«Προπονητής της Τσέλσι» ή αλλιώς ο επόμενος που θα διώξει ο Αμπράμοβιτς

Προπονητής στον πάγκο της Τσέλσι ή αλλιώς κατάδικος σε…. ηλεκτρική καρέκλα. Το πρόσφατο παρελθόν έχει αποδείξει πως όποιος αναλαμβάνει την τεχνική ηγεσία των Λονδρέζων δεν μακροημερεύει, με τελευταίο θύμα – όπως φαίνεται – τον Μαουρίσιο Σάρι.

Δελεασμένοι από τη γλύκα των χρημάτων, της δόξας ή της περιπέτειας, οι προπονητές που δέχθηκαν την πρόταση του… δήμιού τους, Ρόμαν Αμπράμοβιτς δεν είχαν την καλύτερη κατάληξη. Στην παρακάτω λίστα, θα δούμε τους 10 τεχνικούς (εξαιρούνται οι υπηρεσιακοί) που είδαν την πόρτα της εξόδου από το «Στάμφορντ Μπριτζ», πολύ νωρίτερα από το αναμενόμενο.

Κλαούντιο Ρανιέρι (2003-2004)

Ο πρώτος που πήρε το χρίσμα από τον Ρώσο επιχειρηματία και ο… πρώτος που βίωσε τις τεχνικές του ιδιοκτήτη των «μπλε». Ο Ρανιέρι έφτασε στο Λονδίνο το 2003 και στην πρώτη του σεζόν κατάφερε να τερματίσει στη δεύτερη θέση της Premier League, ενώ οδήγησε την ομάδα μέχρι και τα ημιτελικά του Champions League. Για κάποιους, η πρώτη του χρονιά θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως πολλά υποσχόμενη, όχι όμως και για τον Ρόμαν Αμπράμοβιτς. Στο τέλος της αγωνιστικής περιόδου, ο Ρανιέρι ενημερώθηκε πως δεν θα συνέχιζε στον πάγκο των «μπλε».

Ζοζε Μουρίνιο (2004-2007)

Μια αέναη αγάπη που έχει στιγματιστεί από δυο διαζύγια. Ο Ζοζέ Μουρίνιο ανέλαβε το 2004 την τεχνική ηγεσία και κατάφερε να παραμείνει στο σύλλογο για τρία ολόκληρα χρόνια. Με την άφιξη του Πορτογάλου στο Λονδίνο, ο Αμπράμοβιτς όπλισε την ομάδα με παίκτες τεράστιου βεληνεκούς, γεγονός που είχε σαν αποτέλεσμα την κατάκτηση του πρωταθλήματος για δυο σερί χρονιές. Ο 56χρονος φάνηκε πως θα στέριωνε στον πάγκο των «μπλε», όμως η κάκιστη αρχή της τρίτης σεζόν τον ώθησε στην πόρτα της εξόδου.

Αβραάμ Γκράντ (2007-2008)

Ένα…γλίστρημα μακριά από την απόλυτη επιτυχία. Ο διάδοχος του Μουρίνιο, Αβραάμ Γκράντ, παρά το χαμηλό προφίλ του έφτασε μια ανάσα από το να χαρίσει στην Τσέλσι το πρώτο της Champions League. Στον τελικό, όμως, κόντρα στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ο Τζον Τέρι, γλίστρησε, αστοχώντας στο κρίσιμο πέναλτι, με το τρόπαιο να πηγαίνει στους «κόκκινους διάβολους». Στο τέλος της σεζόν, ο Ισραηλινός απολύθηκε, όντας ένα βήμα μακριά από το να γράψει ιστορία.

Λουίς Φελίπε Σκολάρι (2008-2009)

Ο Βραζιλιάνος ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς, έχοντας 10 νίκες σε 13 παιχνίδια, όμως η συνέχεια δεν ήταν παρόμοια. Τον Φεβρουάριο του 2009 η Τσέλσι μετρούσε 4 νίκες σε 11 παιχνίδια και η λευκή ισοπαλία με τη Χαλ ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Ο 70χρονος, επτά μόλις μήνες μετά την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας, πλέον αποτελούσε παρελθόν από τους «μπλε».

