Γκουστάβο Πογέτ: «Αυτή είναι η ιστορία μου»

Προπονητές από όλο τον κόσμο μοιράζονται τις σκέψεις, τις ιδέες και τις εμπειρίες τους στην ιστοσελίδα «coachesvoice.com», και αναμεσά τους βρέθηκε και ο Γκουστάβο Πογέτ.

Ο προπονητής της Εθνικής μας ομάδας γράφει για τα ερεθίσματα που είχε ξεκινώντας την προπονητική, για τις επιτυχίες και τις αποτυχίες της καριέρας του, για το πέρασμά του από την ΑΕΚ και για τις ιδανικές συνθήκες δουλειάς που αναζητά πλέον. Όλα αυτά, πριν αναλάβει το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα και αρχίσει να γνωρίζει πλέον και την εμπειρία του να είσαι προπονητής σε μία εθνική ομάδα.

Το σημείωμα του Πογέτ:

«Η ζωή στην Ουρουγουάη κυλάει αργά.

Αλλά είμαι μια ανήσυχη ψυχή.

Όταν τελείωσα την καριέρα μου ως ποδοσφαιριστής, επέστρεψα στην Ουρουγουάη για λίγο περισσότερο από ένα χρόνο. Εκείνη την περίοδο, πήγα σε ένα πάρτι στην Τσέλσι για να γιορτάσω τα εκατό χρόνια του συλλόγου. Εκεί γνώρισα τον Ντένις Γουάις και με κάλεσε να γίνω βοηθός του στη Σουίντον.

Η πιθανότητα να επιστρέψω στην Αγγλία και να γίνω προπονητής μέσα από έναν σύλλογο ήταν ελκυστική. Μπήκα με τον Ντένις στη Σουίντον και μετά πήγα μαζί του στη Λιντς. Μετά, ήμουν με τον Χουάντε Ράμος στην Τότεναμ.

Το λέω αυτό σε όλους τους παίκτες που ξεκινούν τώρα. Εκτός από τα προπονητικά σήματα, δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να προετοιμαστείτε για να γίνετε πρώτος προπονητής από το να είστε πρώτα βοηθός.

Αλλά μόλις στα 30 μου άρχισα να σκέφτομαι λίγο σαν προπονητής.

Ο Τζιανλούκα Βιάλι είχε οριστεί παίκτης-προπονητής στην Τσέλσι. Ο Βιάλι ήταν γείτονάς μου στα αποδυτήρια και, προφανώς, οι παίκτες μιλούν πολύ για τον προπονητή.

Μετά, από τη μια μέρα στην άλλη, έγινε προπονητής.

«Θα μπορούσε να συμβεί σε μένα; Θα μπορούσαν να πάρουν εμένα τηλέφωνο μια μέρα;»

Μετά άρχισα να προσέχω πολύ, να κρατάω σημειώσεις. Δεν το είχα κάνει μέχρι τότε.

Όταν ο Τζιανλούκα έκανε κάτι πολύ καλό, το έγραφα. Όταν έκανε κάτι που δεν μου άρεσε καθόλου, το έγραφα επίσης. Προσπάθησα να σκεφτώ όλο το σκεπτικό πίσω από κάθε προπόνηση.

Έκανα το ίδιο με τον Γκλεν Χοντλ στην Τότεναμ και είτε το θέλεις είτε όχι αρχίζεις να ορίζεις πια τον εαυτό σου ως προπονητή.

«Η ιδέα ήταν να συνεχίσω να γίνομαι καλύτερος και το να γίνομαι καλύτερος σήμαινε να πάω στην Πρέμιερ Λιγκ»

Όταν τελικά ήρθε η ώρα να γίνω προπονητής, ήξερα ότι θα ήταν πολύ δύσκολο να ξεκινήσω από την Πρέμιερ Λιγκ.

Το 2009, προέκυψε η δουλειά στην Μπράιτον, η οποία ήταν μια απίστευτη ευκαιρία. Η ομάδα πάλευε για να αποφύγει τον υποβιβασμό από τη League One, και πήγα για να τη σώσω.

Βρήκα μια ομάδα παικτών που ήθελαν να μάθουν. Σιγά σιγά, συνεχίσαμε να μεγαλώνουμε με εξαιρετικό τρόπο.

