Κορομηλάς για EURO 2004 : «Νόμιζα πως θα πάθω έμφραγμα»

Πέρασαν 16 χρόνια από την ομορφότερη βραδιά του ελληνικού αθλητισμού! Πριν από 16 χρόνια, η Εθνική μας ομάδα νίκησε με 1-0 την Πορτογαλία στον τελικό του EURO 2004, σοκάροντας τον ποδοσφαιρικό πλανήτη.

Ο φροντιστής της ΑΕΚ, Νίκος Κορομηλάς, ο οποίος και βρισκόταν στην Πορτογαλία με την «γαλανόλευκη»περιέγραψε στην κάμερα της NOVA τα όσα μαγευτικά και ονειρικά έζησε στο EURO του 2004.

Ο φροντιστής της Ένωσης τόνισε πως η ομάδα ήταν μια οικογένεια, ενώ δήλωσε, ότι στον τελικό νόμιζε πως θα πάθει… έμφραγμα. Παράλληλα, ο Νίκος Κορομηλάς αναφέρθηκε και σε περιστατικά που έγιναν κατά την διάρκεια του αξέχαστου τουρνουά.

Αναλυτικά οι δηλώσεις του:

«Ήμασταν μια οικογένεια στην ομάδα. το δέσιμο ήταν σπάνιο για το παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Δύσκολο να το βρεις σε άλλη εθνική ομάδα. ο κ.Γκαγκάτσης ήταν πανταχού παρόν, μαζί με την ομάδα. δεν χάλαγε χατίρι σε κανέναν. Τα παιχνίδια ενώ κερδίζαμε, δεν μπορούσαμε να συνειδητοποιήσουμε τι έγινε. Μετά είχαμε ξέφρενα πανηγύρια. Τα παιδιά πριν μπουν στο ντους έπαιρναν τηλέφωνο στην Αθήνα να δουν τι κλίμα επικρατεί. Βλέπαμε πρόσωπα βουρκωμένα. Πηγαίναμε στο ξενοδοχείο να δούμε από την ΝΕΤ, βλέπαμε ένα απέραντο πανηγύρι.

Δεν το πίστευε κανείς. Στο χαβαλέ το λέγαμε, πάμε να το πάρουμε. Ο Τράι, ο Ντέμης, πολλοί το λέγανε… Στο παιχνίδι με την Πορτογαλία, έδωσε ο Ρεχάγκελ εντολές και είπαν πάμε και ότι γίνει. Στο 2-0 πήγαμε στα αποδυτήρια με τον Καραγκούνη που είχε γίνει αλλαγή και μέσα στα αποδυτήρια είχε τηλεόραση. Το βάζει ο Μπασινάς και οι δύο μας πανηγυρίζαμε ξέφρενα. Φώναζε τόσο ο Γιώργος που νόμιζες θα γκρεμιστεί το γήπεδο!

Λέγαμε ότι θα πάμε καλά, για να φεύγει το άγχος. Υπήρχε όμως άγχος… Ο Ρεχάγκελ ήταν ήρεμος, δεν άγχωνε τα παιδιά, τους είχε ελευθερία, να κάνουν ότι θέλουν. Τους ζητούσε να μην υπάρχει άγχος και ότι βγει. Είχε το ψυχρό του όμως ως Γερμανός.

Και όσοι δεν έπαιζαν, έκαναν σαν να παίζουν. Και οι 23 έπαιζαν τότε! Τα γούρια ήταν πολλά. Κάποιος ήθελε να κάθεται μόνος του, να μην του μιλάνε. Άλλος να βγαίνει τελευταίος από το πούλμαν, ο Ρεχάγκελ με τον Τοπαλίδη πρώτοι δεν χαιρέταγαν ποτέ. Άλλος περπάταγε το ίδιο στα αποδυτήρια. Άλλος δεν πέρναγε από συγκεκριμένο μέρος στα αποδυτήρια, άλλος να κάθεται με κάποιον συγκεκριμένα δίπλα του. Άλλος να μην πατά την γραμμή του πλαγίου όταν έμπαινε στο γήπεδο. Άλλος ήθελε να πατά στην άλλη περιοχή με το δεξί πόδι πρώτα. Υπήρχε κάποιος που περίμενε να κατέβει πάντα τελευταίος από το πούλμαν και περίμενε τους άλλους να κατέβουν ή και όταν έβγαιναν οι 11αδες.

Με την Ρωσία η ομάδα είχε άγχος. Κοιτούσαν τον πάγκο, τι γίνεται στο άλλος ματς. Τελείωσε και όταν χάσαμε ρωτούσαν αν περάσαμε. Όταν τους είπαμε περάσαμε, τότε ξεκίνησαν τα πανηγύρια. Αρχίζαμε να μαζεύουμε τα πράγματα πριν το ματς με την Γαλλία για να γυρίσουμε Αθήνα. Νικήσαμε και μετά έπρεπε να τα φτιάξω πάλι για τις προπονήσεις και τα παιχνίδια. Κερδίζαμε και θέλαμε κάποια λεπτά να δούμε τι έγινε.

