Υγιές να χαίρεσαι με την αποτυχία του άλλου

Το «γιατί να μην θέλουν οι φίλοι του ΠΑΟΚ να κατακτήσει κύπελλο ο Άρης» είναι συζήτηση που ευδοκιμεί τις τελευταίες ημέρες στην Θεσσαλονίκη, άμεσα αντιληπτό σε όποιον διαβάσει κάποιο σχετικό άρθρο και σχόλια με προέλευση την συμπρωτεύουσα.

Η ίδια συζήτηση -με αντεστραμμένους τους πρωταγωνιστές- είχε ξεκινήσει την προηγούμενη εβδομάδα πριν τον ΄΄τελικό΄΄ πρωταθλήματος, αλλά όχι τόσο έντονα. Ο Άρης δεν ήταν απλός θεατής αλλά ένας εκ των συμμετεχόντων, οπότε οποιαδήποτε σχετική ερώτηση πολλώ μάλλον απάντηση, θα μπορούσε εύκολα να παρεξηγηθεί.

Διαβάστε επίσης: Μπαρτζώκας στους παίκτες: «Ψηλά τα κεφάλια, έχουμε έναν ακόμα τίτλο να πάρουμε» (vid)

Πρόκειται για κουβέντα που ευδοκιμεί μόνο στην Θεσσαλονίκη όταν τυχαίνει κάποια ομάδα της πόλης να παίζει παιχνίδι τίτλου. Δεν τέθηκε ποτέ θέμα ενόψει τελικού, αν οι φίλοι της ΑΕΚ θα ήθελαν να το κατακτήσει ο Παναθηναϊκός για το….καλό του Αθηναϊκού ποδοσφαίρου.

Όταν μιλάμε για Θεσσαλονίκη βέβαια εννοούμε ένα μεγάλο χωριό. Μεγάλο μεν, χωριό δε.

Πέρα από τις ιδιαιτερότητες κάθε περιοχής, το βασικό ζητούμενο είναι κατά πόσο υγιές θεωρείται να μην γουστάρει ο φίλος του ΠΑΟΚ να το πάρει ο Άρης, όπως και γιατί έπεσε σε κατάθλιψη ο Αρειανός το βράδυ της περασμένης Κυριακής.

«Ως υγιής φίλαθλος κάθε ομάδας πρέπει να εύχεσαι να το πάρει ο συμπολίτης» διαβάζαμε και διαβάζουμε, από ορισμένους που αν δεν έπεσαν από τον ουρανό, αξίζουν το βραβείο υποκρισίας.

Αν αυτό αποτελεί δείγμα υγείας, παρακαλώ να υποδείξετε που υπάρχει το μη υγιές.

Στην προηγμένη ποδοσφαιρικά Γερμανία άραγε, οι οπαδοί της Σάλκε εύχονται να κερδίσει το C.L η μισητή Ντόρτμουντ, για το καλό του Γερμανικού ποδοσφαίρου;

Μήπως στην Αγγλία που οι αντίπαλοι κάθονται δίπλα δίπλα και δεν ανοίγει μύτη, οι οπαδοί της Γιουνάιτεντ πικράθηκαν με τον αποκλεισμό της Σίτυ κι οι αντίστοιχοι της Ατλέτικο πέταξαν την σκούφια τους από χαρά για την πρόκριση της Ρεάλ?

Ο επαγγελματικός αθλητισμός δεν γεννά απλά αλλά και προϋποθέτει εχθρότητα – μίσος και στην πιο light εκδοχή, αντιπαλότητα.

Αυτό είναι το υγιές, όσο παράξενο σαν ακούγεται.

Ο ξυλοδαρμός είναι αντικοινωνική και αλήτικη πράξη που επισύρει κάθειρξη, οι φίλοι της πυγμαχίας ωστόσο συνωστίζονται για να δουν ξύλο, αίμα και νοκ άουτ.

Και οι χορηγοί πληρώνουν όσο όσο για να προβληθούν.

Να αλλάξουμε τους κανόνες άραγε ή να ποτίσουμε τους φανς του αθλήματος με ενοχικά σύνδρομα;

Πρόκειται για βάναυση απόπειρα μετάλλαξης του dna που δεν έχει να κάνει μόνο με τον αθλητισμό αλλά με την καθαυτή ανθρώπινη φύση μας, καθώς αυτή είναι συνυφασμένη με κάθε μορφή ανταγωνισμού.

Η Coca cola και η Pesi, όπως η Opel με την Volkswagen και η Elpedison με την ΔΕΗ είναι ανταγωνίστριες εταιρίες στον τομέα που δραστηριοποιούνται, όποιος νομίζει πως είναι ανθυγιεινό να τρελαίνεται η κάθε μια με τις επιτυχίες και τις διακρίσεις της άλλης, ας επισκεφτεί καλύτερα έναν ψυχίατρο.

Δεν είναι άρρωστο να εύχεσαι την αποτυχία του άλλου, ούτε να χαίρεσαι με την αποτυχία του.

Όπως δεν είναι άρρωστο που η Σούλα μαραζώνει όταν η Τούλα βρίσκει πιο ωραίο γκόμενο και μαζεύει περισσότερους followers στο instagram.

Οι κοινωνίες δεν ζημιώθηκαν ούτε από τον ανταγωνισμό, ούτε από τα χαρακτηριστικά αυτών.

Αν θέλετε να εντοπίσουμε με το ζόρι κάτι υγιές στην περίπτωση που συζητάμε, είναι πως επιτυχία του «απέναντι» πρέπει να σε προβληματίζει γι αυτό που εκείνος έκανε και όχι εσύ.

Και να σε αναγκάζει να σκεφτείς τι δεν έκανες εσύ καλά, για να βρίσκεσαι στην δική του θέση…

Δεν πρόκειται να το καταφέρεις όμως, αν πρώτα δεν σκάσεις από το κακό σου.

Όλα τα υπόλοιπα συνιστούν φαρισαϊσμό και αποθέωση του δήθεν καθωσπρεπισμού