Μετά τον χρόνο μου ως παίκτης της Τσέλσι, είχα ερωτευτεί το σύστημα 4-4-2. Αυτό το σύστημα ήταν πολύ ξεκάθαρο για μένα και ήξερα πώς να το προπονήσω γιατί ταίριαζε στην ιδέα μου για το παιχνίδι. Με αυτόν τον τρόπο ξεκινήσαμε στην Μπράιτον και περάσαμε υπέροχες στιγμές – αλλά, απίστευτα, κάτι άλλαξε σε έναν αγώνα εκτός έδρας με τη Λιντς.

Είχαμε χάσει 3-0 στην έδρα μας και αποφάσισα να παίξω περισσότερο σε σχήμα 4-3-3 στο «Elland Road». Μερικές φορές σε ένα 4-3-3, οι δύο εξωτερικοί επιθετικοί παίζουν περισσότερο σαν χαφ, οπότε θα μπορούσατε να το πείτε και 4-5-1. Αλλά όχι, σε αυτή την περίπτωση έπαιξαν ως κανονικοί επιθετικοί και η ομάδα έπαιξε έναν καταπληκτικό αγώνα.

Εκείνη τη χρονιά, αποφύγαμε τον υποβιβασμό και τελικά τερματίσαμε στη 13η θέση. Την επόμενη σεζόν, κατακτήσαμε το πρωτάθλημα, τερματίζοντας μπροστά από ομάδες που είχαν τεράστια οικονομική δυνατότητα. Για παράδειγμα τη Σαουθάμπτον.

Η ιδέα ήταν να συνεχίσουμε να γινόμαστε καλύτεροι και το να γίνουμε καλύτεροι σήμαινε να μπούμε στην Πρέμιερ Λιγκ. Το 2013, φτάσαμε στα πλέι οφ αλλά χάσαμε από την Κρίσταλ Πάλας στον ημιτελικό.

Μέχρι τότε, είχε γίνει μια αλλαγή στην κατεύθυνση του συλλόγου. Λήφθηκαν αποφάσεις που μερικές φορές δεν καταλαβαίνεις. Αλλά αυτό συμβαίνει στο ποδόσφαιρο.

Η σχέση μου με τον σύλλογο τελείωσε.

Υπάρχουν πολλά πράγματα που θα με ενώσουν για πάντα με την Μπράιτον, αλλά κυρίως η σχέση που πετύχαμε με τους παίκτες και, προφανώς, με τους οπαδούς. Μας ακολούθησαν σε όλη την Αγγλία, που είναι δύσκολο από τη νότια ακτή. Και απολάμβαναν το στυλ παιχνιδιού που είχαμε, το οποίο ήταν μοναδικό. Αυτό πραγματικά ξεχώρισε για την Μπράιτον και νομίζω ότι θα μείνει μαζί μας για πάντα,  ανεξάρτητα από το τι συνέβη στο τέλος.

«Με πήραν στη Σάντερλαντ για να αποφύγω τον υποβιβασμό και να κερδίσω τη Νιούκαστλ. Τα καταφέραμε και τα δύο»

Αφού τελείωσε αυτή η σχέση, άρχισα να προετοιμάζομαι για τη μεγάλη πρόκληση. Για να φτάσουμε στο κορυφαίο επίπεδο, την Πρέμιερ Λιγκ. Ευτυχώς, αυτό συνέβη με τη Σάντερλαντ.

Ο σύλλογος ήταν στη ζώνη του υποβιβασμού και ήταν δύσκολο να απογειωθεί, αλλά είχαμε μεγάλη άνοδο τον Ιανουάριο. Μετά, αφού προκριθήκαμε στον τελικό του Λιγκ Καπ, είχαμε μια πολύ κακή περίοδο.

Είναι απίστευτο, έτσι δεν είναι; Το κύπελλο… Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι όλη αυτή η περίοδος των έξι εβδομάδων, ο προημιτελικός κόντρα στην Τσέλσι και ο ημιτελικός κόντρα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, μας βοήθησε πάρα πολύ γιατί μας έδωσε αυτοπεποίθηση. Μας έδωσε ώθηση.

Ο τελικός κυλούσε σαν όνειρο μέχρι το ημίχρονο. Ήμασταν μπροστά, αλλά η Μάντσεστερ Σίτι ήταν ο αντίπαλος και ήταν σκληρός. Χάσαμε 3-1 και μας πόνεσε πολύ. Ολική κατάρρευση. Η φόρμα μας κατέρρευσε.