Στο ματς με την Ισπανία, ο Ντέμης μου έδωσε την φανέλα του Τόρες που ήταν μαζί στην Ατλέτικο. Ποτέ δεν μάζευε φανέλες. Την έβαλα σε ένα σημείο στα αποδυτήρια και μου την βούτηξαν από το γήπεδο. Μου την ζήτησε στο ξενοδοχείο ο Ντέμης του είπα τότε «που είναι η φανέλα οεο;;». Και άρχισε μετά να με κράζει… Ο Ντέμης πάντα έβαζα στοίχημα, ότι δεν θα κάνω λάθος ποτέ. Πάντα ήξερε ότι έχω τα πάντα, έβαζε στοίχημα. Είχα φραπέ στην Πορτογαλία και για να μην ξεμείνουμε ζήτησα και μου έστειλαν και άλλο από την Ελλάδα. Οι καλύτεροι στο τάβλι Δέλλας και Βενετίδης. Οι κορυφές. Φοβεροί. Δύο τρελά γούρια ήταν ένας παίκτης που όταν πήγαινε η μπάλα προς το τέρμα έκανε «ξου ξου ξου» και ένας άλλος μου ζητούσε άλλη κάλτσα, εγώ του έδινα πάλι την ίδια και έλεγε αυτή είναι κάλτσα.

Τα μεγαλύτερα πειραχτήρια ήταν ο Ντέμης, ο Χαλκιάς, Κατσουράνης, Κατεργιαννάκης, Δέλλας, Τσιάρτας, Καραγκούνης, ο τιμ μάνατζερ ο Παπαλάνης. Έβαζαν στοίχημα ότι πρέπει να πάω κάπου και υπήρχε συγκεκριμένος χρόνος. Ποτέ δεν έχανα όμως. Είναι παιδιά που αν δεν τα ζήσεις, δεν μπορείς να τα κρίνεις. Όταν δούλευαν ήταν σοβαροί. Στο χαβαλέ ήταν άλλοι. Όταν πηγαίναμε για φαγητό με περίμεναν πως θα μπω. Με σπηνιά, ράλι, μηχανές. Χαμός.

Ο Ρεχάγκελ δεν μίλαγε πολύ, αλλά φορούσε πάντα τα ίδια ρούχα. Το είχε γούρι. Στον τελικό κάποιοι φόραγαν τα ίδια παπούτσια. Ακόμη και αν χαλούσε. Για τον Ντέμη έψαχνα τρεις μέρες για να του βρω τύπωμα με την φωτογραφία της Μελίνας για να φορά από μέσα. Μετά τον τελικό γινόταν χαμός, πανζουρλισμός. Άλλοι έμπαιναν για μπάνιο, άλλοι είχαν δώσει τα ρούχα τους. Τότε μπήκε μέσα ο πρωθυπουργός με την γυναίκα του και όλοι έτρεχαν να φορέσουν την πετσέτα.

Μετά τον τελικό με τον Σκανδάλη, πήραμε ταξί. Δεν ήξερε όμως που είναι το ξενοδοχείο. Πηγαίναμε, πηγαίναμε… Κάναμε διαδρομή Αθήνα – Λαμία και χαθήκαμε. Τελικά με Αστυνομία μας πήγαν στο ξενοδοχείο και έγινε η αποθέωση. Μας περίμεναν! Οι παίκτες έπαιρναν τις εμφανίσεις και τις έδιναν. Πολλές εμφανίσεις, πολλές μπάλες. Πέντε ώρες πτήσεις για την Ελλάδα, συνέχεια υπογράφαμε αναμνηστικά και φανέλες όλοι μας.

Φτάνοντας στην Αθήνα με το αεροπλάνο, ο πιλότος ενώ κατεβαίνει το ανεβάζει πάλι. Μας έκανε κάποια κόλπα. Ολοι στο πούλμαν είχαμε βουρκώσει. Ο πρωτοστάτης των τραγουδιών ήταν ο Ντέμης, όταν πηγαίναμε στο Καλλιμάρμαρο. Λέγαμε να σταματήσουμε, γιατί θα σκάγαμε από το τραγούδι. Στο αεροπλάνο δεν καταλάβαμε ότι έγινε κάτι με το αεροπλάνο. Εκεί μόνο όταν έκανε κόλπα είπα: ίσια το κορμί σου…

Στον τελικό νόμιζα θα πάθω έμφραγμα. Πήγα σε μια γωνιά και έκλαιγα. Μεγάλη συγκίνηση. Δεν νομίζω ότι θα ξαναζήσω κάτι τέτοιο ποτέ. Σουβενίρ έχω πολλά από τότε. Μπάλα με υπογραφές. Το καλύτερο ήταν όμως ότι έζησα εκεί.»