Ο Ολυμπιακός του Μεντιλίμπαρ απέδειξε πως «δεν πηγάζει η πίστη από το θαύμα» αλλά «το θαύμα από την πίστη»

Κατά τον Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι και το περίτεχνο παιχνίδι του με τις λέξεις: «δεν πηγάζει η πίστη από το θαύμα» αλλά «το θαύμα από την πίστη». Και είναι αυτό το -μάλλον υπερβατικό και σίγουρα γενικό- συμπέρασμα ίσως η πιο ταιριαστή παρατήρηση αναζητώντας την εξήγηση σε κάθε… ανεξήγητο. Ακόμη και σε ένα περιβάλλον απόλυτα τεχνοκρατικό όπως το επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Εκεί που ποιος είπε ότι τελικά, τα όνειρα απαγορεύονται…

Πέρασαν οι νύχτες σαν το νερό. Πότε ήταν που ο Ολυμπιακός ξεχαρβάλωσε (ξανά) την σπουδαία Άστον Βίλα κερδίζοντας με δόξα και τιμή το εισιτήριο για τον τελικό της ιστορίας του ολοκληρώνοντας την αποστολή «σοκ και δέος» με αντίπαλο την τελευταία εκπρόσωπο της Premier League στα κύπελλα Ευρώπης; Πότε είναι που φτάσαμε στην ευθεία για αυτό το σύντομο ταξίδι των 15 χιλιομέτρων από τον Πειραιά ως τη Νέα Φιλαδέλφεια. Τον τελικό του Conference League με αντίπαλο τη Φιορεντίνα.

• Διαβάστε επίσης: Ας βρουν οι ποιητές ένα στίχο, για να «ντύσουμε» το θαύμα…

Και ενώ οι ετοιμασίες για το μεγάλο αντάμωμα είναι στο φόρτε τους. Και ενώ πολύ λογικά όλοι μιλούν για τον «αναμορφωτή» Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ, την μηχανή γκολ που ακούει στο όνομα Αγιούμπ Ελ Κααμπί και την φινέτσα του Κώστα Φορτούνη, του Ντανιέλ Ποντένσε , του Τσικίνιο και των άλλων: η απορία για κάθε ψύχραιμο παρατηρητή παραμένει. Πως εν έτη 2024, μπόρεσε μια ελληνική ομάδα να φτάσει ως τον τελικό μιας ευρωπαϊκής διοργάνωσης; Και κυρίως: Πως το έκανε να μοιάζει τόσο κανονικό. Συμβατό σχεδόν με τις δυνατότητες της.

Φυσάει κόντρα

Είναι ένα καλά οργανωμένο club ο Ολυμπιακός, το μοναδικό που ακόμη και στα χρόνια της μεγάλης οικονομικής κρίσης, κράτησε το παράθυρο ανοιχτό στην Ευρώπη αναζητώντας συστηματικά κάθε τι που θα μπορούσε να θεωρηθεί βήμα προς τα εμπρός. Σε καμία περίπτωση όμως δεν μπορούσε κανείς να φανταστεί αρχές Αυγούστου όταν ξεκινούσε αυτό το ταξίδι ότι θα μπορούσε να φτάσει ως έναν τελικό. Άλλωστε είχε όλες και όλες δύο παρουσίες σε προημιτελικούς στη μεγάλη ιστορία του: Και τις δύο τον περασμένο αιώνα –η τελευταία το 1999 με τη Γιουβέντους στο champions league, η προηγούμενη με την Ατλέτικο Μαδρίτης το 1993 στο κύπελλο Κυπελλούχων-.

Είχε επίσης, κόντρα στα πανιά του όλα εκείνα που έγιναν status στο ελληνικό ποδόσφαιρο, από την «εγκατάλειψη» της ευρωπαϊκής φιλοδοξίας των άλλων. Τη συνθήκη που έφερε την Ελλάδα στο Νο19 του ranking της UEFA και στον έναν σωρό από προκριματικούς και καλοκαιρινό ποδόσφαιρο. Και είχε βεβαίως και τα δικά του σε μια εποχή που επέλεξε να σχηματίσει μια ομάδα από την αρχή, έπειτα από την περσινή απώλεια του πρωταθλήματος.

