Επίτιμος πρόεδρος ο τεχνικός του μοναδικού σκουντέτο της Βερόνα!

Εν μέσω της εναγωνίου προσπάθειας της γι’ αποφυγή του υποβιβασμού και της μετατροπής της σε ποδοσφαιρικό ασανσέρ μεταξύ Serie A και της δεύτερης τη τάξει κατηγορίας του Ιταλικού ποδοσφαίρου (Serie B), η Ελλάς Βερόνα δεν ξεχνά το παρελθόν. Όχι μόνο λόγω, αλλά κι έργω…

Έτσι, παραμονή του αγώνα με την Κροτόνε – κρίσιμου για τα δρώμενα της «ουράς» της βαθμολογίας του Καμπιονάτο, καθώς εμπλέκονται οι, προτελευταίοι, Βερονέζοι, με τα τρίτα από το τέλος, σκυλόψαρα που εκπροσωπούν τον αρχαίο Κρότωνα – ανακοινώθηκε ότι ο Οσβάλντο Μπανιόλι αναγορεύθηκε επίτιμος πρόεδρος της ομάδας.

Αν και το σημερινό ματς προσομοιάζει – καίτοι απομένουν ακόμη 17 αγωνιστικές για το φινάλε του φετινού μαραθωνίου της Serie A κι υπάρχει κατά το κοινώς λεγόμενο πολύς δρόμος – με μπαράζ παραμονής, για την ομάδα από την πόλη του Ρωμαίου και της Ιουλιέττας κι εκείνη από την Καλάμπρια, οι ιθύνοντες των γηπεδούχων αποφάσισαν να δώσουν την απαραίτητη έμπνευση, σε παίκτες και φιλάθλους, ενόψει της δύσκολης συνέχειας, υπενθυμίζοντας τους το ένδοξο παρελθόν.

Έτσι αποφασίστηκε ν’ απονεμηθεί ο σχετικός τίτλος στον τεχνικό που οδήγησε την Ελλάς Βερόνα στο μοναδικό σκουντέτο της ιστορίας της. Το ανακοίνωσε ο πρόεδρος των τζιαλομπλού Μαουρίτσιο Σέτι.

Ο διοικητικός ηγέτης των Βερονέζων προχώρησε σ’ αυτή την ενέργεια στο περιθώριο των εγκαινίων τοιχογραφιών, στην πόλη, αφιερωμένων στον 83χρονο τεχνικό.

Τοιχογραφίες κοντά στο Μπεντεγκόντι για τον 83χρονο Μπανιόλι και τον Έλκιερ!

Τοιχογραφιών που είναι αφιερωμένες και στον εμβληματικότερο παίκτη εκείνης της ομάδας, τον, μεγάλο Δανό επιθετικό, Πρέμπεν Έλκιερ κι εδράζονται κοντά στον τόπο των θριάμβων αμφοτέρων, το γήπεδο Μαρκ’ Αντόνιο Μπεντεγκόντι.

Ήταν 33 χρόνια πριν, το σωτήριο – για το μισό κομμάτι της Βερόνα (σ. υπάρχει κι η Κιέβο στην πόλη) – έτος 1985, που η ομάδα, η οποία βαφτίστηκε Ελλάς κατόπιν εισήγησης ενός καθηγητή αρχαίων Ελληνικών (!), πετύχαινε την μεγαλύτερη, διαχρονικά, έκπληξη στο κάλτσιο κατακτώντας το πρωτάθλημα.

Αρχιτέκτονας εκείνης της ποδοσφαιρικής σταχτοπούτας που, κόντρα σε όλα τα προγνωστικά έκοψε πρώτη το νήμα βάζοντας τα γυαλιά σε Γιουβέντους, ομάδες του Μιλάνου και της Ρώμης, ήταν ο σημερινός απόμαχος των πάγκων.

Ο οποίος ήταν τεχνικός της Ελλάς για 9 εύχυμα χρόνια (από το 1981 έως το 1990), κατά τη διάρκεια των οποίων την έχρισε φιναλίστ και δύο τελικών του Κόπα Ιτάλια (1983 και 1984).
Ήταν οι προειδοποιήσεις που οι «μνηστήρες» του τίτλου δεν έλαβαν υπόψη και βρέθηκαν προ εκπλήξεως στο φινάλε της σεζόν 1984-85 όταν, με 43 πόντους (σ. η νίκη βαθμολογούνταν με 2 πόντους κι όχι με 3 όπως αργότερα), οι τζιαλομπλού έβλεπαν άπαντες «αφ’ υψηλού».

Έκτοτε ουδείς μπόρεσε να ξαναφέρει το πρωτάθλημα στην πόλη των περίπου 300.000 κατοίκων. Έτσι απέμεινε «φάρος» για τις επόμενες γενιές φιλάθλων και παικτών της ομάδας, αλλά κι απόδειξη, εκείνου που είναι σύμφυτο με το ίδιο το ποδόσφαιρο: ότι ενίοτε, οι ποδοσφαιρικοί «Δαβίδ» μπορούν να νικήσουν τους «Γολιάθ» δίνοντας «αλατοπίπερο» κι ελπίδα στην καθημερινότητα μας (ποδοσφαιρική και μη).