Αν υπήρχαν φιλοξενούμενοι οπαδοί στην Λεωφόρο

Αν υπήρχε ένας αγώνας στην Ελλάδα που θα τον έβαζα δίπλα στον ημιτελικό της Τετάρτης, θα ήταν ο τελικός κυπέλλου του 94 ανάμεσα στην ΑΕΚ του Μπάγεβιτς και τον Παναθηναϊκό του Ρότσα. Οι δυο αυτοί αγώνες είναι από αυτούς που μένουν στην μνήμη, κάτι σπάνιο στην Ελλάδα που συνήθως μισή ώρα μετά την λήξη έχεις ξεχάσει ακόμα και ποιοι έπαιζαν αντίπαλοι.

Και δεν αναφέρομαι στην οπαδική διάσταση του καθενός μας που μπορεί να θυμάται για πάντα μια νίκη επειδή απλά επιτεύχθηκε κόντρα σε μισητό αντίπαλο ακόμα κι αν ο αγώνας ήταν άθλιος, αλλά σε αυτά που σου μένουν ως φίλαθλο. Όπως θυμάσαι δηλαδή μια ματσάρα στο C.L ή στο Mundial.

• Διαβάστε επίσης: Αποθέωση Μεντιλίμπαρ από την ισπανική «AS»

O τελικός του 94 είχε ατελείωτες φάσεις, το τόπι πήγαινε πάνω κάτω χωρίς σταματημό.

Ο ημιτελικός της Τετάρτης ήταν πιο κοντρολαρισμένος, σε επίπεδο suspense όμως σε καθήλωνε. Ο ΠΑΟΚ έδειχνε από την αρχή ικανός να βάλει γκολ, ο Παναθηναϊκός έπαιζε για να μην το δεχτεί, χωρίς όμως να επιδίδεται σε ταμπούρι. Υποψιασμένος στα μετόπισθεν ήταν κι ο ΠΑΟΚ, αφού αν το έτρωγε πρώτος τελείωναν όλα.

Ήρθαν τα πέναλτι μετά και το γλυκό έδεσε.

Μ΄ όλα αυτά, αναρωτιέμαι αν θα γινόταν καμιά στραβή σε περίπτωση που στο γήπεδο υπήρχαν οπαδοί και των δυο ομάδων.

Όχι μαντρωμένοι σε κερκίδες όπως συνηθίζεται στα μέρη μας, αλλά στα πρότυπα των τελικών της Αγγλίας. Που είναι όλοι ανακατεμένοι, τραγουδάνε, πανηγυρίζουν…

Ρητορικό το ερώτημα, καθώς το ζήτημα της βίας στην Ελλάδα είναι…θεσμικό και δεν χρειάζονται αιτίες ή αφορμές για να πέσουν φάπες.

Κάτι θα φώναζε ένας Παναθηναϊκός στον Λουτσέσκου, κάτι θα έλεγε κάποιος ΠΑΟΚτσής στον Τερίμ και η κλωτσοπατινάδα θα πήγαινε σύννεφο.

Ειδικά σε τέτοιο αγώνα πάντως, τα περιστατικά θα ήταν ελάχιστα και άκρως μεμονωμένα.

Γιατί απλά ήταν τέτοια η εξέλιξη του αγώνα, που αυτομάτως απορροφούσε κάθε πρόθεση να ασχοληθείς με οτιδήποτε άλλο πέρα από αυτό που έβλεπες στο χόρτο.

Στην Ελλάδα έχουν γραφτεί αμέτρητες αναλύσεις επί αναλύσεων για την βία, οι περισσότερες εκ των οποίων έχουν σχέση με την πραγματικότητα.

Ποτέ και κανείς όμως δεν αναφέρθηκε στο πλέον αυτονόητο, ότι δηλαδή μια βασική γενεσιουργός αιτία είναι η παντελής έλλειψη θεάματος και ενδιαφέροντος στην συντριπτική πλειοψηφία των παιχνιδιών.

Όταν για 90 λεπτά βλέπεις κατά κόρον τους παίκτες να παίζουν πασούλες, την μπάλα να βγαίνει πλάγιο και πάλι πλάγιο μέχρι να ξαναβγεί πλάγιο, όταν ανά 10 λεπτά κάποιος σφαδάζει, μπαίνει το φορείο, σηκώνεται και ξαναπέφτει, όταν με απλά λόγια αυτό που παρακολουθείς δεν σου κεντρίζει το ενδιαφέρον, είναι κάπου ανθρώπινο να αρχίσουν οι καυγάδες.

Το γήπεδο είναι χώρος ικανοποίησης αισθήσεων, όταν μένουν εντελώς νηστικές θα ψάξεις τρόπο να τις χορτάσεις.

Αν επιλέξεις αντίστοιχο χώρο θεάματος πχ κινηματογράφο ή θέατρο και η παράσταση δεν σου προκαλεί κανένα ενδιαφέρον, λογικό κι επόμενο να κυριευτείς από νευρικότητα.

Η διαφορά είναι πως στο γήπεδο έχεις πολλές διεξόδους για να την εκτονώσεις, θα πετάξεις, θα βρίσεις, θα ορμήσεις, θα χουλιγκανιστείς. Κι αυτό που κάνεις, θα βρει σίγουρα ανταπόκριση.

Όταν αυτό που βλέπεις σε ρουφάει, ακόμα κι αν έχεις πάει γήπεδο αποφασισμένος για καυγά, θα ξεχαστείς.

Στην Αγγλία που ανέφερα παραπάνω, βλέπεις κατά κόρον ματσάρες, η μπάλα πηγαίνει πάνω κάτω, κοινώς γεμίζεις τόσο με αυτό που βλέπεις, ώστε δεν θες να χάσεις ούτε λεπτό.

Δεν είναι περισσότερο κύριοι οι Άγγλοι, ούτε είναι αντιμέτωποι με light ποινές.

Απλώς δεν έχουν χρόνο να ασχοληθούν με τον διπλανό τους, τους έχει συνεπάρει τόσο το προσφερόμενο θέαμα που δεν έχουν μάτια και αυτιά να ακούσουν τι κάνουν, τι λένε ή τι φωνάζουν τριγύρω.

Ορθές και βάσιμες λοιπόν οι θεωρίες πως η βία στα γήπεδα είναι κοινωνικό φαινόμενο και η βία στην κοινωνία όμως έχει την ίδια αφετηρία.

Όταν ο άνθρωπος δεν βρίσκει νόημα στην ύπαρξή του, όταν αυτό που ονομάζουμε καθημερινότητα του προκαλεί αποστροφή και οργή, αναπόφευκτα θα προσπαθήσει να ξεσπάσει κάπου.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Αν η ζωή, η εργασία του, τα περιβάλλοντα που αναπνέει κάλυπταν τα ενδιαφέροντα του, δεν θα είχε ούτε λόγο ούτε διάθεση να παρεκτραπεί.