Το minigun του Πογέτ αλλάζει την εθνική…

Τον αποθέωσε πριν από λίγο ο Άκης Ζήκος. Κάποιος που στα ίδια τετραγωνικά του αγωνιστικού χώρου έκανε κάποια χρόνια πριν καριέρα… πέρα από την φαντασία του μέσου Έλληνα ποδοσφαιριστή: Ο μοναδικός που αγωνίστηκε ποτέ σε τελικό Champions League.

«Με διαφορετικό starting-up κ σίγουρα σε διαφορετική χώρα, με διαφορετικό ποδοσφαιρικό σεβασμό… αυτός ο ποδοσφαιριστής θα μπορούσε αυτή τη στιγμή ν αγωνίζεται σε ένα από τα 5 top ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, σε ομάδα που πρωταγωνιστεί» είπε για εκείνον που αλλάζει την όψη του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος. Κάποιον που τον είδαμε, αλλά μάλλον δεν εκτιμήσαμε όσο έπρεπε στα μέρη μας. Τον Μανώλη Σιώπη που σε αυτόν τον έναν χρόνο του Γκουστάβο Πογιέτ είναι πια «κολώνα» της εθνικής ομάδας.

Διαβάστε επίσης: Η σημαδεμένη τράπουλα και ο μόνος δρόμος του Ολυμπιακού

Εκείνος και ο «Διόσκουρος» του Μπακασέτας οι δύο του άξονα και ανάμεσα τους ένα «8» ανάλογα τις τακτικές ανάγκες. Στα ματς που ήρθαν και πέρασαν ο Μάνταλος μιας και απέναντι ήταν το Γιβραλτάρ και η Λιθουανία. Σε αυτά που έρχονται ίσως ο Κουρμπέλης ή ο Μπουχαλάκης. Εκεί αλλάζει μόνο ο Ουρουγουανός τον άξονα του. Στο «8». Άντε και στον σέντερ φορ. Οι άλλοι πια είναι «κορμός». Ο Βλαχοδήμος, ο Μαυροπάνος, ο Χατζηδιάκος. Έναν χρόνο μετά υπάρχει μια ομάδα που ξέρεις ποιους θα δεις. Μέσω του Σιώπη; Και που ξέρεις τι θα δεις.

Ο 28χρονος μέσος, τρώει το γήπεδο. Ανεβάζει ψηλά την πίεση όποτε χρειάζεται, στήνει παγίδες στο αμυντικό transition, παίζει με ένταση που μεταφέρεται και στους άλλους. Αν χρειαστεί ντύνεται και… μικρός ήρωας σε ειδικά κομμάτια του ματς τραβώντας και τους άλλους. Σα να δίνει το σύνθημα σε ένα group ποδοσφαιριστών που τον αντιλαμβάνονται για «μπροστάρη». Minigun έτοιμο ανά πάσα στιγμή να βγει από την… τσέπη!

Και όπως έχει επιβεβαιώσει δημόσια ο Αλέξανδρος Πασχαλάκης; Η… ψυχή του πάρτι. Η «κόλλα». Ένα «τρελοκομείο» από εκείνα που κάνουν τα ανταμώματα της εθνικής, σημείο αναφοράς για τους διεθνείς. Να μαζευτούν, να κάνουν παρέα. Να περάσουν καλά. Συστατικά ομάδας.

Είναι σχεδόν τέσσερα χρόνια που μετακόμισε στη γειτονική Τουρκία: 73 ματς με την Αλάνιασπορ. Έπειτα η μεταγραφή και άλλα 67 με την Τραμπζονσπόρ με την οποία κέρδισε το πρωτάθλημα αλλά και το φετινό Σούπερ Καπ. Μέχρι να ολοκληρωθεί το συμβόλαιο του (2024) λογικά οι αριθμοί του πέρα από το Αιγαίο θα επισημαίνουν ότι η καριέρα του από την από εκεί πλευρά, θα είναι οριστικά μεγαλύτερη σε σχέση με την από εδώ: Μόλις 3 ματς με τον Ολυμπιακό παρότι παιδί των ακαδημιών του, 18 άγουρος στον Πλατανιά, 27 ολοκληρωμένος στον Άρη και ενδιάμεσα τα 120 παιχνίδια με τον Πανιώνιο που ως τώρα αποτελούν το ελληνικό σημείο αναφοράς του.

Τουλάχιστον τον βλέπουμε με το εθνόσημο… Και βλέπουμε μετά από καιρό δυνατότητες σε μια παρέα που αν μη τι άλλο έχει μια ευκαιρία.