Τότε, όταν όλα έδειχναν να έχουν τελειώσει και φαινόμασταν καταδικασμένοι σε υποβιβασμό, έγινε το θαύμα. Αρχίσαμε να παίρνουμε τα αποτελέσματα και αποφύγαμε τον υποβιβασμό με ένα παιχνίδι να μένει. Ήταν ένα από τα καλύτερα πράγματα που μου έχουν συμβεί ως προπονητής.

Την επόμενη σεζόν ο κόσμος ενθουσιάστηκε. Ήθελαν να τερματίσουμε στο top-10, αλλά δεν μπορείς να αλλάξεις τόσο γρήγορα. Υπάρχει μια διαδικασία. Τη χρονιά που έφτασα, ο σύλλογος είχε υπογράψει 17 παίκτες. Χρειαζόταν αντικατάσταση μεγάλης κλίμακας και, δυστυχώς, απλά δεν μπορούσε να γίνει αυτό.

Με πήγαν στη Σάντερλαντ για να αποφύγω τον υποβιβασμό και να κερδίσω τη Νιούκαστλ. Αυτοί ήταν οι στόχοι. Αποφύγαμε τον υποβιβασμό και νικούσαμε τη Νιούκαστλ κάθε φορά που παίζαμε.

Στο τέλος, μείναμε με την ευχή να είχαμε κάνει την ομάδα να παίξει λίγο καλύτερα από ό,τι στην πραγματικότητα μπορούσε.

«Στην Μπέτις με προσέλκυσαν οι οπαδοί, η πόλη, το πρωτάθλημα… και έσπευσα»

Αφού έφυγα από τη Σάντερλαντ, έφυγα κι από τη χώρα. Όταν είσαι στην Αγγλία, δεν συνειδητοποιείς πόσο πολύ βυθίζεσαι στο αγγλικό ποδόσφαιρο. Ξεχνάς λίγο τι συμβαίνει στον υπόλοιπο κόσμο. Σκέφτηκα ότι ήταν καλή ιδέα να βγω λίγο εκεί έξω και να προσπαθήσω να δω άλλα πράγματα.

Από αυτό προέκυψε η ευκαιρία να πάω στην ΑΕΚ, έναν σύλλογο που συνήθως βρίσκεται στην πρώτη τετράδα του ελληνικού πρωταθλήματος. Ήμουν εκεί έξι ή επτά μήνες. ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία και είμαι πολύ ευγνώμων γι’ αυτό. Με έκανε να κοιτάξω άλλα πράγματα εκτός από το ποδόσφαιρο και να δω έναν άλλο τρόπο να το καταλάβω.

Όταν πήγαμε εκεί, η κατάκτηση του τίτλου ήταν πολύ δύσκολη. Ήμασταν πίσω από τον Ολυμπιακό, αλλά δεν μπορούσαμε να τον αφήσουμε να κερδίσει το πρωτάθλημα χωρίς να χάσει ούτε ένα ματς. Ευτυχώς, δεν το κάναμε. Τους νικήσαμε σε έναν πολύ ιδιαίτερο αγώνα στο Ολυμπιακό Στάδιο – τη μοναδική φορά που ηττήθηκαν στο πρωτάθλημα όλη τη σεζόν – και τελικά προκριθήκαμε για την Ευρώπη.

Σίγουρα θα επέστρεφα στην Ελλάδα. Ήταν μια υπέροχη ανάμνηση.

Μετά ήρθε η Μπέτις.

Ίσως το μελανό σημείο στην καριέρα μου ως προπονητής, αλλά χωρίς να κατηγορήσω κανέναν άλλον. Το έχω πει πολλές φορές, έκανα λάθος. Δεν γνώριζα καλά τι συνέβαινε στο κλαμπ. Πραγματικά με τράβηξαν οι οπαδοί της Μπέτις, η πόλη, το πρωτάθλημα… και έσπευσα.

Έπρεπε να είχα αναλύσει περισσότερο την κατάσταση. Έπρεπε να σκεφτώ τα εσωτερικά προβλήματα και τη διαφορά μεταξύ των προσδοκιών του συλλόγου και της πραγματικότητας.

Πέντε μέρες μετά την αποχώρησή μου από την Μπέτις, έλαβα μια κλήση από την κινεζική Σανγκάι Σενχούα. Η αλήθεια είναι ότι ήταν μια τεράστια αλλαγή. Αφού το ανέλυσα με όλο το προσωπικό μου, αποφασίσαμε να προχωρήσουμε σε μια μοναδική, πολύ ιδιαίτερη περιπέτεια.

