά κατάλαβα πόσο με αγαπούσαν για να με… μισούν έτσι. Δεν μετανιώνω για την επιλογή μου να υπογράψω στη Λυών (το 2015) επειδή δεν μπορούσα να μείνω στη Ρωσία. Θα ήθελα να επιστρέψω στη Μαρσέιγ, αλλά δεν ήταν δυνατό».

Θα μπορούσες να είχες επιστρέψει στη Μαρσέιγ εκείνη την εποχή;

«Ήθελα να επιστρέψω στη Μαρσέιγ, ναι, αλλά δεν ένιωσα αμοιβαίο ενδιαφέρον εκ μέρους των διοικούντων. Ήμουν σε μια κατάσταση όπου έπρεπε να φύγω από τη Ρωσία λόγω των οικονομικών προβλημάτων του συλλόγου (Ντιναμό Μόσχας). Ο Ζαν Μισέ Ολάς μου τηλεφώνησε και μου έκανε αυτή την προσφορά. Θα μπορούσα να έρθω σε ένα καλό κλαμπ, να έχω ένα καλό συμβόλαιο, να παίξω στο Champions League. Έκανα ακόμα πολλές ερωτήσεις στον εαυτό μου γιατί ήξερα τι θα έλεγαν οι άλλοι. Η επιλογή ήταν πολύ δύσκολη, αλλά το πήρα απόφαση».

Οπαδοί της Μαρσέιγ σε κατηγορούν ακόμα και σήμερα:

«Πολλά είπαν, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν ήθελα να φύγω. Πόνεσα πραγματικά όταν συνέβη αυτό. Ημουν κολλημένος με αυτή την ομάδα, τους ανθρώπους, τους οπαδούς. Ηταν το τέλος μιας εποχής και αισθάνθηκα άσχημα. Η αλήθεια είναι πως η Μαρσέιγ με ώθηση προς την έξοδο εκείνο το καλοκαίρι. Με πίεσε ο πρόεδρος να δεχθώ την προσφορά της Ντιναμό Μόσχας. Ο σύλλογος ήταν σε σημείο καμπής και αποφάσισα να δεχθώ».

Δεν φοβάσαι αυτή τη νέα επιστροφή στο Velodrome; Σκέφτεσαι την πιθανότητα να παίξεις σε ένα γεμάτο γήπεδο;

«Θα δούμε πόσοι θεατές θα επιτρέπονται. Ελπίζω να έχουν προχωρήσει κι αυτοί. Με έκαναν μια φορά να αισθανθώ άσχημα, πιστεύω πως είναι αρκετό. Είμαι αισιόδοξος άνθρωπος, έξι χρόνια μετά την αναχώρησή μου τη βρίσκω ξανά. Δεν θα μπορούσαμε να τελειώσουμε με αυτό τον τρόπο».

Ποιες είναι οι εικόνες σου από τον Ολυμπιακό και τη Μαρσέιγ;

«Από τη δική μου πλευρά ζω μία 2η νεότητα στον Ολυμπιακό. Πάντα υπάρχουν οι καλές στιγμές και οι περίπλοκες στιγμές στην καριέρα σου. Εγώ όμως κρατάω από παντού τα καλά. Το πρώτο μου παιχνίδι, τους πρώτους μου τίτλους και το πρώτο μου γκολ (ήταν με τη Σεντ Ετιέν στο 2-1 στις 19 Μαϊου του 2007). Γνώρισα σημαντικούς προέδρους και ανθρώπους της ομάδας όπως ο Λουίς Ντρειφούς και ο Παπέ Ντιούφ, ανθρώπους εξαιρετικούς γενικά, είχα συμπαίκτες με τους οποίους μιλάω ακόμα και σήμερα, έναν τελικό που αντιμετώπισα την παλιά μου ομάδα, τη Μπορντό, όπου είχα σκοράρει και κερδίσαμε και τόσα άλλα. Ήταν τότε ο πρώτος τίτλος μετά από 17 χρόνια αναμονής. Έχω την αίσθηση και την εντύπωση πως η Μαρσέιγ ήταν το πεπρωμένο μου».

Βλέπεις ομοιότητες με Ολυμπιακό και Μαρσέιγ;

«Ο Ολυμπιακός είναι σαν ένα αντίγραφο της Μαρσέιγ σε όλα. Η ομάδα, η πόλη, το πάθος και η πίεση που υπάρχει. Το γήπεδό μας το Καραϊσκάκη είναι επίσης σε οβάλ σχήμα και με θέσεις που μου θυμίζουν το Βελοντρόμ. Ακόμα και ο δρόμος προς το προπονητικό είναι πανομοιότυπος. Είναι η Μεσόγειος φυσικά. Η Γλυφάδα, όπου είναι δίπλα στο σπίτι μου μοιάζει επίσης πολύ με γαλλική περιοχή».

Αυτές οι ομοιότητες ήταν λόγος να έρθεις στον Ολυμπιακό;

«Ναι, εδώ βρήκα την 2η μου… Μαρσέιγ. Ναι ήταν όλα αυτά ο λόγος».

Περίμενες νέες επιτυχίες στο Champions League και τίτλους στα 36 σου χρόνια;

MUST READ

Έτσι… γεννήθηκε η Boxing Day – Το μακρινό 1860 και τα πρώτα παιχνίδια στην ιστορία

«Όχι καθόλου. Αποφάσισα να αποδεχθώ την πρόκληση στον Ολυμπιακό και πανηγύρισα σαν μικρό παιδί το πρωτάθλημα που πήραμε. Όταν βρεθήκαμε έξω στους δρόμους και βλέπαμε τα καπνογόνα και τους πανηγυρισμούς έβλεπα τον νεότερο εαυτό μου στη Γαλλία. Πολύς κόσμος είχε αμφιβολίες για μένα όταν ήρθα εδώ στην Ελλάδα και ότι θα ήταν σαν να έρχομαι για τη… συνταξιοδότηση και τα ένσημα. Τους έδειξα το αντίθετο και το πόσο λάθος είχαν».