Φέργκιουσον: «Τρόμαξα όταν έχασα τη φωνή μου» (vid)

Το νέο ντοκιμαντέρ για τη ζωή του Σερ Αλεξ Φέργκιουσον με τίτλο «Never Give In» κυκλοφορεί στις 27 Μαΐου, με τον εμβληματικό προπονητή της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ να παραχωρεί μεγάλη συνέντευξη στην εφημερίδα «Guardian», αναφερόμενος σε πολύ δυνατές στιγμές που έζησε.

Ο Σερ Άλεξ μίλησε για τη δραματική περιπέτεια υγείας που τον έφερε ένα βήμα από τον θάνατο, εκφράζοντας τους φόβους που είχε για την απώλεια της μνήμης και της φωνής του.

Παράλληλα, αναφέρθηκε με γλαφυρό τρόπο στα γράμματα που έστελνε στους δικούς του ανθρώπους, θέλοντας έτσι τους αποχαιρετήσει, καθώς θεωρούσε ότι μπορεί να μην καταφέρει να τους ξαναδεί, ενώ μίλησε για την προπονητική του πορεία, δηλώνοντας ότι δεν πίστευε ότι η Γιουνάιτεντ μπορούσε να κάνει την ανατροπή απέναντι στη Μπάγερν Μονάχου στον τελικό του Champions League το 1999.

Αναλυτικά η συνέντευξή του:

«Ήταν μία μεγάλη ανησυχία για μένα. Συνέβη έπειτα από μία εγχείρηση, όπου έχασα τη φωνή μου. Ήταν το πιο τρομακτικό μέρος. Ήξερα ότι ήμουν ζωντανός, αλλά άρχισα να σκέφτομαι: ‘Μου λένε την αλήθεια;’ Η εγχείρηση ήταν επιτυχημένη, αλλά νιώθεις μοναξιά. Μπορεί να γίνει τρομακτικό. Όταν έχασα τη φωνή μου, σκέφτηκα: ‘Δεν μου είπαν ποτέ ότι μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο. Ένα κουίζ; Θα τεστάρεις τη μνήμη μου;

«Ως προπονητής, εξαρτάσαι απ’ τη μνήμη. Βλέπεις παιχνίδια σήμερα όπου οι προπονητές σημειώνουν κατά τη διάρκεια του αγώνα. Ποτέ δεν το έκανα. Πάντα εξαρτιώμουν απ’ τη μνήμη μου και όταν πήγαινα στα αποδυτήρια ήταν πολύ δυνατή για μένα. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ένας προπονητής κρατά σημειώσεις σε ένα παιχνίδι. Να κατεβάζεις το κεφάλι για να γράψεις και να χάσεις ένα γκολ;

Η λογοθεραπευτής ερχόταν κάθε μέρα και ήταν σπουδαία. Με έβαζε να γράφω όλα τα ονόματα της οικογένειάς μου και των παικτών μου. Μετά άρχισε τα ζώα, τα ψάρια, τα πουλιά, για να δει αν θυμάμαι τις ονομασίες τους. Σταδιακά η φωνή μου επανήλθε. Αλλά το πιο σημαντικό πράγμα ήταν ότι η μνήμη μου ήταν ΟΚ. Με έβαλε να γράφω γράμματα. Έγραψα στην Κάθι που, σε εκείνο το σημείο, έγραφα ορνιθοσκαλίσματα.

«Τα πήγε περίφημα. Τόσο εντός όσο κι εκτός γηπέδου. Μία συνέντευξη Τύπου μπορεί να σου κοστίσει τη δουλειά. Όμως οι συνεντεύξεις Τύπου του Στίβεν είναι φανταστικές. Είναι ήρεμος, συγκροτημένος, δίνει τις σωστές απαντήσεις. Είναι κορυφαίος, επειδή είναι τέχνη.

