Ερνέστο Βαλβέρδε : Το «μυρμήγκι» που έφθασε στην κορυφή (pic/vid)

Μπήκε στη ζωή μας το καλοκαίρι του 2008, όταν ο Σωκράτης Κόκκαλης τον έφερε στην Ελλάδα και τον πάγκο του Ολυμπιακού. Πήρε το νταμπλ, δεν τα βρήκε όμως με τον πρόεδρο του συλλόγου και οι δύο πλευρές αποφάσισαν να χωρίσουν τους δρόμους. Στις αρχές Μαΐου του 2009 αποχαιρέτησε τον κόσμο, που με τη σειρά του τον αποθέωσε για τα όσα προσέφερε στην ομάδα. Στη φιέστα όλο το γήπεδο φώναζε το όνομά του και εκείνος ανταπέδωσε με χειροκρότημα, φορώντας ένα κασκόλ των ερυθρολεύκων.

Φεύγοντας δεν είπε το παραμικρό, σε αντίθεση με τον Κόκκαλη που πέταξε μπηχτές κατά την παρουσίαση του αντικαταστάτη του, τον Τιμόρ Κετσμπάια. Ο κόσμος πάντως δεν τον ξέχασε ποτέ. Το όνομα του ακουγόταν ρυθμικά και την επόμενη σεζόν, με τους ανθρώπους στις εξέδρες να αναπολούν την μπάλα που είδε με αυτόν στον πάγκο. Άλλωστε εκείνη τη χρονιά ο Ολυμπιακός τερμάτισε πέμπτος στα play-off.

Επέστρεψε στη χώρα του, αναλαμβάνοντας την Βιγιαρεάλ. Όμως απέτυχε. Έκατσε έξι μήνες στον πάγκο, έως ότου απολυθεί στα τέλη του Γενάρη του 2010. Το καλοκαίρι του ίδιου έτους ο Βαγγέλης Μαρινάκης αγόρασε τον Ολυμπιακό. Δεν είχε κρύψει ποτέ ότι ήταν θαυμαστής του Βαλβέρδε, γοητευμένος από το ποδόσφαιρο που έπαιξε η ομάδα επί των ημερών του. Κατάφερε να τον πείσει και τον έφερε πίσω στο Λιμάνι, μετά τον αναπάντεχο αποκλεισμό στο Europa League από την Μακάμπι και την απόλυση του Γερμανού Έβαντ Λίνεν.

Πρωτάθλημα την πρώτη χρονιά, νταμπλ τη δεύτερη και νέο αντίο. Ο Βαλβέρδε ολοκλήρωσε τη συνεργασία του με τον Ολυμπιακό, έχοντας καθίσει στον πάγκο σε 127 παιχνίδια. Αριθμός άπιαστος για τους περισσότερους προπονητές. Επέστρεψε και πάλι στην πατρίδα του και έπιασε δουλειά τον Δεκέμβρη στη Βαλένθια. Το καλοκαίρι του ’13 η αγαπημένη του Μπιλμπάο του έδωσε τα κλειδιά και ο «Τσινγκούρι» τα πήρε μετά χαράς. Για τέσσερα χρόνια οδηγούσε τους Βάσκους. Στα 53 του όμως, ήθελε μια νέα πρόκληση. Κάτι μεγαλύτερο.

Πρώτη μέρα στη νέα δουλειά, με το γνωστό του αμυδρό και ταπεινό χαμόγελο

Από τον Λάκκο των Λεόντων στο Καμπ Νόου και το (πρώτο) «χαστούκι»

Αυτή η πρόκληση ήρθε το περασμένο καλοκαίρι. Ο Λουίς Ενρίκε αποχώρησε από τον πάγκο της Μπαρτσελόνα και η δοιήκηση του συλλόγου έψαχνε τον άνθρωπο που θα αναπληρώσει το κενό του. Αν δεν είχε περάσει από την ομάδα ως παίκτης, πιθανότατα και να μην είχε μπει ποτέ στη λίστα. Μάλλον όμως ήταν γραφτό. Όχι μόνο μπήκε στη λίστα, αλλά διάφορες καταστάσεις σε συνδυασμό με επιθυμία του να μετακομίσει στο Καμπ Νόου, τον έφεραν στην κορυφή αυτής. Και στη συμφωνία. Ο Βαλβέρδε ήταν πια προπονητής της Μπαρτσελόνα, επιστρέφοντας στον οργανισμό των Καταλανών 27 χρόνια μετά την αποχώρησή του ως παίκτης.

