Για τον Τζορτζ, για την ψυχούλα τους, για την ντροπή των απάνθρωπων

Ηταν ένα παιχνίδι που δεν έπρεπε να γίνει. Ένα αθλητικό όνειδος. Ένα δείγμα πως όσοι διαφεντεύουν το ποδόσφαιρο, δεν νιώθουν. Δεν έχουν ανθρωπιά.

Δεν έχουν ενσυναίσθηση. Δεν ζουν στον πραγματικό κόσμο. Διότι ο πραγματικός κόσμος, η ανθρωπιά, η αδυναμία να αποδεχθείς την απώλεια.

Διαβάστε επίσης: Ανατριχίλα: Ο Παυλίδης σκόραρε και όλοι πανηγύρισαν με την φανέλα του Μπάλντοκ! (vid)

Η ισχύς του πόνου ότι δεν θα δεις ξανά τον δικό σου άνθρωπο, όπως αποτυπώθηκε στο τέλος του αγώνα της Εθνικής με την Αγγλία, από τα δάκρυα των συμπαικτών, των φίλων του, της αθλητικής οικογένειας του Τζορτζ Μπάλντοκ, είναι ένα χαστούκι σε όλους αυτούς τους απάνθρωπους γραβατάκηδες.

Όπως συμβαίνει συνήθως, βέβαια, ένας αίσχος, ποτέ δεν μένει ατιμώρητο. Ποτέ δεν μένει αναπάντητο. Από τη μοίρα. Τον άνθρωπο. Τη δύναμη της θέλησης.

Ό,τι κι αν είναι αυτό, όποια ανώτερη δύναμη κι αν μας καθοδηγεί σε αυτές τις τόσο σκληρές στιγμές, η ισχύς που προσφέρει στον άνθρωπο, είναι τερατώδης. Όπως αυτά τα θηρία που έπαιξαν το βράδυ της Πέμπτης στο Γουέμπλεϊ και πέτυχαν έναν συναισθηματικό, ένα ανθρώπινο, ένα ψυχικό έπος. Δεν είναι ποδοσφαιρικό. Είναι ανώτερο. Είναι ανατριχιαστικό.

Η Εθνική δεν νίκησε απλά την Αγγλία. Την ισοπέδωσε. Πέτυχε πέντε γκολ, μέτρησαν τα δύο, έχασε ευκαιρίες, αλλά δεν έχασε ποτέ την πίστη στον σκοπό. Διότι ο μόνος πραγματικός λόγος για να παίξεις ένα τέτοιο παιχνίδι, είναι για να αποτίσεις φόρο τιμής στον φίλο σου, τον άνθρωπό σου.

Δεν παίζεις με τα πόδια και το μυαλό. Παίζεις με την ψυχή σου. Με την καρδιά σου. Με δυνάμεις που ίσως να μην γνώριζες ότι διαθέτεις. Και για αυτό η Ελλάδα δεν νίκησε απλά τους Αγγλους. Τους κατατρόπωσε, γιατί αυτό έπρεπε να γίνει. Αυτό άξιζε στη μνήμη του Τζορτζ Μπάλντοκ.

Πολλές φορές ακούμε τους προπονητές, τους ψυχολόγους και γενικώς όσους δεν συμμετέχουν σε όσα συμβαίνουν στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου να υποστηρίζουν ότι η πνευματική ετοιμότητα ενός αθλητή, είναι συχνά πιο σημαντική από τη σωματική του κατάσταση.

Κι όμως, στην περίπτωση του Αγγλία – Ελλάδα, δεν είχαμε να κάνουμε απλά με πνευματική ετοιμότητα. Είδαμε μια κατάθεση ψυχής. Μια ομάδα ορκισμένη σε έναν σκοπό. Μεγαλύτερο από το ποδόσφαιρο. Έναν όρκο από εκείνους που δεν μπορείς να «σπάσεις».

Υπό φυσιολογικές συνθήκες, εάν δεν είχε τραυματιστεί, εάν είχε μείνει στην Ελλάδα, εάν δεν είχε μείνει μόνος του στην Αθήνα, ο Μπάλντοκ θα βρισκόταν στην Αγγλία και θα πανηγύριζε με τους συμπαίκτες του. Δεν ήταν εκεί. Πέθανε μόνος του, στο σπίτι του.

Με όλους ανήμπορους να τον βοηθήσουν. Ηταν όλοι μακριά. Αλλά όλοι έκαναν αυτό που έπρεπε το βράδυ της Πέμπτης. Οι φίλοι, τα αδέρφια του Τζορτζ έπαιξαν για την ψυχή του φίλου τους. Για τη μνήμη του. Για τη δική τους την ψυχούλα.