Χαμένοι στη μετάφραση

Στα όμορφα χρόνια, από την τρέλα του Euro ως το Mundial της Βραζιλίας, δύο σεβάσμιοι προπονητές όπως ο Ότο Ρεχάγκελ και ο Φερνάντο Σάντος παρέδωσαν ένα ολοκληρωμένο μάθημα στο ελληνικό ποδόσφαιρο: Απέδειξαν πως η συνέπεια παρουσίας στις κορυφαίες διοργανώσεις δεν «περνά» από μεγάλες νίκες σε μεγάλα ματς, αλλά από τις άλλες –τις μικρές με τους… μικρούς-. Όλοι θυμούνται τον Γερμανό και τον Πορτογάλο με τις καλύτερες αναμνήσεις. Κανείς όμως δεν φαίνεται να θυμάται το μάθημα τους… Και αυτό η εθνική μας ομάδα συνεχίζει να το πληρώνει. Τοις μετρητοίς

Από χθες το βράδυ όλοι συζητούν για την «χαμένη ευκαιρία της Σόλνα». Για το καταπληκτικό πρώτο ημίχρονο του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος κόντρα στους Σουηδούς. Και για τα προσωπικά λάθη που επί της ουσίας κόστισαν στο δεύτερο ημίχρονο το αποτέλεσμα: Και τις όποιες πιθανότητες είχαμε για να παραμείνουμε στις ράγες για… Κατάρ. Παράλληλα κουβεντιάζουν για το μέλλον του Τζον Φαν Σιπ. Αν ο Ολλανδός ομοσπονδιακός θα πρέπει να μείνει στη θέση του ή αν ήρθε η ώρα για ακόμη ένα ανακάτεμα της τράπουλας.

Θεμιτά και κατανοητά όλα τα παραπάνω. Ελάχιστοι όμως υπολογίζουν στην εξίσωση πως βρέθηκε η εθνική μας ομάδα να δίνει στη Σουηδία έναν «τελικό». Και σχεδόν κανείς δεν θυμάται και τα προηγούμενα. Τις άδοξες νύχτες με αντιπάλους όπως η Σλοβενία, το Λιχτενστάιν κλπ που μας εκτροχίασαν από τους προηγούμενους στόχους. Την πρόκριση στο Euro 2020, την βελτίωση της «θέσης» μας στο ranking μέσω του Nations League κλπ.

Η εθνική μας αποκλείστηκε –εκτός αν η Γη γυρίσει ανάποδα τον Νοέμβρη- από τα τελικά του Mundial, όχι γιατί δεν νίκησε εκτός έδρας τη Σουηδία, αλλά γιατί δεν νίκησε εντός τη Γεωργία. Γιατί δεν μπόρεσε να περάσει ούτε από το Κόσοβο που χθες ηττήθηκε στην Πρίστινα από τη Γεωργία. Καταφέραμε σε έναν όμιλο με Ισπανούς και Σουηδούς να αποκλειστούμε από τους άλλους. Και αυτό όσο και αν το «αμπαλάρεις», δεν αλλάζει. Είναι η πραγματικότητα που πρέπει να απασχολεί όσους θέλουν ή έστω παριστάνουν μια καλύτερη μέρα για το εθνόσημο.

Αντικειμενικά είναι μάλλον απίθανο το όποιο «ξύπνημα» της Ελλάδας να έρθει μέσα από την συμμετοχή σε ένα Mundial. Είναι τέτοια η κατάταξη μας, και ο τρόπος διεξαγωγής που μόνο στην ΕΠΟ μπορούσαν να φανταστούν το περίφημο project Κατάρ. Ένα σχέδιο δηλαδή που θα κατέληγε στην παρουσία μας στο Παγκόσμιο Κύπελλο και που εν πολλοίς θα έκρινε το μέλλον του Φαν Σιπ. Οι θέσεις UEFA σε αυτό το Mundial είναι 13 και η χώρα μας είναι στο 26 της ευρωπαϊκής κατάταξης. Αν κάποιος το αντιμετώπιζε όλο αυτό με τη δέουσα σοβαρότητα θα καταλάβαινε ότι ένα «σχέδιο» γύρω από το εθνόσημο πρέπει να καταλήγει σε μια πρόκριση σε Euro και όχι στη λήξη ενός συμβολαίου προπονητή. Στο Euro παίζουν 24. Και την επόμενη φορά που θα μπορούμε να κάνουμε τη δουλειά με αντιπάλους σαν την Γεωργία και το Κόσοβο θα έχουμε όντως πιθανότητες για να βγάλουμε το κεφάλι έξω από το νερό.

Ο Τζον Φαν Σιπ εδώ και ένα διάστημα έχει μπει σε μια διαδικασία σοβαρότερης διαχείρισης. Έχει πάρει τον ρόλο του –επιτέλους- στα σοβαρά κατανοώντας ότι πλέον τα περιθώρια στενεύουν. Υπάρχει πλέον ένας κορμός ποδοσφαιριστών. Προκύπτει σταδιακά μια «ομοιογένεια» μέσα από μια ορθολογική χρήση. Η εθνική έχει συγκεκριμένες αδυναμίες, έχει όμως και δυνατότητες. Αν είναι να μείνει θα πρέπει να αντιληφθεί πως η ομάδα που θα κάνει τη δουλειά, πρέπει να είναι κάποια που πρωτίστως θα μπορεί να κερδίζει αντιπάλους στα μέτρα μας. Ομάδες που θα βάλουμε από «κάτω» στο Nations League ψάχνοντας ένα καλύτερο γκρουπ δυναμικότητας για την κλήρωση των προκριματικών του επόμενου Euro.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

ΥΓ. Φυσικά δεν είναι όλα δουλειά του Ολλανδού. Η εθνική ομάδα δεν μπορεί να παραμείνει παιχνιδάκι στον «πόλεμο» της ΕΠΟ. Επιβάλλεται η καλύτερη αντιμετώπιση της. Μια κανονική έδρα. Κανονικές συνθήκες δουλειάς. Μεγαλύτερος σεβασμός στους διεθνείς. Αλλά για όλα αυτά, χρειάζεται ένα «θαύμα» από εκείνα που στις μέρες μας σπανίζουν…