Όταν σε εμπιστεύεται η Μπαρτσελόνα για την «ηλεκτρική καρέκλα» της, κάτι έκανες σωστά. Όταν ολόκληρος Τσάβι μιλάει για σένα και στάζει μέλι για τη δουλειά σου, σίγουρα εξακολουθείς να το κάνεις. Η σεζόν ξεκίνησε με τους χειρότερους οιωνούς. Η Μπαρτσελόνα έχασε με πραγματικά κάτω τα χέρια το ισπανικό Super Cup (1-3 στο Καμπ Νόου, 2-0 στο Μπερναμπέου), κάτι που ανάγκασε τον φανατικό Μπλαουγκράνα Ζεράρ Πικέ να παραδεχθεί ότι για πρώτη φορά νιώθει κατώτερος από τη Ρεάλ Μαδρίτης.

Το χαστούκι ήταν πολύ δυνατό, εκκωφαντικό. Όσο ασήκωτο -όχι τόσο για την απώλεια, αλλά για τον τρόπο που ήρθε- και αν ήταν όμως το αποτέλεσμα, για ένα τεράστιο κλαμπ όπως η Μπαρτσελόνα, τίποτα δεν τελειώνει Αύγουστο μήνα. Τη συνέχεια όμως, δεν την περίμενε ούτε ο πιο αισιόδοξος οπαδός της ομάδας. Σαν να άλλαξε το τσιπάκι. Το αήττητο σερί ξεκίνησε τέσσερις μέρες μετά το δεύτερο τελικό, στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος κόντρα στη Ρεάλ Μπέτις (2-0) και δεν λέει να τελειώσει.

Το κομβικό δίδυμο της Μπαρτσελόνα

Άλλαξε το τσιπάκι με απλές κινήσεις

Από το ματς του Σαντιάγκο Μπερναμπέου και έπειτα η Μπαρτσελόνα έχει δώσει 24 παιχνίδια σε πρωτάθλημα (16), Champions League (6) και Κύπελλο Ισπανίας (2), έχοντας 19 νίκες, πέντε ισοπαλίες και παραμένοντας η μοναδική αήττητη ομάδα σε όλες τις διοργανώσεις. Τι έγινε όμως και τέσσερις μήνες μετά το χαστούκι στο ισπανικό Super Cup οι Καταλανοί ονειρεύονται (ξανά) τρεμπλ και μεγαλεία;

Ο «μάγος» Ερνέστο Βαλβέρδε (μαζί με το επιτελείο του και σύμμαχο φυσικά τους παίκτες που ήθελαν να αντιστρέψουν το κλίμα) μεταμόρφωσε την Μπαρτσελόνα. Χωρίς μαγικό ραβδάκι. Άφησε τα πειράματα -επί παραδείγματι τα τρία στόπερ που παρέταξε κόντρα στη Ρεάλ- και με μικρές προσωπικές τομές πάνω στην προϋπάρχουσα αγωνιστική φιλοσοφία της ομάδας την έκανε να μοιάζει άτρωτη. Εν απουσία του αντικαταστάτη του Νεϊμάρ, Ουσμάν Ντεμπελέ, γύρισε (στα περισσότερα παιχνίδια) το σύστημα από 4-3-3 σε 4-4-2 δίνοντας φανέλα βασικού στον Παουλίνιο και ισχυροποιώντας έτσι το νευραλγικό χώρο του κέντρου.

