ΑΕΚ – Μίλαν: Tο «μιλανέζικο» κάρμα της ΑΕΚ

Κάρμα… Ένας, λένε, απ’ τους επτά νόμους του σύμπαντος. Η πεπρωμένη ιστορία του ανθρώπου, που φτιάχνεται απ’ τις σκέψεις, τα λόγια και τις πράξεις του. Ανάλογα πώς ζεις, με ποια συναισθήματα, ποιες σταθερές, θα προκύψει και η ανάλογη αντανάκλαση του προσεχούς σου κόσμου.

Οι θιασώτες της λογικής αδιαφορούν. Πιθανόν και ν’ αφορίζουν. Οι λάτρεις της εναλλακτικής σημειολογίας, αυτοί που επιμένουν να ζητούν τις εξηγήσεις σε πιο «αόρατες» σφαίρες και σημάδια πέρα απ’ το «επιστημονικώς» αποδεκτό ή το προφανές, το αντίθετο.
Εσχάτως, η ΑΕΚ τους έδωσε ψωμί. Κεφάλαιο Μίλαν. Τα δύο (επιτυχή) ματς για τους ομίλους του Europa. Ένα ψαχούλεμα στο ιστορικό σακούλι, τα καταδεικνύει ως την τρίτη φορά στη σύγχρονη ιστορία που «δικέφαλος» και «ροσονέρι» τέθηκαν face to face σε επίσημο αγώνα. Το ενδιαφέρον; Και τις τρεις σε φάσεις – ορόσημα για τους Κιτρινόμαυρους. Μικρούς ή μεγαλύτερους «σταθμούς». Ποτέ το ραντεβού σε τύχαινε σε «τυχαία» ιστορική συγκυρία. Ποτέ με τους «κιτρινόμαυρους» σε ιστορική κατάσταση «αδιαφορίας», διαδικαστική. Πάντα, σε «μεταίχμια»…

Πρώτα, ήταν στο «πικ» της μεγάλης ομάδας των 90s. Μετά, στην εξώθυρα του φιλόδοξου project Νικολαϊδη. Του άπλετου ενθουσιασμού, της ηχηρής επιστροφής στο Champions League, του ρεκόρ στα εισιτήρια διαρκείας, καταμεσίς του δραματικού κοντοζυγώματος του τίτλου στην Ελλάδα.

Και τώρα, φέτος, του feeling (και όχι μόνο) της επιβεβαίωσης της μεγάλης της επιστροφής, μετά τα δύσκολα, τα πυρωμένα χρόνια. Της φωτιάς. Πρωτοκλασάτη, πια, διεκδικήτρια του εγχώριου τίτλου. Κατά πολλούς, από τα πρώτα φαβορί. Η πρώτη (χρόνια μετά) καλή ευρω-πορεία. Μη λησμονούμε πως το zero του ΟΑΚΑ, ανέβασε σε έξι τους φετινούς διεθνείς αγώνες δίχως ήττα! Ημιντούζινο (sic). Άραγε, η «σύμπτωση» της Μίλαν μήπως θέλει κάτι (παραπάνω) να μας πει;

Επ’ αφορμή, το «to10.gr» βουτά στο σκονισμένο χρονοντούλαπο κι ανασύρει μνήμες…

▌Champions League 1994-95

AEK-Mίλαν 0-0 & 1-2
Με νωπές, ακόμη, τις (δύσκολες, για το ελληνικό ποδόσφαιρο) μετα-μουντιαλικές μνήμες, αλλά, συλλογικά, με το άγιο «παράσημο» των τριών σερί πρωταθλημάτων της «χρυσής» περιόδου 1992-‘94 και την κοινή παραδοχή του «καλύτερου ποδοσφαίρου στην Ελλάδα», η ΑΕΚ του Ντούσαν Μπάγεβιτς, με new star τον Δημήτρη Σαραβάκο και πλήθος παιχταράδων (Μανωλάς, Σαβέφσκι, Τσιάρτα, Σαμπανάντζοβιτς…), πετά, στα προκριματικά, εκτός τους Ρέιντζερς της Γλασκώβης και αρπάζει την ιστορική παρακαταθήκη της πρώτης ελληνικής ομάδας που μετέχει σε ομίλους του Champions League.

Η κληρωτίδα, ζόρι. Καζινό Ζάλτσμπουργκ (φιναλίστ, τότε, του UEFA), Άγιαξ (η μεγάλη ομάδα του Φαν Γκαλ), Μίλαν. Η (εν ενεργεία) πρωταθλήτρια Ευρώπης (απ’ το ισοπεδωτικό 4-0 επί της Μπαρτσελόνα, στο ΟΑΚΑ, λίγους μήνες πριν).

