Ζοζέ Μουρίνιο: Η εβδομάδα της κρίσης

Ζοζέ Μουρίνιο σε… διάσταση. Με τους πάντες όμως. Με διοίκηση, Τύπο, αποδυτήρια και μεγάλο κομμάτι του κοινού. Ο Πορτογάλος τεχνικός επιμένει στις δικές του ιδέες, αυτές που σε μια άλλη εποχή τον είχαν καταστήσει τον κορυφαίο προπονητή στον πλανήτη. Έλα όμως που το ποδόσφαιρο εξελίχθηκε με απρόσμενα ξέφρενο ρυθμό. Ένα πράγμα σαν τον κλάδο της τεχνολογίας κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Η άμυνα αυτή καθ’ αυτή δεν είναι πλέον αρκετή, πόσω μάλλον στα κορυφαία ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, που έχουν προοδεύσει περισσότερο απ’ όλα. Αν θες να είσαι προπονητής που κρατάς την ομάδα σου χαμηλά στο γήπεδο, παίζεις συντηρητικά και χωρίς πολλά – πολλά ρίσκα, πρέπει να φροντίσεις να είσαι έτοιμος να «σκοτώσεις» στις αντεπιθέσεις. Δύο ολόκληρα χρόνια μετά την έλευση του Μουρίνιο, η Γιουνάιτεντ δεν δείχνει έτοιμη για κάτι τέτοιο, αλλά ούτε και για να υιοθετήσει μια εκδοχή α λα Γκουαρδιόλα, βασιζόμενη δηλαδή σε ποδόσφαιρο κατοχής.

Η κακή επιθετική λειτουργία επηρεάζει άμεσα την αμυντική και στο τέλος της ημέρας οδηγούμαστε σε κάκιστη εικόνα στο χορτάρι, και ακόμα χειρότερα αποτελέσματα. Ναι, το γεγονός ότι οι Κόκκινοι Διάβολοι δεν ενισχύθηκαν στις θέσεις που πονούσαν είναι μια καλή δικαιολογία, αλλά σίγουρα όχι επαρκής. Το σχέδιο του Μουρίνιο είναι προβληματικό, με ένα μάτσο άκρως ποιοτικούς ποδοσφαιριστές, όπως ο Ρομελού Λουκάκου, ο Μάρκους Ράσφορντ, Αλέξις Σάντσες και Πολ Πογκμπά, να παραμένουν αναξιοποίητοι. Και κάπως έτσι, ερχόμαστε στην εβδομάδα της κρίσης. Γιατί όσο μεγάλη κι αν είναι αυτή η αποζημίωση που επικαλείται ο Πορτογάλος στην περίπτωση απόλυσής του, η ομάδα του δεν μπορεί να αντέξει άλλα «χτυπήματα» και να βγει νοκ-άουτ από τόσο νωρίς στη σεζόν. Σε ακόμα μία σεζόν, για την ακρίβεια. Έρχεται το ματς κόντρα στην πιο φορμαρισμένη ομάδα της Premier League (15/09), τη Γουότφορντ του Χάβι Γκράθια που βρίσκεται στην πρώτη θέση με Λίβερπουλ και Τσέλσι, και εν συνεχεία η πρεμιέρα στους ομίλους του Champions League απέναντι στη Γιούνγκ Μπόις (19/09).

Ο Νταβίντ Ντε Χέα δεν μπορεί να είναι συνεχώς εκεί για να σώζει τους πάντες και η διοίκηση, όσο κι αν το πλάνο της με τον Μουρίνιο στο «τιμόνι» είναι μακρόπνοο, δεν μπορεί να περιμένει για πάντα τη βελτίωση. Ήδη, άλλωστε, η υπομονή της μοιάζει να έχει κρατήσει μια… αιωνιότητα, σε μια περίοδο που ο Ζινεντίν Ζιντάν περιμένει στη γωνία. Το χειρότερο; Η ρίζα του προβλήματος δεν βρίσκεται στην ανημποριά του 48χρονου να αντιστρέψει την κατάσταση, αλλά στην αδυναμία να συνειδητοποιήσει τις ευθύνες του. Να κατανοήσει ότι ο ίδιος αποτελεί το βασικότερο αίτιο της κατάρρευσης και όχι απλά μια αφορμή για να ξεκινήσει η συζήτηση.

MUST READ

Το παράπονο του Ελ Κααμπί – Ατάκα που θα συζητηθεί (vid)

Είναι τουλάχιστον άξιο προσοχής το πώς ένα μάτσο προπονητές που ο Μουρίνιο ενέπνευσε την περασμένη δεκαετία, με πρώτους τους γνωστούς μας Λεονάρντο Ζαρντίμ και Μάρκο Σίλβα, έχουν φτάσει στο σημείο του «ο μαθητής ξεπεράσε τον δάσκαλο». Διότι ο Μουρίνιο άφησε (και αφήνει) το ποδόσφαιρο να τον ξεπεράσει και κατ’ επέκταση όσους ακολούθησαν πιστά τους νέους «κανόνες» του. Ο Πορτογάλος φλερτάρει με τον κίνδυνο να απομυθοποιήσει τον ίδιο τον εαυτό του! Αλίμονο κι αν υπάρχει αντίστοιχη καθίζηση στην ιστορία της προπονητικής. Ίσως οι προσεχείς ευκαιρίες του, είναι και οι τελευταίες για να αλλάξει το ρου της δικής του ιστορίας στους πάγκους. Αλλά, είπαμε, το πρόβλημα δεν είναι το πώς θα το αλλάξει, αλλά να συνειδητοποιήσει ότι πρέπει να το αλλάξει. Αλλιώς θα τον θυμόμαστε ως έναν προπονητή που σημάδεψε την ιστορία σπουδαίων ομάδων, όχι όμως και του ίδιου του αθλήματος.