Τα «μικρά» λάθη ενός περίεργου διαιτητή, καθόρισαν τη μεγάλη εικόνα και δικαιώνουν τον Μαρτίνς

Ο Ολυμπιακός παίζει πολύ καιρό στο υψηλότερο επίπεδο. Και εάν έχει κερδίσει κάτι από την όλα αυτά τα χρόνια στα ευρωπαϊκά γήπεδα, αυτό είναι κατ’ αρχάς να γνωρίζει ότι τίποτε δεν τελειώνει από το πρώτο παιχνίδι στα νοκ άουτ και κατά δεύτερον, έχει πλέον την ικανότητα να καταλαβαίνει τον τρόπο που «παίζουν» οι διαιτητές. Και να αντιλαμβάνεται με ποιον τρόπο σφυρίζει και πού… θέλει να πάει το ματς.

Οι Ερυθρόλευκοι, μετά το τέλος του αγώνα με την Αταλάντα ήταν εκνευρισμένο με τον Ελβετό διαιτητή, Σάντρο Σέρερ. Φαινομενικά, δεν υπήρχε κάποια φάση κραυγαλέα που να μπορείς να σταθείς και να πεις ότι έπαιξε ρόλο η παρουσία του 33χρονου. Αλλά αυτή είναι η μισή αλήθεια. Η αλήθεια της… τηλεόρασης. Όχι η αλήθεια του γηπέδου. Του αγωνιστικού χώρου. Εκεί όπου οι πρωταγωνιστές ήταν έξαλλοι με τον ρέφερι.

Ναι, δεν έκανε τίποτε ακραίο. Αλλά έκανε ό,τι ήταν δυνατόν, για να δείξει τι θέλει να παίξει. Κάθε «μικρό» σφύριγμα, πήγαινε στη μεριά της Αταλάντα. Κάνει κλέψιμο ο Αγκιμπού στο κέντρο του γηπέδου, ετοιμάζεται να βγει αντεπίθεση ο Ολυμπιακός, φάουλ. Κανένα φάουλ. Διεκδίκηση καθαρή. Παίρνει την μπάλα ο Τικίνιο, «μαγειρεύει» επικίνδυνη αντεπίθεση ο Ολυμπιακός, επιθετικό φάουλ. Κανένα φάουλ, για ακόμη μία φορά. Την ίδια ώρα, «κρεμασμένοι» οι παίκτες της Αταλάντα στον Βραζιλιάνο σε κάθε φάση, «παίζετε». Με τον Βραζιλιάνο να τρώει το ξύλο της χρονιάς του, αλλά να μην κερδίζει ένα φάουλ. Αντίθετα, να του υποδεικνύονται 6!

Οι προθέσεις ενός διαιτητή και η διάθεσή του να βοηθήσει ή να μεροληπτήσει υπέρ κάποιου, φαίνονται πολύ εύκολα σε συγκεκριμένες περιπτώσεις. Ο Ολυμπιακός έχει μείνει πίσω στο σκορ. Βγαίνει στην επίθεση. Στο 79 ο Εμβιλά πιάνει καλό σουτ έξω από την περιοχή της Αταλάντα. Η μπάλα χτυπάει στο μυτάκι του παπουτσιού του Τζιμσίτι και βγαίνει εκτός. Κόρνερ, σωστά; Νομίζετε. Αουτ και «σβήσιμο» μιας ακόμη επικίνδυνης στιγμής. Με τον Σέρερ ακριβώς πίσω από τη φάση, με καθαρό οπτικό πεδίο!

Και το καλύτερο; Το παιχνίδι στο 83. Ο Ονιεκούρου δέχεται μπαλιά στον χώρο και βγαίνει από δεξιά στην επίθεση, χωρίς αντίπαλο μπροστά του. Ξαφνικά η σημαία όρθια! Κόντρα σε κάθε οδηγία για φάσεις που είναι υποσχόμενες. Τι έδειξε το ριπλέι; Το προφανές, κανένα οφσάιντ. Και κάπως έτσι «έσβησε» ακόμη μία φάση που οι Ερυθρόλευκοι προσπάθησαν να δημιουργήσουν στα καρέ των Ιταλών.

Ενας διαιτητής, για να καθορίσει τη ροή, την εξέλιξη ενός αγώνα, δεν χρειάζεται να κάνει ακρότητες. Αρκεί να δίνει αυτά που… δεν πρέπει σε μία ομάδα και να μην τα δίνει στην άλλη. Η μονομέρεια, στη διάρκεια ενός ματς, είναι τόσο εμφανής, που σε πρώτη φάση προκαλεί εκνευρισμό και δεύτερον σε κάνει να χάνεις τη συγκέντρωσή σου, αλλά και να είσαι μονίμως σε θέση αμυνόμενου. Αρα, περισσότερο τρέξιμο, περισσότερη κούραση, λιγότερες ανάσες, λιγότερο οξυγόνο στον εγκέφαλο, κακές αποφάσεις…

Ο Μαρτίνς μίλησε για σεβασμό, ακριβώς για αυτόν τον λόγο. Διότι είδε έναν διαιτητή που έκανε ό,τι μπορούσε για να δώσει στην Αταλάντα τον «αέρα», το οξυγόνο που ήθελε. Και το πέτυχε. Αφαιρώντας τον από τον Ολυμπιακό. Μια διαιτησία χωρίς προφανές λάθος, αλλά γεμάτη μικρά λάθη, που καθόρισαν τη μεγάλη εικόνα του αγώνα και επιβάρυναν ακόμη περισσότερο τους Ερυθρόλευκους. Κόντρα σε έναν ούτως ή άλλως σπουδαίο και δυνατό αντίπαλο.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Το ζητούμενο, πλέον, είναι τι θα γίνει στον επαναληπτικό. Διότι το 2-1 τα αφήνει όλα ανοιχτά. Αλλά εάν ο Ολυμπιακός έχει απέναντί του κι άλλον τέτοιον διαιτητή, πρόθυμο να μην μοιραστεί τίποτα, αλλά να τα μοιράσει όλα στη μεριά του αντιπάλου, τα πράγματα θα είναι δύσκολα. Πολύ δύσκολα.