Η μετοχή Ρονάλντο απογειώνει τη μετοχή Γιουβέντους

«Αντιμέτωποι με τόση ενοχή δεν μπορούμε παρά να προχωρήσουμε σε απεργία. Είναι απαράδεκτο το γεγονός ότι, τη στιγμή που οι εργαζόμενοι εξακολουθούν για χρόνια να κάνουν τεράστιες οικονομικές θυσίες, η ίδια η εταιρεία αποφασίζει να δαπανήσει εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ για την αγορά ενός ποδοσφαιριστή. Είναι φυσιολογικό για ένα άτομο να κερδίζει εκατομμύρια και χιλιάδες οικογένειες να μην μπορούν να ανταπεξέλθουν έως τα μέσα του μήνα; Η εταιρεία θα μπορούσε να επενδύσει σε μοντέλα αυτοκινήτων που διασφαλίζουν το μέλλον χιλιάδων ανθρώπων και όχι μόνο σε έναν άνθρωπο».

Αυτό είναι ένα απόσπασμα από την ανακοίνωση των εργαζομένων της FIAT, της αυτοκινητοβιομηχανίας που ανήκει στην οικογένεια Ανιέλι, όπως ακριβώς και η Γιουβέντους. Με αυτήν είχαν κηρύξει το περασμένο καλοκαίρι διήμερη απεργία από τα καθήκοντά τους, ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την απόφαση να δαπανηθούν πάνω από 100.000.000 ευρώ για έναν ποδοσφαιριστή. Έχουν δίκιο; Ναι, αλλά αυτό έχει να κάνει με τον τρόπο που έχουμε «κατορθώσει» να διαμορφώσουμε την κοινωνικοοικονομική πυραμίδα, και όχι με τα επιχειρήματα που αντιπαρέβαλαν.

Είναι τόσο λανθασμένη η λογική του «γιατί να δαπανήσει κανείς εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ για την αγορά ενός ποδοσφαιριστή». Λες και οι διοικούντες την πρωταθλήτρια Ιταλίας έχουν κάποια αυταπάτη ότι μόνο με την παρουσία του Ρονάλντο θα δουν καλύτερο ποδόσφαιρο και περισσότερους τίτλους, και πως μάλιστα θα το κάνουν με διάρκεια. Οι Μπιανκονέρι δεν αγόρασαν τόσο έναν ποδοσφαιριστή, όσο έκαναν μια εξωαγωνιστική επένδυση. Αγόρασαν ένα προϊόν με παγκόσμια απήχηση, ικανό να ενδυναμώσει το brand τους ακόμα περισσότερο κι από κατάκτηση Champions League.

Και η αφορμή με την οποία γράφονται αυτές οι γραμμές, είναι ακόμα ένα παράδειγμα που έρχεται για να επιβεβαιώσει του λόγου το αληθές. Η ομάδα του Τορίνου ανέβηκε στην ελίτ του χρηματιστηρίου του Μιλάνου, με το όνομά της να συγκαταλέγεται στο δείκτη FTSE MIB, στη στέγη του οποίου βρίσκονται οι κορυφαίες ιταλικές εταιρείες, ανεξαρτήτως κλάδου δραστηριοποίησης. Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που μία ποδοσφαιρική ομάδα παίρνει θέση στο συγκεκριμένο γκρουπ.

Στα τέλη Ιουνίου, όταν τα πρώτα βάσιμα δημοσιεύματα περί μεταγραφής του Πορτογάλου έκαναν την εμφάνισή τους, η μετοχή της Γιούβε είχε αξία 0,66 ευρώ. Πλέον έχει φτάσει στο 1,17, δηλαδή έχοντας σχεδόν διπλασιαστεί, ενώ η συνολική αξία της εταιρείας είναι στο 1.100.000.000 ευρώ. Ρευστότητα δεν υφίσταται, όμως μπορούμε κάλλιστα να μιλάμε για ανοδική που σε βάθος χρόνου θα φέρει τη Γιουβέντους στην ίδια γραμμή με την Μπαρτσελόνα, τη Ρεάλ Μαδρίτης, τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Θα έχουμε κάνει άλμα στην κατανόηση περί αθλητικού μάνατζμεντ όταν αντιληφθούμε πως η οπτική γωνία του «μα γιατί να δώσεις 100.000.000 για έναν 33χρονο» έχει πάψει να ακολουθεί λογική διαδρομή. Για τους συλλόγους οι ποδοσφαιριστές είναι και εμπορεύματα, μάς αρέσει δεν μάς αρέσει. Η μετακόμιση του Πορτογάλου στη Γιουβέντους είναι το πιο ζωντανό παράδειγμα. Η ιταλική ομάδα γιγαντώνεται. Δεν χρειάζεται να κατακτήσει το Champions League με πρωταγωνιστή τον Ρονάλντο, δεν χρειάζεται να πάρει δέκα σερί πρωταθλήματα στην Ιταλία, δεν χρειάζεται να παίξει το ποδόσφαιρο της Μπαρτσελόνα του Πεπ. Χρειάζεται απλώς να καταστήσει τον εαυτό της αναγνωρίσιμο μέχρι και στην τελευταία γωνιά της… Ανταρκτικής. Η Γιουνάιτεντ αυτό έκανε και εκτοξεύθηκε οικονομικά, αφού αγωνιστικά είναι σχεδόν άφαντη τα τελευταία χρόνια.

Από τη στιγμή λοιπόν που ο Ρονάλντο είναι παντού, από το εξώφυλλο του FIFA μέχρι τις αφίσες της Nike, η Γιουβέντους είναι επίσης παντού. Μαζί και το (σαφώς πιο αναγνωρίσιμο) νέο σήμα της Γιουβέντους. Μαντέψτε γιατί το άλλαξε κι αυτό η Γηραιά Κυρία. Μαντέψτε επίσης γιατί ο αριθμός των ακόλουθών της στα social media έχει εκτοξευθεί και γιατί ξαφνικά οι αναλυτές προβλέπουν κλιμακωτή άνοδο των κερδών των Μπιανκονέρι, τουλάχιστον για την επόμενη πενταετία.

Και ας καταλήξουμε παρέα, επιτέλους, στο λόγο που το ποδόσφαιρο έχει χάσει προ πολλού την αγνότητά του. Ό,τι έχει απήχηση, εμπορευματοποιείται. Γίνεται έρμαιο των ορέξεων των απανταχού επιχειρηματιών και μεταμορφώνεται σε μια βιομηχανία με την οποία ελάχιστες μπορούν να συγκριθούν σε παγκόσμιο επίπεδο. Κι ακόμα δεν έχει πιάσει ταβάνι.