Κάναμε τεράστια άλματα στα τμήματα υποδομής. Ο Ματ Μπάσμπι είχε αναδιοργανώσει το σύλλογο με φανταστικούς νεαρούς ποδοσφαιριστές. Ήθελα να κάνω το ίδιο. Ο κόσμος έχει άποψη για τη Γιουνάιτεντ με παίκτες όπως ο Κριστιάνο Ρονάλντο και ο Ρόι Κιν. Αλλά το πνεύμα του συλλόγου στην εποχή μου ήταν οι νεαροί παίκτες, ο Ντέιβιντ Μπέκαμ, ο Ράιαν Γκιγκς, ο Πολ Σκόουλς, οι αδερφοί Νέβιλ.

Ήξερα ότι ήμασταν στο σωστό δρόμο, απλά χρειαζόμουν στήριξη απ’ τη διοίκηση. Και χρόνο. Αλλά ήταν πολύ σημαντικό που μία ομάδα φιλάθλων ερχόταν κάθε μέρα στην προπόνηση. Ένας ήταν πρώην ταχυδρόμος, ο Νόρμαν Γουίλιαμσον. Ήταν φανατικός και μου έλεγε: ‘Θα πάτε καλά παιδί μου. Κάνεις το σωστό’. Ήταν σπουδαίο να τον έχεις να σε στηρίζει. Αυτός κι οι φίλοι του ήταν φανταστικοί.

Τον Δεκέμβριο του 1989 δεν κέρδισα παιχνίδι. Χάσαμε κάθε παιχνίδι ή φέραμε ισοπαλία. Έρχεται η κλήρωση του 3ου γύρου του Κυπέλλου Αγγλίας. Εκτός έδρας, Νότιγχαμ. Θεέ μου! Ίσως η καλύτερη ομάδα κυπέλλου στη χώρα, υπό τον Μπράιαν Κλαφ. Πήγαμε εκεί και οι σημερινοί φίλαθλοι θα δυσκολεύονταν να ονοματίσουν τους παίκτες, επειδή είχαμε πολλούς τραυματισμούς. Αλλά ξέρεις ποιος κέρδισε το παιχνίδι; Οι φίλαθλοι. Η στήριξή τους ήταν απίστευτη. Κατά τη διάρκεια του αγώνα μας προέτρεπαν να νικήσουμε και νικήσαμε. Άλλαξαν τα πάντα.

Όταν χάνεις έναν αριθμό παιχνιδιών και οι φίλαθλοι σηκώνουν πανό ‘3 χρόνια δικαιολογίες και ακόμα είμαστε χάλια. Αντίο Φέργκι’, εξετάζεις πού πηγαίνουν τα πράγματα. Ήμουν βέβαιος ότι οι προπονήσεις ήταν εντάξει. Θεωρούσα ότι η σχέση μου με τους παίκτες ήταν εντάξει. Ο Μπόμπι Τσάρλτον ερχόταν και μου έλεγε ‘μη σε νοιάζει, θα είσαι ΟΚ’.

Υπήρχε ένα σύστημα στήριξης, αλλά στον Τύπο ορισμένοι δημοσιογράφοι ήταν σκληροί. Υπήρχε ένας που δούλευε στη Sunday People. Όταν πήραμε το κύπελλο το 1990, είπε: ‘Απέδειξες ότι μπορείς να κερδίσεις ένα κύπελλο. Γύρνα στη Σκωτία’. Δεν θα πρέπει να κοιτάς τα ΜΜΕ. Μερικά από αυτά λένε ότι είμαι σπουδαία ιδιοφυΐα. Αγνόησέ τα.

Στη Γιουνάιτεντ, οι καλύτεροι παίκτες ήταν πνευματικά σκληροί. Ο Ρονάλντο ήταν σκληρός, σαν παλιά παπούτσια. Ήταν φανερό ότι θα γινόταν μεγάλος παίκτης, επειδή το είχε στο κεφάλι του. Παίξαμε ρόλο κι εμείς, επειδή ο Έρικ Χάρισον, ο προπονητής στις ακαδημίες, δυσκόλευε τους νεαρούς. Έλεγε ‘αν δεν έχεις πνευματική ισχύ, δεν θα τα καταφέρεις στην πρώτη ομάδα.

MUST READ

Εβάν, το… εξοχικό σου

Σκεφτόμουν αυτό που είχα πει στους παίκτες μου: ‘Είχατε μια σπουδαία χρονιά’. Αλλά μετά κερδίσαμε!»