Γκους Χίντινγκ (2009)

Ο Ρώσος αντικατέστησε τον υπηρεσιακό Ρέι Γουίλκινς στα μέσα της χρονιάς και κατάφερε να οδηγήσει την ομάδα σε ένα εντυπωσιακό photo finish. Με 11 νίκες σε 13 παιχνίδια αλλά και με την κατάκτηση του FA CUP θα περίμενε κανείς τη θέση του να παραμείνει ανέγγιχτη, όμως ο συμπατριώτης του είχε άλλη άποψη. Ο Χίντινγκ είχε κάνει το καθήκον του, όμως… είχε έρθει η ώρα για τον επόμενο.

Κάρλο Αντσελότι (2009-2011)

Ο Καρλέτο έφτασε μετά βαΐων και κλάδων στο Λονδίνο, λόγω των μεγάλων επιτυχιών του στον πάγκο της Μίλαν. Η πρώτη του χρονιά στην Αγγλία ήταν καταπληκτική, κατακτώντας το πρωτάθλημα με ρεκόρ σκοραρίσματος, καθώς οι παίκτες του βρήκαν δίχτυα συνολικά 103 φορές. Το τρόπαιο της Premier league είχε επιστρέψει στο «Στάμφοντ Μπριτζ» μετά από 4 χρόνια, όμως, αυτό δεν ήταν αρκετό. Τη δεύτερη χρονιά, η Τσέλσι δεν κατάφερε να πραγματοποιήσει καλή πορεία στα εγχώρια και ευρωπαϊκά κύπελλα, ενώ η κατάκτηση του πρωταθλήματος από τη Γιουνάιτεντ σήμανε την απόλυσή του Ιταλού.

Αντρέ Βίλας Μπόας (2011-2012)

Ίσως η μεγαλύτερη απογοήτευση για τον Ρώσο ιδιοκτήτη. Ο Βίλας Μπόας είχε όλες τις απαιτούμενες προδιαγραφές για να πετύχει στο Λονδίνο, όμως τα αποτελέσματά του στην Τσέλσι ήρθαν σε πλήρη αντιδιαστολή με εκείνα που είχε πετύχει στον πάγκο της Τότεναμ. Ο Πορτογάλος κατάφερε να κερδίσει μόνο 10 από τα 40 παιχνίδια σε όλες τις διοργανώσεις και δικαιολογημένα αποχώρησε προτού ολοκληρωθεί η σεζόν.

Ρομπέρτο Ντι Ματέο (2012)

Μετά την απόλυση του Αντρέ Βίλας Μπόας, την τεχνική ηγεσία ανέλαβε ένας έτερος Πορτογάλος. Το όνομα του Ρομπέρτο Ντι Ματέο ήταν άγνωστο στην ποδοσφαιρική κοινότητα, όμως με το τέλος της σεζόν άπαντες θα τον θυμούνταν. Με τον 48χρονο σε ρόλο καθοδηγητή, η Τσέλσι έκανε το ανέλπιστο, κατακτώντας τη βαρύτιμη κούπα του Champions League.  Στον τελικό, οι Λονδρέζοι επικράτησαν στα πέναλτι της Μπάγερν στο Μόναχο, πανηγυρίζοντας για πρώτη φορά την κατάκτηση της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης. Σαν συμπλήρωμα ήρθε και το τρόπαιο του FA Cup στα εγχώρια, όμως η κατάληξη ήταν η ίδια με τους προκατόχους του. Στις αρχές της επόμενης περιόδου, οι ιθύνοντες του κλαμπ βρίσκονταν σε αναζήτηση νέου προπονητή.

Ράφα Μπενίτεθ (2012-2013)

Ανέλαβε με κύριο στόχο να σώσει τη χρονιά, πράγμα που τελικά κατάφερε. Παρά τις αρχικές εκτιμήσεις, η Τσέλσι έφτασε στην κατάκτηση του Europa League, γεγονός που της επέτρεπε να αγωνιστεί στο Champions League της επόμενης περιόδου. Ο Ισπανός έφερε εις πέρας αυτό που του είχε ανατεθεί, όμως δεν ήταν αρκετό για να συνεχίσει τη δουλειά του και την επόμενη χρονιά.