«Και γίναμε χιλιάδες»

Ναι, τίποτε δεν μπορούσε όχι να προδικάσει αλλά έστω να (μας) υποψιάσει για όσα θα ακολουθούσαν. Και όταν αρχές Φλεβάρη, ο Κάρλος Καρβαλιάλ γίνονταν ο δεύτερος «πρώην» προπονητής της σεζόν –έπειτα από τον Ντιέγκο Μαρτίνεθ που έφυγε Δεκέμβρη- οι περισσότεροι σκέφτηκαν ότι ο Ολυμπιακός έβαλε εμπρός για ένα πρώιμο και άδοξο φινάλε. Άντε να γύριζες πίσω εκεί και να έλεγες σε κάποιον τι περιμένει την ομάδα στις 29 του Μάη. Θα σε περνούσαν για τρελό! Πως κατάφερε λοιπόν το θαύμα που ακολούθησε; Όπως το εξήγησε ο Ντοστογιέφσκι. Δεν έψαξε κάποιο θαύμα. Πίστεψε όμως τόσο πολύ στις δυνατότητες του, που τελικά το προκάλεσε. Ένιωσε ασφάλεια υπό τις οδηγίες ενός εξαιρετικού επαγγελματικά που το έκανε πέρσι ξανά –ανάλαβε τον Μάρτη τη Σεβίλλη, τρίτος προπονητής στη σειρά ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ και τον Μάη την οδήγησε στην κατάκτηση του Europa League-. Και το ένα έφερε το άλλο. Πως το είπε ο Βάσκος στην UEFA: «πρώτα πίστεψε ένας, έπειτα τέσσερις, μετά έξι. Και γίναμε χιλιάδες»… Κάπως έτσι.

Η αυλή των θαυμάτων

Φτάνει μόνο η πίστη για να… κινήσει βουνά, σε μια εποχή που ο δρόμος για έναν τελικό περνά από 18+1 αγώνες και 9+1 αντιπάλους σε ένα ταξίδι επτά μηνών και δύο διαφορετικών διοργανώσεων; Οκ, δεν είναι Champions League το Conference League, ούτε μπορεί να συγκριθεί ο συντελεστής δυσκολίας. Τον Φλεβάρη όμως στη διοργάνωση πέρα από την καταπληκτική Άστον Βίλα, ήταν η Φιορεντίνα που έφτασε και πέρσι στον τελικό, ο Άγιαξ, η Λιλ, η Μπέτις, η Άιντραχτ, η Φενέρμπαχτσε, η Μπριζ κλπ. Όλες νιώθοντας πως έχουν καλύτερες πιθανότητες από τον Ολυμπιακό. Μάλλον καμιά όμως έτοιμη να δώσει τα πάντα για αυτόν τον σκοπό. Και αυτή ήταν μια διαφορά που τώρα που κοιτάζεις πίσω, μοιάζει ουσιαστικοί. Έγιναν οι Ερυθρόλευκοι οι πρώτοι στην ιστορία των Ευρωπαϊκών διοργανώσεων που απέκλεισαν αντίπαλο σε νοκ άουτ ενώ είχαν χάσει με τρία γκολ το πρώτο ματς στην έδρα τους (Ολυμπιακός-Μακάμπι 1-4, Μακάμπι-Ολυμπιακός 1-6). Έγινε ο Κωνσταντής Τζολάκης ο πρώτος Έλληνας που πιάνει τρία πέναλτι σε πέντε. Ο Αγιούμπ Ελ Κααμπί ο πρώτος που πετυχαίνει 4+ γκολ σε νοκ άουτ με αντίπαλο ομάδα της Premier League. Ο Κώστας Φορτούνης ο πρώτος έλληνας με διψήφιες ασίστ σε μια σεζόν στην Ευρώπη (10). Και έγινε η σπίθα, πυρκαγιά που λέει και το τραγούδι.