Ο δρόμος αρχίζει επιτυχώς: «λευκή» ισοπαλία στην Αυστρία. Ακολουθεί «σφιχτή» ήττα (1-2) απ’ τον Άγιαξ στη Νέα Φιλαδέλφεια και, τρίτη πράξη, 19 Οκτωβρίου, πάλι μέσα, με τη Μίλαν. Του Φάμπιο Καπέλο. Εξαιρετική εμφάνιση. Και το τελικό 0-0 κρίνεται ως το λιγότερο που άξιζε να πάρει η ΑΕΚ εκείνο το βραδάκι.

Δύο εβδομάδες πιο μετά, κι ενώ η Μίλαν δεν είναι στα… καλύτερά της, η ρεβάνς. Όχι στο Μιλάνο. Στην Τεργέστη (λόγω τιμωρίας). Μοιάζει με ευκαιρία. Ακόμη περισσότερο μετά το γκολ του Τόνι Σαβέφσκι στο 15’ και την, έως το 68’, χαρακτηριστική αδυναμία των Ιταλιάνων να «βγάλουν» ουσιώδεις απειλές. Ώσπου ήρθε ο… ανύποπτος. Κριστιάν Πανούσι. Δύο γκολ, τούμπα, 2-1, και ο Ιταλός «άμπαλος» μπακ στη λίστα των πλέον εμβληματικών «δαιμόνων» του «κιτρινόμαυρου» ευρω-χρονικού.

Στο τέλος της σεζόν, Μίλαν και Άγιαξ θα «ζευγάρωναν» στον μεγάλο τελικό (1-0 οι Ολλανδοί). Και η ΑΕΚ, «άκουπη» εκείνη τη χρονιά, μετά το Κύπελλο Ελλάδος του ’96 (και το φευγιό του Μπάγεβιτς) θα έμπαινε σε άλλη, δύσβατη εποχή…

▌Champions League 2006-07

ΑΕΚ-Μίλαν 1-0 & 3-0
Η αίσθηση της εξόδου απ’ τα απειλητικά σύννεφα στο έμπα του Millenium… H ένταξη στο περιβόητο άρθρο 44, η ανάληψη του Ντέμη, η ασύλληπτη συσπείρωση του κόσμου… Με «ρούχο» την ιστορική φράση του Βαρθολομαίου («Η ΑΕΚ είναι ιδέα και οι ιδέες δεν αποθνήσκουν») και αύρα υγειούς restart, «διάχυτο» στα πάντα.
Η «μετά 2004» ΑΕΚ, μοιάζει με μια «άλλη» πρόταση. Και, παρά το κατ’ αρχήν, «χαμηλά το κεφάλι», της βγαίνει και αγωνιστικά.

Το 2005, επί Σάντος, χάνει το Πρωτάθλημα στο «τσακ» απ’ τον… Νατσούρα (ok, υπεραπλουστευμένα). Το 2006 επιστρέφει στους ομίλους του Champions League. Kαι το 2007 – πλέον, έχοντας στον πάγκο τον Σέρα Φερέρ… Δεύτερη σερί παρουσία στους ομίλους. Μίλαν, η επιστροφή. Με Αντσελότι και Κακά, Μαλντίνι, Κοστακούρτα, Ιντσάγκι, Πίρλο, Ζέεντορφ. Γαλαξίας…

Το πρώτο ραντεβού, 13 Σεπτεμβρίου στο «San Siro». Ήττα, 3-0. Η ρεβάνς, 21 Νοεμβρίου 2006 σ’ ένα ΟΑΚΑ που κοχλάζει. Λεπτό 32’. Φάουλ, έξω από την περιοχή… Το ιστορικό kick του Ζούλιο Σέζαρ. Γκολ, 1-0. Ο Σορεντίνο κρατάει, οι υπόλοιποι «λυσσάνε», έπος. Με σάρκα και οστά.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Η πρόκριση στους 16 του θεσμού, θα χανόταν, τελικά, στις… λεπτομέρειες (ενόσω η Μίλαν, στο τέλος της χρονιάς, σήκωνε την κούπα με «τα αφτιά»). Εκείνη, όμως, η βραδιά, θεωρείται από πολλούς το «πικ» της «εποχής Νικολαϊδη». Μαζί, βεβαίως, με την απώλεια του Πρωταθλήματος την επόμενη σεζόν. Του Ριβάλντο, του εμβληματικού μεν 4-0 επί του πολυπρωταθλητή Ολυμπιακού, αλλά και της περιβόητης «υπόθεσης Βάλνερ» – που, εντέλει, στέρησε, μέσω των καθιερωθέντων μπαράζ, και την έξοδο στο νέο Champions League. Μοιραίο…