Ζοζέ Μουρίνιο (2013-2015)

Ο άσωτος υιός επιστρέφει. Με τους οπαδούς στο «Στάμφορντ Μπριτζ» να δυσανασχετούν για την αδυναμία της ομάδας να πορευθεί με έναν σταθερό προπονητή, ο Ρόμαν Αμπράμοβιτς αποφάσισε να φέρει πίσω εκείνον που αγαπήθηκε από την εξέδρα όσο λίγοι. Ο Πορτογάλος στην δεύτερη θητεία του καταφέρνει εκ νέου να κατακτήσει το πρωτάθλημα, όμως η ακόλουθη σεζόν αποδεικνύεται καταστροφική. Τα αποδυτήρια της ομάδας στρέφονται εναντίον του, ο σύλλογος παραπαίει στο πρωτάθλημα βρισκόμενος κοντά στη θέση του υποβιβασμού και η ώρα για μια σκληρή απόφαση έχει φτάσει. Ο Μουρίνιο αποτελεί παρελθόν από την Τσέλσι για δεύτερη φορά. Όμως, δεν ήταν ο μόνος…

Γκους Χίντινγκ (2015-2016)

Με τα αποδυτήρια διχασμένα και το κλίμα να μυρίζει μπαρούτι, ο Αμπράμοβιτς αποφάσισε να… ανακαλέσει τη σύνταξη του Χίντινγκ, φέρνοντάς τον πίσω στο Λονδίνο. Ο Ρώσος κατάφερε να συμμαζέψει κάπως την κατάσταση και χάρη στο σερί των 15 αήττητων αγώνων κατάφερε να παρηγορήσει κάπως τους φιλάθλους, οι οποίο είδαν την ομάδα τους να τερματίζει στη μέση του βαθμολογικού πίνακα.

Αντόνιο Κόντε (2016-2018)

Παρά τα αρχικά απογοητευτικά αποτελέσματα, ο Κόντε έφερε ξανά επιτυχίες στο «Στάμφορντ Μπριτζ». Η παρουσία του Ιταλού στον πάγκο συνδυάστηκε με την κατάκτηση του πρωταθλήματος το 2017, γεγονός που προκάλεσε ξανά χαμόγελα στις κερκίδες. Ο 49χρονος έδειχνε ικανός να το ξαναπετύχει, όμως η Σίτι του Γκουαρντιόλα την περσινή σεζόν δεν μπορούσε να κοντραριστεί με καμία άλλη. Ιδίως, μάλιστα, με την Τσέλσι η οποία παρουσίαζε αστάθεια τόσο στα εγχώρια όσο και στην Ευρώπη, με αποτέλεσμα την φυγή του Ιταλού από την Αγγλία.

Μαουρίσιο Σάρι; (2018-…)

Το περασμένο καλοκαίρι, ο Ρόμαν Αμπράμοβιτς τόλμησε να φέρει την αλλαγή. Στη μεταγραφική περίοδο του καλοκαιριού, ο Ρώσος επιλέγει τον Σάρι ως διάδοχο του πάγκου, ελπίζοντας πως θα αλλάξει την αγωνιστική αλλά και παραδοσιακή νοοτροπία της ομάδας. Με την έλευση του Ιταλού, η εποχή που αμυντικογενείς προπονητές στελέχωναν ανά τα χρόνια την Τσέλσι πλέον αποτελεί παρελθόν. Η αρχή του 60χρονου στον πάγκο είναι πολλά υποσχόμενη, όμως η συνέχεια δεν είναι ανάλογη. Οι εμφανίσεις, οι βαθμολογική θέση και η γκρίνια στα αποδυτήρια τον έχουν οδηγήσει ένα βήμα πριν την έξοδο. Το πείραμα φαίνεται πως έχει αποτύχει και το όνομα του Ναπολιτάνου είναι έτοιμο να γραφτεί στη λίστα με τους… πρώην.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…