Τι συμβαίνει και η Μπαρτσελόνα με 300 εκατ ευρώ χρέη, μπορεί να κάνει ξανά μεγάλες μεταγραφές…

Το είπε φωναχτά ο Χοσέ Μπορδαλάς. Είναι βέβαιο όμως ότι το έχουν σκεφτεί οι περισσότεροι, βλέποντας αυτές τις ημέρες τη Μπαρτσελόνα να πρωταγωνιστεί σε ένα σωρό από μεταγραφικές υποθέσεις με θέα στο rebuilding του Τσάβι.

«Έχει χρέη 300 εκατομμυρίων ευρώ, πήρε τον Τόρες και συζητούν και για τον Χάαλαντ τώρα. Που είναι το Financial Fair Play;» αναρωτήθηκε ο προπονητής της Βαλένθια και ομολογουμένως η απορία του είναι εύλογη.

Δεν έχουν περάσει παρά μερικοί μήνες από την ημέρα που ο Τζουάν Λαπόρτα ανακοίνωνε πως τα χρέη του συλλόγου είναι τέτοια που δεν μπορεί να υπογράψει νέο συμβόλαιο ο Λιονέλ Μέσι. Πως λοιπόν το ίδιο κλαμπ που το καλοκαίρι δεν μπορούσε να κρατήσει έναν δικό του ποδοσφαιριστή, είναι σε θέση τώρα να ξοδεύει και πάλι με το… τσουβάλι τα ευρώ για την ενίσχυση του;

Η Μπαρτσελόνα και η Ρέαλ είναι «παιδιά ενός ανώτερου Θεού» για το Ισπανικό ποδόσφαιρο και ως ένα σημείο φαντάζει λογικό. Εκείνες έφεραν την άνθιση, εκείνες άλλαξαν τους οικονομικούς όρους του παιχνιδιού στη La Liga. Η δική τους ευημερία βοήθησε σημαντικά και τους υπόλοιπους. Tο παράξενο διοικητικό καθεστώς με τα «μέλη» που έχει μπόλικες φορό-απαλλαγές και που δημιουργεί μια άκρως εξαρτημένη σχέση με τους Δήμους και τις Περιφέρειες είναι γνωστό και χιλιοτραγουδισμένο. Αλλά αυτό το τελευταίο, με τη Μπάρτσα μπερδεύει τα πράγματα πολύ…

Γιατί το FFP δεν είναι της Ισπανίας, αλλά της UEFA. Και η διεθνής Ομοσπονδία που έχασε στο CAS από τη Μάντσεστερ Σίτι και παρέλειψε πριν από μερικά χρόνια να πάει σε αυτό και την Παρί Σεν Ζερμέν, είναι που πρέπει να δώσει τις απαντήσεις.

Μεταξύ μας; Ίσως η λύση του μυστηρίου να αφορά στο FFP 2 το οποίο ετοιμάζεται και μοιάζει ικανό να αλλάξει για τα καλά τους «όρους» του παιχνιδιού. Ένα καλό «σκριν» της συνομοσπονδίας στους οικονομικά ισχυρότερους, λίγους μήνες μετά την περίφημη «αποστασία» της European Super League. Μια ιδέα που το ποδόσφαιρο καταλαβαίνει πως «επιβάλλεται» γιατί η UEFA δεν έχει άλλη λύση απέναντι στα μεγάλα πορτοφόλια.

Η εποχή του «ξοδεύεις όσα εισπράττεις» ανήκει στο παρελθόν. Το νέο μοντέλο «ελέγχου» παραπέμπει στο salary cap του NBA και το moto του είναι «υπάρχουν κανόνες αλλά κάνε ότι καταλαβαίνεις και να ξέρεις πως θα πληρώσεις τις συνέπειες άμεσα». Ένα μεικτό σύστημα για μεταγραφές, μισθούς, προμήθειες με φόρο πολυτελείας (για όποιον ξεπερνά το salary cap). Οι αλλαγές είναι ακόμη προς συζήτηση αλλά υπολογίζεται ότι μέχρι τον επόμενο μήνα θα πάρουν τη μορφή επίσημων ανακοινώσεων.

Με βάση τα ως τώρα δεδομένα; Κάθε σύλλογος θα μπορεί να διαθέσει το 70% του τζίρου του σε μεταγραφές, συμβόλαια κλπ. Για κάθε ευρώ που θα ξεπερνά αυτό το ποσό θα υπάρχει πρόστιμο 50% ή και 100%. Η πλάκα βέβαια είναι ότι στο NBA έχοντας τρομάξει πλέον από τις «τρύπες» του συστήματος αυτόν τον καιρό προσανατολίζονται στην αντικατάσταση του δικού τους μοντέλου. Και κατ επέκταση; Ότι προκύπτει μια ακόμη βασική διαφορά; Οι Αμερικανοί στο μπάσκετ έχουν μια κλειστή Λίγκα. Στο ποδόσφαιρο κάτι τέτοιο δεν μπορεί να προκύψει επ ουδενί.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Δεν υπάρχουν ως τώρα απαντήσεις για τα «χρέη» σε αυτό το νέο σχέδιο που επεξεργάζεται η UEFA. Για το πόσο θα δεσμεύουν τις ομάδες. Το νέο σενάριο μοιάζει τόσο… όσο ελαστικό για να μπορεί ένα κλαμπ με 300 εκατ ευρώ οφειλές να συνεχίζει να κάνει μεταγραφές. Φυσικά μακροπρόθεσμα αυτό δεν βγάζει πουθενά και ειδικά τις ομάδες που στηρίζονται στα «μέλη» τους και όχι σε κάποιον πανίσχυρο ιδιοκτήτη. Αλλά με δεδομένο ότι όλοι περιμένουν ότι το FFP 2 θα εφαρμοστεί από την 1/7 ίσως η Μπάρτσα να βρίσκει εκεί την «κάλυψη» που χρειάζεται. Μένει να αποδειχθεί…