Και ήταν. Μια ασυνήθιστη περιπέτεια. Πρέπει να ζεις στην Κίνα για να καταλάβεις τι εννοώ. Είναι μια τελείως διαφορετική κουλτούρα από τη δική μας, ένας διαφορετικός τρόπος κατανόησης τόσο της ζωής όσο και του παιχνιδιού.

«Αν βρεις καλό πρόεδρο, έχεις βρει έναν καλό σύλλογο»

Από την Κίνα στο Μπορντό, άλλο ένα διαφορετικό πρωτάθλημα και παρόμοια κατάσταση με αυτή που είχα συναντήσει στην Αθήνα. Ήταν μια πολύ σημαντική περίοδος στην καριέρα μου ως προπονητής. Πηγαίνοντας σε μια διαφορετική χώρα και πηγαίνοντας την ομάδα πολύ μακριά – μακριά από την απειλή του υποβιβασμού πριν τελειώσουμε τη σεζόν με εξαιρετικό στυλ για να προκριθούμε στο Europa League.

Για άλλη μια φορά, απέδειξα ότι είμαι πολύτιμος. Αλλά μερικά πράγματα που συμβαίνουν στο ποδόσφαιρο σήμερα, τόσα πολλά από τα πράγματα με τα οποία πρέπει να αντιμετωπίζεις σε καθημερινή βάση –ειδικά από οικονομικής πλευράς– είναι πέρα ​​από την πραγματικότητα.

Στο Μπορντό, αυτό σήμαινε ότι δεν μπορούσαμε να πάμε τον σύλλογο εκεί που του άξιζε. Επειδή, στην πραγματικότητα, είναι ένας σύλλογος που θα έπρεπε να είναι στην πρώτη εξάδα του γαλλικού ποδοσφαίρου, δεν υπάρχει πρόβλημα.

Η αποχώρησή μου ήρθε αφού είπα ότι ήταν ντροπή που ένας σύλλογος μπορούσε να πουλήσει έναν παίκτη χωρίς να το ξέρω καν την ημέρα ενός αγώνα του Γιουρόπα Λιγκ. Ήταν στην αρχική ενδεκάδα για εκείνον τον αγώνα, αλλά στις 12.15 μ.μ. εκείνη την ημέρα δεν ήρθε στο ξενοδοχείο. Μόνο τότε έμαθα ότι έφυγε.

Το μόνο που ζήτησα ήταν επαγγελματισμός και σεβασμός. Χρειαζόμουν μια εξήγηση.

Μερικές φορές, δυστυχώς, εμείς ως προπονητές λειτουργούμε σε έναν κόσμο όπου στους γύρω μας δεν αρέσει να υπενθυμίζουμε την πραγματικότητα. Απαιτούν να είστε ειλικρινείς, αλλά στην πραγματικότητα, δεν θέλουν να είστε.

Στους περισσότερους από τους συλλόγους που έχω προπονήσει, μου έχουν δώσει έναν στόχο και έχω πετύχει – αλλά έχω επίσης μια πολύ ιδιαίτερη, στενή σχέση τόσο με τους παίκτες όσο και με τους φιλάθλους.

Αυτές οι σχέσεις έχουν οικοδομηθεί στην κοινή λογική και την ειλικρίνεια.

Αν ένας σύλλογος ψάχνει για κάποιον που θα πει στους οπαδούς τις μισές αλήθειες ώστε να αγοράσουν εισιτήριο διαρκείας, δεν με ενδιαφέρει.

Όταν είσαι παιδί, όταν είσαι παίκτης, ονειρεύεσαι να παίξεις στη Ρεάλ Μαδρίτης. Τώρα, ως προπονητής, δεν είναι ένας σύλλογος που ονειρεύομαι. Είναι ένας πρόεδρος, ένας αθλητικός διευθυντής, κάποιος που ξέρει πώς είμαι.

Κάποιος που γνωρίζει την οικογένειά μου, τους φίλους μου… που ξέρει ότι αυτό που έχει σημασία για μένα είναι να βοηθάω τους παίκτες μου, ώστε όταν μπαίνουν στο γήπεδο να είναι στην καλύτερη δυνατή κατάσταση για να κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν για να βοηθήσουν την ομάδα να κερδίσει αγώνες.

Εάν βρείτε έναν καλό πρόεδρο, έχετε βρει έναν καλό σύλλογο.

Και όταν το βρίσκω αυτό, αυτός ο σύλλογος γίνεται τα πάντα για μένα. Έχουν βρει τον μεγαλύτερο θαυμαστή τους».