Ψυχή βαθιά

Αύξοντας αριθμός 43, με bonus την παράταση. Και έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα: Ακόμη έντεκα ματς για το πρωτάθλημα, μίνιμουμ δύο στο κύπελλο, άλλα τόσα και στην Ευρώπη μετά το έπος του Λονδίνου: Μια από τις μεγαλύτερες προκρίσεις στην Ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου στα κύπελλα Ευρώπης –αν όχι τη μεγαλύτερη-. Εξασφαλισμένα 58 ματς μέσα σε μια σεζόν ονειρική.

Αλλά τι σημασία έχουν πια οι αριθμοί. Και απόψε να τελείωναν όλα, ο Ολυμπιακός 2019-20 άφησε σημάδι ανεξίτηλο. Μεγαλώνοντας τον Θρύλο του, αλλά και τη σκιά του σε επίπεδο ευρωπαϊκό. Τέτοιες νύχτες είναι τρόπαια από μόνες τους.

Δεν ήταν εκεί ο Σεμέδο. Δεν ήταν ο Φορτούνης. Ήταν η κούραση από το Άρσεναλ, ΠΑΟΚ που προηγήθηκε σε τρία βράδια και το Λονδίνο που τραβούσε τα όρια σε μια εβδομάδα. Ήταν όμως εκεί και μια «ποδοσφαιρική μηχανή» που από τον Ιούλη έχει δώσει το στίγμα της πως δεν καταλαβαίνει, ούτε αντιπάλους, ούτε συντελεστή δυσκολίας.

Μεταξύ μας και γιατί κάποια πράγματα αξίζουν στα αλήθεια να λέγονται έστω και κατόπιν εορτής:  Ο Μαρτίνς το πίστευε σαν τρελός μετά το πρώτο ματς. Το έλεγε στους δικούς του ανθρώπους, τσεκαρισμένα ως το βράδυ της Τετάρτης. Δεν έχει «κληρονομικό χάρισμα». Είχε τα μάτια του μαζί στο πρώτο ματς, βλέποντας πως οι δύο ομάδες δεν απέχουν σοβαρά στο ισχύον πλάνο, με την ισχύουσα φόρμα.

Πέρσι στο Καραϊσκάκη έχασε από τον ΠΑΟΚ με ένα «παγκόσμιο αυτογκόλ» του Βούκοβιτς. Στον όμιλο του Τσάμπιονς Λιγκ προδόθηκε από τη γκέλα του Μεριά Νοέμβρη στο Λονδίνο, και ενάμιση μήνα πριν από έναν ανεκδιήγητο Γάλλο διαιτητή στο Βελιγράδι. Η μπάλα είναι δίκαιη. Ότι του στέρησε τότε, του τα έδωσε πίσω σε τέσσερα βράδια. Στην Τούμπα με μοιραίο τον Γιαννούλη να επιβεβαιώνει την Ερυθρόλευκη ανωτερότητα. Στην κόκκινη μεριά του Λονδίνου με τον Βαλμπουενά στα 36 του να τρέχει για… δύο μέχρι να σβήσει η μηχανή και με τον Καμαρά να μοιάζει με χαφ των 100 εκατ ευρώ. Με τον Τσιμίκα να ακουμπά στο ένα του πόδι και την ψυχή του. Με τον Σισέ και τον Μπα να κάνουν τον Μουστάφι και τον Νταβίντ Λουίζ να μοιάζουν με προσκοπάκια και όχι με στόπερ της εθνικής Γερμανίας και της εθνικής Βραζιλίας. Τι άλλο να ζητήσεις στα αλήθεια…

Ο Ολυμπιακός δεν βγήκε από το πλάνο του ποτέ. Ως το 81΄ η Άρσεναλ δεν είχε τελική στην εστία. Στην πραγματικότητα ως το 75΄που ο Αρτέτα φαντάστηκε κάτι σαν 3-3-4 με την προσθήκη του Γουίλοκ δεν έφτανε ως απέναντι. Οι Πειραιώτες το ήλεγχαν. Και ουσιαστικά έτσι όπως είχαν φέρει τα πράγματα μεγαλύτερος μπελάς ήταν η κούραση που λύγιζε πλέον τα πόδια, παρά οι Gunners με τη χρηματιστηριακή αξία ρόστερ στα 700 εκατ ευρώ.

Ο Μαρτίνς κατάλαβε τι θέλει να κάνει ο Ισπανός και με τον Γκασπάρ αντί του Βαλμπουενά συμμάζεψε τις πτέρυγες. Το… τρικ κράτησε μια χαρά ως το 108΄. Ως το σημείο δηλαδή που ο Μασούρας με το δοκάρι του, έστειλε ξεκάθαρο μήνυμα απέναντι πως έρχεται «κάζο ιστορικό». Η ισοφάριση του Ομπαμεγιάνγκ έμοιαζε με game over. Ο τρελός Πορτογάλος όμως δεν αφήνει σε κανέναν τέτοιες σκέψεις. Σέντερ φορ ο Σισέ! Και αν χρειάζονταν θα έμπαινε και αυτός στη μάχη.

Η μπάλα του έδωσε εκείνο που του αξίζει. Τίποτε περισσότερο. Τίποτε λιγότερο. Κάποιοι πριν από μια εβδομάδα έλεγαν ότι το… χειρίστηκε λάθος στο φινάλε. Κάποιοι απόψε ένιωθαν να κόβεται η ανάσα τους σκεπτόμενοι ότι ο Μπουχαλάκης θα κατέρρεε κάποια στιγμή στο χορτάρι, αλλά δεν υπήρχε στον πάγκο άλλος χαφ. Κάποιοι. Κάποιοι άλλοι. Όχι εκείνος. Εκείνος έγραψε το όνομα του με χρυσά γράμματα στην Ιστορία του Ολυμπιακού. Ότι και αν ακολουθήσει πέραν τούδε