Μόνο δύο σε εξήντα

Την τελευταία δεκαετία στους τριάντα τελευταίους τελικούς της Ευρώπης, μόνο δύο από τις εξήντα ομάδες ήταν έξω από το μπλοκ των ισχυρών (Αγγλία, Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία) και των περιφερειακών τους (Πορτογαλία, Ολλανδία). Ντνίπρο (Ουκρανία) το 2015 χάνοντας από τη Σεβίλλη τον τελικό του Europa League και οι Ρέιντζερς (Σκωτία). Σαν ελληνικό ποδόσφαιρο είχαμε έναν τελικό, του Παναθηναϊκού το 1971, τότε που η σχέση των ευρωπαϊκών διοργανώσεων με τις σημερινές δεν συναντώνται ούτε στο όνομα. Και όμως ο Ολυμπιακός μισό αιώνα μετά τα κατάφερε δίνοντας σε όλους μας ένα πρώτης τάξεως μάθημα. Όχι για το πως παίζεις με τρεις κεντρικούς χαφ και πιέζεις στο επιθετικό τρίτο του γηπέδου, αλλά για το πως πιστεύοντας σε κάτι μεγάλο κάποτε καταφέρνεις κάτι απροσδόκητο. Και όταν τα καταφέρνεις νιώθεις περίφημα. Και βλέπεις καμιά φορά γύρω σου μάτια δακρυσμένα από χαρά και ευτυχία.

Το Youth League που κάτι λέει

Ο Ολυμπιακός σε αυτή την απίθανη σεζόν, δεν έφτασε μόνο στον τελικό του Conference League διεκδικώντας το τρόπαιο στη Νεά Φιλαδέλφεια από την παρέα του Νίκο Γκονζάλες. Κατέκτησε και το Youth League, το Champions League των πιτσιρικάδων επικρατώντας σε ένα format όπου ανταγωνίζονται οι 64 top, U-19 της Ευρώπης. Θα μπορούσε να είναι τυχαίο. Σίγουρα όμως θα μπορούσε να δείχνει κάτι αυτή η «σύμπτωση» για τον χαρακτήρα και τον τρόπο σκέψης του οργανισμού. Για την «πίστη» που προκαλεί την εξέλιξη, την ανάπτυξη και καμιά φορά τα θαύματα. Ο τρόπος και η φιλοσοφία ενός club που υπό την αιγίδα του Βαγγέλη Μαρινάκη δεν έκρυψε ποτέ εκείνο το «συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε» δόγμα που με το πέρασμα των χρόνων μοιάζει να γίνεται συνείδηση…

Μια υπέροχη ιστορία

Δεν έχει τελειώσει ο Ολυμπιακός την δουλειά του. Έχει ένα ματς μπροστά. Τον τελικό της ιστορίας του λίγο πριν συμπληρώσει 100 χρόνια ζωής του. Και είναι απέναντι η αήττητη Φιορεντίνα που έχασε πέρσι το τρόπαιο στον τελικό από την Γουέστ Χαμ, και σίγουρα δεν θέλει να δει ξανά το ίδιο έργο. Εννοείτε πως οι Ερυθρόλευκοι αφού έφτασαν ως εδώ θα κάνουν τα πάντα για το τρόπαιο. Η ιστορία τους όμως είναι ήδη υπέροχη. Και κυρίως; Μια μορφή έμπνευσης για πράγματα μεγαλύτερα από το ποδόσφαιρο. Και στο τέλος, αυτό είναι που μετράει. Το ίδιο που βράδυ Τετάρτης θα κάνει εκατομμύρια να ζουν με την ίδια αγωνιά. Για τη πιο μεγάλη νίκη. Για εκείνο που οι οπαδοί συνήθισαν εδώ και χρόνια να αποκαλούν «όνειρο τρελό». Για την δικαίωση στο τελευταίο σφύριγμα.