Παναθηναϊκός : Αφιέρωμα της UEFA στον τελικό του Γουέμπλεϊ (vid)

Μπάμπης Τσιμπίδας 21.04.2021-13:12

O Μίμης Δομάζος μίλησε για την πορεία του Τριφυλλιού προς τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών.

Μία μικρή συνέντευξη του Μίμη Δομάζου φιλοξένησε το επίσημο κανάλι της UEFA, με αφορμή τη συμπλήρωση 50 ετών φέτος από τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και τον Άγιαξ το 1971.

Ο «στρατηγός» διηγήθηκε πως οι πράσινοι του Πούσκας έφτασαν στο Γουέμπλεϊ και το αντίκτυπο που έχει ακόμα αυτό το παιχνίδι στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Η διήγηση του Δομάζου στην UEFA TV:

«Περάσανε τόσα χρόνια και καμία ελληνική ομάδα δεν έχει καταφέρει να μας σπάσει αυτή την επίδοση. Τότε είχα μια φουρνιά με μεγάλους παίκτες. Ήταν όλα ελληνόπουλα και δεν είχαμε κανένα ξένο. Ο μόνος ξένος ήταν ο προπονητής μας, ο Φέρεντς Πούσκας. Από την στιγμή που πήγαμε στον τελικό, τότε έγινε γνωστό το ελληνικό ποδόσφαιρο».

«Όταν μπήκαμε στο Γουέμπλεϊ σκεφτήκαμε ότι εκεί που έχουμε φτάσει είναι σαν να πήραμε το κύπελλο. Γιατί μία ελληνική ομάδα που δεν την ήξερε κανείς να πάει να παίξει σε έναν τελικό είναι σημαντικό. Η ατμόσφαιρα σε εκείνο το ματς ήταν πολύ ωραία. Ήταν γιορτή του ποδοσφαίρου. Ξέραμε ότι ο Άγιαξ έχει καλούς παίκτες, όπως ο Κρόιφ. Ξέραμε ότι έχει μια ενδεκάδα και παίζει ένα σύστημα, που ο σέντερ μπακ γινόταν σέντερ φορ και ο εξτρέμ γινόταν μπακ. Με λίγα λόγια 10 παίκτες γύριζαν γύρω γύρω.

Σε αυτό το ματς δεν είχαμε την τύχη μαζί μας. Δύο φορές ο Αντωνιάδης με κενό τέρμα στο 1-0 μπορούσε να ισοφαρίσει. Αν ισοφάριζε ο Αντωνιάδης, πιστεύαμε ότι θα τους κερδίζαμε. Μετά από εκεί ήταν ανίκητοι.

Στο 85΄έγινε μια σέντρα από τα δεξιά, η μπάλα χτύπησε στο πόδι του Καψή και πήγε να την πιάσει ο Οικονομόπουλος και φάγαμε το αυτογκόλ. Γι΄ αυτό λέω έπρεπε να έχουμε τύχη. Στον τελικό δεν είχαμε την τύχη που είχαμε στους άλλους αγώνες.

MUST READ

LIVE: Ολυμπιακός – Μπασκόνια

Εκείνη την εποχή δεν ήξεραν το ελληνικό ποδόσφαιρο. Αυτή η κληρονομιά έμεινε. Να φανταστείτε πως όταν πάτε στο Γουέμπλεϊ τώρα θα δείτε τη σημαία του Παναθηναϊκού. Αυτό τα λέει όλα. Μετά από 50 χρόνια να πας στο ωραιότερο γήπεδο του κόσμου και να βλέπεις τη σημαία του Παναθηναϊκού. Είναι μεγάλο πράγμα».