Δεν είναι υπερβολή αν πούμε ότι ο Βραζιλιάνος χαφ είναι μαζί με τον Μέσι ο κομβικότερος παίκτης της ομάδας στο πρώτο μισό της αγωνιστικής περιόδου. Ο χώρος ευθύνης του σε συνδυασμό με την αγωνιστική του κατάσταση έχει απελευθερώσει εν πολλοίς τον Αργεντινό (μιλάει με τα καλύτερα λόγια όποτε ερωτάται για αυτόν) από το επιπρόσθετο βάρος της -συνεχούς- οργάνωσης, όντας πλέον από τα βασικά γρανάζια τόσο στην ανασταλτική λειτουργία όσο και στον «παραγωγικό» τομέα.

Έχει έξι γκολ και δύο ασίστ σε 15 παιχνίδια (748′), σκοράροντας ένα γκολ κάθε 125 λεπτά! Είναι ο χαφ της La liga με τα περισσότερα γκολ (ένα ανά 125 λεπτά, 11ο καλύτερο ποσοστό στο πρωτάθλημα, 2ο στην Μπαρτσελόνα), έχοντας πετύχει περισσότερα από παίκτες όπως οι Γκριεζμάν, Ρονάλντο, Ασένσιο, Μπάκα, Μπέιλ, Μπενζεμά και πολλούς ακόμα. Και όλα αυτά έχοντας δεχθεί απίστευτα μεγάλη κριτική, προκατειλημμένα, πριν καν φορέσει τα Μπλαουγκράνα, λόγω του κόστους της μετεγγραφής του (40 εκατομμύρια) και λόγω του ότι λεγόταν Παουλίνιο και όχι Κοουτίνιο.

https://www.youtube.com/watch?v=t7XbwFf2lVU

Με την ομάδα να έχει δεχθεί πέντε γκολ σε 180 λεπτά παιχνιδιού στο Super Cup, ο Βαλβέρδε ήξερε ότι -φυσιολογικά- έπρεπε να ξεκινήσει το χτίσιμο από τα θεμέλια: την άμυνα. Είναι αλήθεια ότι έχει την τύχη να διαθέτει έναν από τους καλύτερους τερματοφύλακες στον κόσμο, σίγουρα τον πιο φορμαρισμένο. Τον Μαρκ Αντρέ Τερ Στέγκεν. Πατώντας πάνω σε αυτό(ν) καθιέρωσε το δίδυμο Πικέ – Ουμτιτί στα στόπερ (για κακή του τύχη ο Γάλλος τραυματίστηκε και θα επιστρέψει τον Γενάρη), στα αριστερά ο Άλμπα μοιάζει αναγεννημένος και πιο ελευθερωμένος επιθετικά μετά την αποχώρηση του Νεϊμάρ, ενώ απαγόρευσε δια ροπάλου τις άσκοπες πάσες στα μετόπισθεν. Η άμυνα δεν μοιάζει πλέον αχίλλειος πτέρνα, όπως συνήθως συνέβαινε. Για του λόγου το αληθές έχει δεχθεί εννιά γκολ σε 24 παιχνίδια, ενώ σε δύο με την Ρεάλ έφαγε 5!

Και μπορεί μεσοεπιθετικά το ταλέντο να είναι αστείρευτο, κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης τον Αύγουστο όμως, τα βρήκαν μπαστούνια. Ήταν και αυτός ένας πονοκέφαλος, ένα πρόβλημα που απαιτούσε λύση. Σε δυο παιχνίδια με τους πρωταθλητές Ευρώπης άλλωστε, η Μπαρτσελόνα έκανε μόλις εννιά σουτ στην εστία, σκοράροντας στο ένα από αυτά. Αφενός η απόκτηση και χρησιμοποίηση του Παουλίνιο (το κέντρο έχει συμβάλλει τα μέγιστα φέτος με 12 γκολ) και αφετέρου η αγωνιστική άνοδος του κορυφαίου Λιονέλ Μέσι σε συνδυασμό με τα σποραδικά ξεσπάσματα του Λουίς Σουάρες αύξησαν κατακόρυφα την επιθετική παραγωγικότητα, με το κοντέρ να γράφει πριν το Clasico 59 γκολ ενεργητικό (και 19 δοκάρια, τα περισσότερα στην Ευρώπη).

