Από το γύρω γύρω στον τελικό – O ορισμός της αμπαλοσύνης

Aυτό που κατάφερε ο Ολυμπιακός του Μεντιλίμπαρ αφορά κατά κύριο λόγο την ομάδα του και υπάρχουν «γνώστες» του αθλήματος που τα καταφέρουν καλύτερα στις αναλύσεις.
Υπάρχει ωστόσο κάτι εξίσου σημαντικό που ξεφεύγει από τα στενά σωματειακά όρια και αφορά την απάντηση στον διαχρονικό εγχώριο γρίφο αν «οι παίκτες κάνουν τον προπονητή ή ο προπονητής τους παίκτες»

Ερώτημα που βρίσκει πρόσφορο έδαφος μόνο στο Ελλαδιστάν όχι όμως στον υπόλοιπο κόσμο.

• Διαβάστε επίσης: Τα δεδομένα για τα εισιτήρια στον τελικό του Conference – Γιατί ο Ολυμπιακός μπορεί να πάρει περισσότερα…

Ο απόλυτος σταρ σε κάθε ομάδα είναι ο προπονητής, οι παίκτες έπονται.

Στην Ευρώπη η επιλογή του Κλοπ μπορεί να διαφοροποιήσει θεαματικά τις αποδόσεις των στοιχηματικών όχι όμως και του Εμπαπέ, την ίδια ώρα που στην δική μας πλανητική γωνιά ψάχνουμε τα στατιστικά του επόμενου σέντερ φορ της ομάδας μας για να αποφανθούμε αν είναι καλός.

Κι αν πρόκειται για τερματοφύλακα, η αγαπημένη αναζήτηση αφορά πόσα πέναλτι έχει αποκρούσει στην καριέρα του.
Μιλάμε για τον ορισμό της αμπαλοσύνης…

Ο Μεντιλίμπαρ παρέλαβε το υλικό που είχε στα χέρια του ο Καρβαλιάλ. Χωρίς συν-πλην και λοιπούς αστερίσκους.

Τι έπαιζε ο Ολυμπιακός του Καρβαλιάλ; Γύρω γύρω όλοι, στην μέση ο Φορτούνης…

Αν ο Φορτούνης ήταν καλά, ζήτω η Ολυμπιακάρα που είναι ομαδάρα και φαβορί για το πρωτάθλημα

Αν ήταν κουρασμένος, τραυματισμένος, περιορισμένος ή ντεφορμέ, έφταιγε η ατυχία και ο ανάδρομος Ερμής.

Μιλάμε για ποδοσφαιρικές προσεγγίσεις περασμένων δεκαετιών, τότε που αν ο Δεληκάρης ήταν στα καλά του ο Ολυμπιακός κεντούσε, αν ο Δομάζος έτρωγε κρεβατομουρμούρα από την Μοσχολιού, ο Παναθηναϊκός σερνόταν.

Το φετινό πρωτάθλημα είναι το πιο ανταγωνιστικό, καθώς δυο ανάσες πριν το φινάλε το διεκδικούν τρεις ομάδες, μαθηματικά τέσσερις.

Οι τέσσερις αυτές ομάδες έχουν στους πάγκους τους κανονικούς προπονητές. Με τα καλά και τα στραβά τους βέβαια, ουδείς τέλειος όμως.

Ο Ελ Κααμπί, ο Ζίφκοβιτς, ο Ντεσπόντοφ, ο Ιωαννίδης, ο Πόνσε κι ο Λιβάι ως brands, δεν έχουν καμία σχέση με Ριβάλντο, Μπερμπάντοφ, Ασάνοβιτς και Ζάετς που κόσμησαν κάποτε με την παρουσία τους το ελληνικό πρωτάθλημα. Άλλο να σε προπονεί ο Κωστένογλου, ο Τάκης Λεμονής, ο Αναστασιάδης κι ο Βασίλης Δανιήλ όμως κι άλλο ένας κανονικός προπονητής.

Ο κανονικός προπονητής δεν είναι απαραίτητο να έχει Ζιοβάνι.

Καλό να έχει βέβαια, αλλά ομάδα φτιάχνει και χωρίς αυτόν.

Οι αστέρες γεννιούνται μέσα από το σύνολο που ο ίδιος δημιουργεί. Τόσο απλά.

Ο παριστάνων τον προπονητή, θέλει σταρ για να ξεχωρίσει μεταξύ των μονόφθαλμων.

Ο κανονικός προπονητής είναι σκακιστής, που μετακινεί τα πιόνια και κερδίζει.

Κανόνας είναι αυτός και δεν αφορά μόνο το ποδόσφαιρο, αλλά κάθε ομαδικό άθλημα.

Την πρώτη του Ευρωπαϊκή κούπα ο μπασκετικός Ολυμπιακός, την σήκωσε το 1996-97 με τον καθηγητή και αείμνηστο Ντούσαν Ίβκοβιτς στον πάγκο του.

Την προηγούμενη χρονιά με τον επίσης αείμνηστο Γιάννη Ιωαννίδη, o Oλυμπιακός δεν πήγε ούτε στο final 4.
Τα ρόστερ των δυο περιόδων, ήταν ίδια.

Αν υπερτερούσε κάποιο ήταν του ξανθού που είχε την καλαθομηχανή Ουόλτερ Μπέρι, ενώ ο Ίβκοβιτς έπαιξε με τον Γερμανό Βελπ, σε εποχή που το «Γερμανός καλαθοσφαιριστής» είχε την ίδια αξία ανεκδότου με το «Αλβανός τουρίστας».

Την χρονιά του Ίβκοβιτς ο Ρίβερς έκανε όργια, την προηγούμενη οι Ολυμπιακοί ξίνιζαν μόνο που άκουγαν το όνομα του.

Πολλά θεωρήματα έχουν ακουστεί κατά καιρούς, τα οποία είναι αντικρουόμενα.

Πχ ότι η ομάδα ξεκινάει από τον τερματοφύλακα, αν δεν έχεις χαφ δεν πας πουθενά, χωρίς σέντερ φορ που παστελώνει πας άκλαφτος κλπ.

Στην πράξη όλα καταργούνται, βλέποντας για παράδειγμα τον ΠΑΟΚ να σκοράρει κατά ριπάς, έχοντας πάρει ελάχιστα γκολ από τα 9άρια του.

Μια και ανέφερα τον ΠΑΟΚ, το υλικό με το οποίο πήρε αήττητο πρωτάθλημα και κύπελλο ο Λουτσέσκου, ήταν κατά 90% αυτό που είχε ο Ίβιτς την προηγούμενη χρονιά. Και είχε τερματίσει 4ος.

Το υλικό αυτό παρέλαβε και ο Φερέιρα, που είδε την κορυφή στο -20.

Απλά πράγματα λοιπόν, τα πάντα όλα ξεκινάνε από τον πάγκο.

Πρώτα ο προπονητής και τα υπόλοιπα έπονται.

Για την ακρίβεια αυτός καθορίζει αυτά που έπονται, έχοντας επιλέξει τα υλικά για να φτιάξει την τούρτα.

Με Μεντιλίμπαρ γλείφεις τα δάχτυλά σου και περιμένεις κάθε νέα συνταγή πιο γευστική από την προηγούμενη, διαφορετικά πληρώνει ο ιδιοκτήτης για να παραγγέλνουν οι Καρβαλιάλ από το ζαχαροπλαστείο…