Ντιέγκο Γοδίν: Λίγη ψυχή ακόμα…

Με το ζόρι στεκόταν. Με δυσκολία περπατούσε. Τραυματίας από το 65ο λεπτό του αγώνα κόντρα στην Μπιλμπάο. Τραυματίστηκε στην προσπάθειά του να αποτρέψει το γκολ των Βάσκων. Στην προσπάθειά του να σταματήσει τον ταχύτατο Ινιάκι Γουίλιαμς. Απέμεναν 25 λεπτά και η Ατλέτικο τον είχε ανάγκη. Αρνήθηκε να αποχωρήσει. Είχε να δώσει λίγη ψυχή ακόμα, έτσι προωθήθηκε στην επίθεση. Ο Ντιέγκο Γοδίν είναι πολύ απλά το πιο πλήρες σέντερ μπακ στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Μαχητής, σκόρερ, ηγέτης, αρχηγός, επιζών.

Από τα τοπικά του Ροζάριο, στην Ντιφενσόρ Σπόρτινγκ από την οποία κόπηκε ως μη… επαρκής, στην ομάδα νέων της Ατλέτικο Σέρο ως… σέντερ φορ. Μέχρι που ξέμεινε η ομάδα από κεντρικούς αμυντικούς και προκειμένου να παίξει, οπισθοχώρησε στην άμυνα. Παρότι δεν ήξερε τη θέση. Καμία σημασία δεν είχε. Είναι Ουρουγουανός, κάτι από τάκλιν κυλούσε στο αίμα του. Κάτι από μάχες, κάτι από αυτοθυσία. Μέσα σε λίγα 24ωρα προβιβάστηκε στη μεγάλη ομάδα. Μετά πήρε μεταγραφή στη Νασιονάλ. Από εκεί θα μπορούσε να προσελκύσει πιο εύκολα ευρωπαϊκά βλέμματα…

Το καλοκαίρι του 2007, μετακόμισε στη Βιγιαρεάλ, όχι για να καθαρίσει τον πάγκο, αλλά για να πατήσει στα χνάρια του τεράστιου Ρομπέρτο Αγιάλα. Τα κατάφερε. Τρία χρόνια αργότερα μετακόμισε στην ερυθρόλευκη γειτονιά της Μαδρίτης για χάρη της Ατλέτικο. Εκεί βρήκε στον πάγκο τον Τσόλο Σιμεόνε. Δεν δυσκολεύτηκε ο Αργεντινός να του μεταδώσει τη φιλοσοφία του. Ο Γοδίν είχε μάθει να παίζει με το «μαχαίρι στα δόντια». Κουβαλούσε μέσα του τσαμπουκά, ουρουγουανική αλητεία και ψυχή.

«Με τι πέτρες τι αίμα και τι σίδερο και τι φωτιά είμαστε καμωμένοι ενώ φαινόμαστε από σκέτο σύννεφο»

Από τον Αύγουστο του 2010 που πρωτοφόρεσε την ροχιμπλάνκα φανέλα, έχουν περάσει οκτώ χρόνια. Οκτώ χρόνια με πολλά κιλά αυταπάρνησης, πάθους. Με ένα γκολ – πρωτάθλημα μέσα στο Καμπ Νου, με γκολ και σε τελικό Champions League. Μια οκταετία ακίνητος βράχος των μετόπισθεν των Ροχιμπλάνκος. Ηγέτης, χωρίς να χρειάζεται το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Ηγέτης γιατί πολύ απλά ο Τσόλο του παραχώρησε το δικαίωμα. Ηγέτης γιατί όποιος κι αν στάθηκε δίπλα του στην άμυνα, έγινε καλύτερος. Ηγέτης γιατί το coraje y corazon που ακούγεται στον ύμνο της ομάδας έχει χαραχτεί πάνω στη σάρκα του. Γιατί το πλήρες όνομά του, Diego Roberto Godín Leal, εμπεριέχει τη λέξη πιστός.

Γιατί το καλοκαίρι που τον «φλέρταρε» επίμονα η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, κανείς στη Μαδρίτη δεν ανησύχησε ότι θα φύγει. Γιατί όταν τραβάει με λύσσα τη φανέλα και φυλάει το σήμα της ομάδας το νιώθει. Το πιστεύει. Δεν είχε ποτέ ανάγκη να δειχθεί, να πουλήσει τον εαυτό του, να προκαλέσει. Εκκωφαντικά ευγενική φυσιογνωμία, έξω από το γρασίδι. Εντυπωσιακό πνεύμα μαχητή μέσα σε αυτό, χωρίς ποτέ να υπερβεί το όριο του αντιαθλητικού.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Στο περίφημο 4-0 της Ατλέτικο κόντρα στη Ρεάλ στις 7 Ιανουαρίου του 2015, αγωνίστηκε ολόκληρο το 90λεπτο με σπασμένη μύτη (σύγκρουση με τον Κεντίρα στο πρώτο δεκάλεπτο) και το αίμα που λέρωνε τη φανέλα ελάχιστα τον ένοιαζε, βρισκόταν στην υπηρεσία της Ατλέτικο. Έχει αγωνιστεί και με ένα μάτι, έχοντας δεχθεί αγκωνιά από τον Λουίς Σουάρες σε παιχνίδι κόντρα στη Μπαρτσελόνα, έχει φτύσει στο γρασίδι τρία δόντια σε παιχνίδι με αντίπαλο τη Βαλένθια. Το ίδιο έκανε και το Σάββατο κόντρα στη Μπιλμπάο. Έπαιξε τραυματίας για 25 λεπτά. Ένας τραυματισμός που θα τον κρατήσει στα πιτς ένα μήνα. Έπαιξε γιατί η ομάδα του τον χρειαζόταν και εκείνος είχε λίγη ψυχή να δώσει ακόμα…