Χάρη στις επιδόσεις της στο πρώτο μισό του πρωταθλήματος, η αρμάδα του Βαλβέρδε κυνηγά πλέον δύο επιτεύγματα. Το ρεκόρ της καλύτερης διαφοράς τερμάτων σε ένα ημερολογιακό έτος (έχει 117-28 μέσα στο 2017, κυνηγά το +89 που είχε κάνει το 2010) και το σπάσιμο του φράγματος των 100 βαθμών σε ένα έτος (από την 1/1 ως την 31/12): έχει 98, το είχε σπάσει το 2010 και το 2012 με 103, 100 μάζεψε η Ρεάλ επίσης το 2010. Παράλληλα έχει σπάσει ήδη το ρεκόρ -που κρατούσε η ίδια συνεχόμενων νικών, ενώ έκλεισε το 2017 με μόλις δύο χαμένους εντός έδρας βαθμούς για το πρωτάθλημα, αυτούς με την Θέλτα Βίγκο (2-2) στις 2 Δεκεμβρίου.

Πιο συνετός και προσεκτικός, ρεαλιστής και έχοντας μια γεύση μετά από μερικές εβδομάδες στη Βαρκελώνη, ο Βαλβέρδε παίρνει λοιπόν το 100% από τους παίκτες του (ειδικά οι Άλμπα – Μπουσκέτς παρουσιάζουν παντελώς διαφορετικό -προς το καλύτερο- πρόσωπο σε σχέση με πέρυσι) και έχει κάνει ακόμα και τους πιο δύσπιστους στο άκουσμα της ανακοίνωσής του οπαδούς της Μπαρτσελόνα, να ονειρεύονται και πάλι το τρεμπλ. Μια Μπαρτσελόνα που είναι ίδια με τον Αύγουστο, υπό διαφορετικές όμως συνθήκες…

Η απώλεια του Super Cup πείσμωσε τον Βαλβέρδε

Στην άλλη πλευρά της σκακιέρας ο Ζινεντίν Ζιντάν. Ανέλαβε τη Ρεάλ στις 5 Ιανουαρίου του 2016 αντικαθιστώντας τον απολυθέντα Ράφα Μπενίτεθ. Τότε έμοιαζε (και πιθανότατα ήταν) λύση ανάγκης ή καλύτερα μια λύση τεράστιου ρίσκου. Εξελίσσεται όμως στον Γκουαρδιόλα των Μαδριλένων. Από την άφιξή του και έπειτα, οι Μερένχες έχουν κατακτήσει οκτώ τίτλους (δύο Champions League, δύο Παγκόσμια Κύπελλα Συλλόγων, δύο Ευρωπαϊκά Super Cup, ένα πρωτάθλημα και ένα Ισπανικό Super Cup), ενώ η Μπαρτσελόνα τέσσερις. Οι αριθμοί του εντυπωσιακοί: μετά τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου Συλλόγων στο Ζαγέντ, η αναλογία εβγαινε ένα τρόπαιο κάθε 89 μέρες παρουσίας στον πάγκο.

Πήρε τα οκτώ από τα δέκα τρόπαια που διεκδίκησε, κυνηγά μόνο τον Μιγκέλ Μουνιόθ (14 τρόπαια) στη λίστα με τους πιο επιτυχημένους -βάσει τίτλων- στην ιστορία της Ρεάλ Μαδρίτης και όλα αυτά μέσα σε δύο χρόνια. Μιλώντας σε γαλλικό ραδιοφωνικό σταθμό πριν το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων, ο Ράμος είπε πως «είναι σπάνιο ένας καλός παίκτης να γίνεται και καλός προπονητής». Και η άποψη του αρχηγού της Βασίλισσας είναι πάρα πολύ βαρύνουσας σημασίας. Ακόμα και για το μέλλον του εκάστοτε προπονητή.

https://www.youtube.com/watch?v=SibBmitPyGc

https://www.youtube.com/watch?v=NL2JhJ4tnzk

https://www.youtube.com/watch?v=ztZI0Klm7V4