Οι αντίθετοι βίοι των Ρονάλντο και Μπέιλ

Το περασμένο καλοκαίρι έγινε πραγματικότητα το όνειρο του Γκάρεθ Μπέιλ. Η αποχώρηση του Κριστιάνο Ρονάλντο ήταν η αφορμή. Η αιτία ήταν η συνέπεια της φυγής του Πορτογάλου, το γεγονός ότι η ευθύνη σε ολόκληρη Ρεάλ Μαδρίτης έπεσε πάνω του κι εκείνος την υποδέχθηκε σαν αχόρταγος, αλαζόνας (με ό,τι θετικό μπορεί να συνεπάγεται αυτό) και φιλόδοξος νέος, παρά τα 29 χρόνια του.

Πέντε μήνες μετά, μπορούμε να πούμε με περίσσια σιγουριά ότι το πράγμα δεν λειτούργησε βάσει πλάνου, ούτε για τη Ρεάλ Μαδρίτης, ούτε για τον Ουαλό. Η κατηφόρα των Ισπανών τον συμπαρέσυρε, όπως εκείνος τους συμπαρέσυρε στη δική του κατηφόρα. Αυτά είναι αλληλένδετα.

Πλέον ο 29χρονος έχει φτάσει 797 λεπτά δίχως γκολ κι αυτό είναι ένα από τα στοιχεία που δίνουν έμφαση στο γεγονός ότι είναι όχι απλά ντεφορμέ, αλλά γενικότερα εκτός ποδοσφαιρικού εαυτού. Για την ακρίβεια, πιο ντεφορμέ σε ό,τι έχει να κάνει με το σκοράρισμα δεν έχει υπάρξει ποτέ στα πέντε χρόνια που βρίσκεται στη Ρεάλ. Αυτά τα 797′ είναι προσωπικό αρνητικό ρεκόρ!

Τα υπόλοιπα, ενδεχομένως ακόμα πιο σημαντικά από τα γκολ, γίνονται αισθητά όταν καθίσει κανείς να παρακολουθήσει τα παιχνίδια της Ρεάλ. Πολλά σουτ, λίγα γκολ. Ελάχιστες ντρίμπλες και σοβαρό πρόβλημα στους κλειστούς χώρους, αλλά και τις οργανωμένες άμυνες γενικότερα. Λιγότερη από μία δημιουργία ευκαιρίας, τις λεγόμενες πάσες – κλειδί ανά 90λεπτο (0.8). Κακός συγχρονισμός στις κινήσεις του και ανήμπορος να πάρει πρωτοβουλίες.

Η άλλη άκρη του νήματος όμως είναι που πονά περισσότερο απ’ όλα τόσο τον Μπέιλ όσο και (ακόμα περισσότερο) την πρωταθλήτρια Ευρώπης. Σε αντίθεση με τον Ουαλό, ο Ρονάλντο έχει αφήσει πίσω το χλιαρό ξεκίνημα στη Serie A και έχει αρχίσει να σκοράρει πυροβολεί κατά ριπάς. Πλέον βρίσκεται στα 10 γκολ σε 14 ματς στο ιταλικό πρωτάθλημα. Τελευταίος παίκτης που είχε πετύχει κάτι αντίστοιχο με τη φανέλα της Γιουβέντους ήταν ο Τζον Τσαρλς, τη σεζόν 1957-1958!

Οι Μερένγκες δεν μπορούν παρά να σκέφτονται το σενάριο που λέει ότι έκαναν λάθος. Πως έπρεπε να επιμείνουν περισσότερο, παρά τα 33 χρόνια του Ρονάλντο, και να τον κρατήσουν στο Σαντιάγο Μπερναμπέου τουλάχιστον για μία επιπλέον σεζόν, ομαλοποιώντας τη μετάβαση στη μετά-Κριστιάνο εποχή. Ο Φλορεντίνο Πέρεθ βλέπει ξανά τον εαυτό του να διαψεύδεται, δεδομένου ότι εκείνος είναι που πιστεύει περισσότερο απ’ όλους στον Μπέιλ. Το χειρότερο; Αυτή τη φορά οι τραυματισμοί έχουν περάσει σε δεύτερη μοίρα και το πρόβλημα έχει να κάνει πρωτίστως με την απόδοση του πρώην άσου της Τότεναμ, που φέτος έχει παίξει πολλά συνεχόμενα ματς.

Οι Μαδριλένοι πήραν τη γενναία απόφαση να αναπληρώσουν το κενό του Ρονάλντο εκ των έσω. Αυτό είναι φανερό, είτε σκόπευαν να φέρουν αυτήν την αναπλήρωση μέσω της ομαδικής τεχνικής είτε με 1-2 πρόσωπα που θα έβγαιναν μπροστά. Η αφετηρία ήταν καλή, αλλά στην πορεία είδαν μέχρι και παίκτες όπως οι Τόνι Κρόος και Λούκα Μόντριτς να χάνουν το δρόμο τους. Ο Μπέιλ είναι η επιτομή αυτής της κατάπτωσης, αντικατοπτρίζοντας την έλλειψης ταυτότητας που χαρακτηρίζει τη Ρεάλ τους τελευταίους μήνες.

Ο Ουαλός θέλει την ευθύνη του Ρονάλντο, αλλά αδυνατεί να γίνει Ρονάλντο έστω για μία σεζόν. Υπάρχει περιθώριο για να διαψεύσει όσους έχουν αυτήν την πεποίθηση. Αλλά πλέον ουδείς πείθεται πως είναι θέμα χρόνου. Στο μυαλό όλων αρχίζει να καταχωρείται ως έλλειμμα ποιότητας. Ως ο παίκτης που επέμεινε να κυνηγά τη θέση του ηγέτη της Ρεάλ, χωρίς να έχει τα προσόντα για να γίνει τέτοιος.