Το έργο του Γκουαρδιόλα που στοιχειώνει την Μπάγερν και το ασήκωτο φορτίο του Κόβατς

Δύο χρόνια μετά την αποχώρηση του Πεπ Γκουαρδιόλα, η Μπάγερν Μονάχου αδυνατεί να αποτάξει το φάντασμά του. Σκοπός ήταν να «αγκιστρωθεί» από το δικό του, εξαιρετικό έργο κατά την τριετία που καθοδήγησε την ομάδα, για να προοδεύσει συνολικά. Ο Καταλανός τεχνικός έδειξε το δρόμο με την αξιοποίηση πολλών ποδοσφαιριστών, που από τη φυγή του και έπειτα έχουν μείνει αγωνιστικά «ευνουχισμένοι». Τόμας Μίλερ, Κίνγκσλεϊ Κομάν, Νταβίντ Αλάμπα, Τζόσουα Κίμιχ, Ζερόμ Μπόατενγκ, Μάνουελ Νόιερ, Τιάγκο Αλκάνταρα. Χώρια η αποχώρηση του Τσάμπι Αλόνσο, την οποία η Μπάγερν δεν βρήκε ποτέ τρόπο να αναπληρώσει ούτε εκ των έσω, ούτε με την απόκτηση του Κορεντίν Τολισό.

Είναι πολλά αυτά που μεσολάβησαν το καλοκαίρι του 2016, όταν και «έκλεισε ένας κύκλος», σύμφωνα με την επικοινωνιακή στάση που είχαν τηρήσει οι πρωταθλητές Γερμανίας. Πρώτος ήρθε ο Κάρλο Αντσελότι, ο οποίος προκειμένου να κερδίσει χρόνο και κατ’ επέκταση να διαφυλάξει τη βιωσιμότητα του δικού του έργου, «πάτησε» πάνω στους αυτοματισμούς που είχαν δομηθεί από τον Γκουαρδιόλα. Την πρώτη σεζόν τα κατάφερε οριακά. Όταν όμως προσπάθησε να κάνει δραστικές αλλαγές στην προσέγγιση των Βαυαρών στο ξεκίνημα της δεύτερης σεζόν του, το πρότζεκτ κατέρρευσε. Η εμπειρική ικανότητα να διαχειριστεί περίπλοκες καταστάσεις δεν στάθηκε αρκετή, διότι το δικό του ποδόσφαιρο ήταν άρδην διαφορετικό από το αντίστοιχο του νυν προπονητή της Μάντσεστερ Σίτι.

Ακολούθησε η αγανάκτηση μιας διοίκησης που φημίζεται για τη νηφαλιότητά της και με αφορμή την ήττα με 3-0 από την Παρί Σεν-Ζερμέν στο Champions League, ευχαρίστησε τον Αντσελότι για τις υπηρεσίες του, τον αποχαιρέτησε και προχώρησε με… βάρκα την ελπίδα, για να εντοπίσει έναν αντικαταστάτη που θα βρίσκεται πιο κοντά στα (αδιευκρίνιστα) «θέλω» της. Ο επόμενος αποφάσισε να μην είναι ο (τότε υποψήφιος) Τόμας Τούχελ, αλλά ο Γιουπ Χάινκες. Όχι ότι η επιλογή ήταν κακή, ωστόσο είχε σοβαρές προεκτάσεις.

Το πρόβλημα δεν ήταν ο Χάινκες, ο οποίος έκανε καλά αυτό που πάντα ήξερε να κάνει καλά και στο κάτω – κάτω έφερε το πρωτάθλημα στο Μόναχο, αλλά η άρνησή της Μπάγερν να συγκεκριμενοποιήσει το στόχο της και να ρισκάρει για να τον πετύχει. Ο Χάινκες επιλέχθηκε για να προσφέρει ασφάλεια και πρόσκαιρα αποτελέσματα, και όχι για να πάρει αυτό που άφησε ο Γκουαρδιόλα και να το βελτιώσει.

Με την τακτική του έβγαλε στο χορτάρι «τόσο όσο» από κάθε ποδοσφαιριστή, κέρδισε και τα αποδυτήρια, αλλά δεν έκανε καλύτερο κανέναν. Το μόνο αξιοθαύμαστο σε ό,τι έχει να κάνει με τους παίκτες της Μπάγερν τα τελευταία χρόνια ήταν η σταθερότητα στην απόδοση του Άριεν Ρόμπεν, ο οποίος όσο ακούει για την ηλικία του και τη «φυσιολογική» πτωτική πορεία του, τόσο πεισμώνει για να τους βγάλει όλους λάθος. Στο ματς του με την ΑΕΚ πάντως δεν θα αγωνιστεί λόγω τραυματισμού.

Το νέο στοίχημα των Βαυαρών είναι ο Νίκο Κόβατς. Για του οποίου τη χάρη η Μπάγερν πιθανότατα θα επιμείνει ξανά. Τι κι αν βρίσκεται κάτω από την Ντόρτμουντ για πρώτη φορά μετά το 2012 και στο -4 από την 1η θέση στην Bundesliga; Έτσι αντιλαμβάνεται η τωρινή διοίκηση της Μπάγερν τον όρο «επένδυση». Ρίχνοντας το βάρος στην ανάπτυξη της ομαδικής τεχνικής, πλαίσιο στο οποίο επιδιώκει να προσαρμόσει και τους προπονητές της. Ο Κροάτης δεν έχει αποδείξει ακόμα αν έχει… πιάσει το νόημα.

Είναι σαφές ότι η ΑΕΚ πετυχαίνει την Μπάγερν σε μια από τις διάφορες παράξενες φάσεις της ζωής της τα τελευταία χρόνια. Δεν χρειάζεται να πούμε ποιος είναι το φαβορί για τη νίκη στο ματς του Μονάχου το βράδυ της Τετάρτης (07/11, 22:00), αυτό είναι ευνόητο, παρά την απουσία του (πάντα καθοριστικού) Άριεν Ρόμπεν. Χρειάζεται όμως να τονίσουμε πως δεν είναι τόσο ο Νίκο Κόβατς αυτός που κρίνεται μέρα με τη μέρα όσο η πολιτική που ακολουθεί η διοίκηση της Μπάγερν. Γιατί είναι θεμιτό να ποντάρεις στη δουλειά του προπονητή αντί να μπαίνεις στο «πανηγύρι» των εκατομμυρίων, αλλά πρέπει να έχεις ταλέντο στην επιλογή αυτού του προπονητή. Και οι Βαυαροί δείχνουν να έχουν χάσει αυτό το χάρισμα προ πολλού.