Ο δήμαρχος της πόλης με τον καρχαρία…

Η Ντιναμό Κιέβου προ ολίγου: Μια εντεκάδα κρούσματα, οι έξι ποδοσφαιριστές. Πάει στη Βαρκελώνη για να συναντήσει τον Μέσι… «μισή».

Και ο Άγιαξ; Άλλα έντεκα κρούσματα. Εδώ ποδοσφαιριστές καταλαμβάνουν το 100% στο αποτέλεσμα με τα θετικά τεστ. Υπάρχουν μόλις 17 διαθέσιμοι από την λίστα Α και τον αφρό της λίστας Β για το αυριανό ματς με τη Μίντιλαντ, στη Δανία.

Παράξενο; Καθόλου. Ρεαλιστικό. Εναρμονισμένο με αυτό που συμβαίνει γύρω μας. Πάμε για την 3η αγωνιστική Τσάμπιονς Λιγκ. Σε αυτές τις 15 ημέρες έγιναν 32 ματς. Ήδη πέταξαν ή πετούν άλλοι 8 για τα επόμενα 16.

Στην Ευρωλίγκα που ξεκίνησε νωρίτερα, δίχως καλά-καλά το δεύτερο κύμα πανδημίας να θεριέψει, τα προβλήματα ήταν ήδη μεγαλύτερα σε αυτό το χρονικό σημείο.

Η UEFA βεβαίως έχει δείξει τις προθέσεις της από νωρίς. Ήξερε, περίμενε, αποφάσισε. Στόχος είναι να γίνονται τα ματς, όχι να λογαριάζει τους απόντες.

Από τη πρώτη στιγμή εξήγησε στις ομάδες ότι φτάνει να έχουν 13 διαθέσιμους –εκ των οποίων ο ένας τερματοφύλακας-. Δεν την αφορά αν θα πρόκειται για επαγγελματίες ή για παιδιά κ-19. Στην τηλεόραση δεν πουλάει… εντεκάδες. Ματς πουλάει. Και τέτοια θέλει να γίνονται.

Τώρα βεβαίως τι ματς είναι αυτά, αν λείπουν οι μισές ή και ολόκληρες οι κανονικές ομάδες; Αυτή είναι μια άλλη συζήτηση. Η διεθνής Ομοσπονδία μοιράζει όμως εκατομμύρια λόγους (σε ευρώ) προς κάθε κατεύθυνση προκειμένου να μην γίνονται τέτοιες ερωτήσεις.

Δεν είναι μόνη της σε αυτό. Όλοι συμφωνούν: show must go on

H τριετία 2018-21 σφραγίζεται από το μεγαλύτερο τηλεοπτικό συμβόλαιο όλων των εποχών στο ποδόσφαιρο: Κάπου 3.2 δισεκατομμύρια τον χρόνο. Οι απώλειες του πρώτου lockdown συμμαζεύτηκαν κάπως με την ιδέα του final 8 και το άπλωμα του καλεντάρι ως τα τέλη Αυγούστου.

Χάθηκαν όμως αναμετρήσεις-φιλέτο. Και το δις εξαμαρτείν απαγορεύεται.

Αυτή η εμπειρία έγινε οδηγός για το φετινό. Με κάθε κόστος το format στη θέση του. Μέχρι να μην μπορεί να γίνει αλλιώς. Ότι προκύπτουν τρεις εβδομάδες διακοπής ανάμεσα στους δύο «γύρους» της φάσης των ομίλων ίσως αποδειχθεί κλειδί. Το ότι η μια χώρα πίσω από την άλλη όμως παραδίνεται φωνάζοντας lockdown (έστω με… bonus που δεν υπήρχαν τον Μάρτη); Δημιουργεί μια λογική ανησυχία. Άσκηση που δεν βγαίνει.

Το ΝΒΑ για να μαζέψει το καλοκαίρι τη δική του χασούρα (κάπου 2 δισεκατομμύρια δολάρια από τον covid και το εμπάργκο της Κίνας) δαπάνησε 150 εκατομμύρια δολάρια για την κατασκευή της περίφημης «φούσκας» στο Ορλάντο. Η ιδέα επέστρεψε στον τροχό να συνεχίσει να γυρίζει. Οι τηλεθεάσεις βυθίστηκαν σε ιστορικά χαμηλά, οι παίκτες αντέδρασαν. Και αν δεν ήταν ο ακτιβισμός, μάλλον δεν θα θυμόνταν κανείς με λεπτομέρειες τον δρόμο όπου διάνυσε ο ΛεΜπρον μέχρι το δαχτυλίδι του πρωταθλητή.

Εκεί όμως δεν υπάρχουν εθνικά πρωταθλήματα. Δεν υπάρχουν άλλες υποχρεώσεις. Το Τσάμπιονς Λιγκ καταπιάνεται με έναν τρόπο με 14 από δαύτα. Από την Πρέμιερ Λιγκ και τη Λα Λίγκα ως την δική μας Σούπερ Λίγκα. Δεν υπάρχει ενιαίοι πανευρωπαϊκό σχέδιο για την διαχείριση αυτής της κρίσης. Δεν υπάρχουν καν οι ίδιες ανάγκες.

O Guardian σε σημερινό του άρθρο αναρωτιέται αν ο -πρόεδρος της UEFA- Αλεξάντερ Τσέφεριν είναι ο δήμαρχος της ταινίας Jaws που ενώ ξέρει πως στην παραλία της πόλης του κυκλοφορεί ένας φονικός καρχαρίας, αρνείται να τη «κλείσει».
«Ο κακός είναι πάντα ο καρχαρίας, αλλά και οι ευθύνες του δημάρχου δεν θα είναι λιγότερες αν κάποια στιγμή χαθεί η ζωή ενός ποδοσφαιριστή» λέει σε ένα σημείο σχεδόν μακάβρια.

Στο ίδιο σχόλιο παρουσιάζονται λογικές απορίες: Τι σημασία έχει μια «νύχτα Άνφιλντ» στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, αν το ιστορικό γήπεδο της Λίβερπουλ είναι άδειο. Ή τελικά σε ποιον θα αρέσει να πανηγυρίσει μόνος του ακόμη και για την κατάκτηση του τροπαίου;

Όλα λογικά. Όμως σα να αφήνει στην άκρη το δημοτικό συμβούλιο.

MUST READ

Γκος στο «10»: «Τώρα βλέπετε τις πραγματικές δυνατότητές μας»

Οι ομάδες φυσικά και θέλουν να παίξουν. Φυσικά και δεν αντέχουν ακόμη και στην ιδέα της απώλειας και άλλων εσόδων. Πριν από λίγα 24ώρα γράφτηκε στην Ισπανία πως αν η Μπαρτσελόνα δεν μειώσει κατά 190 εκατ ευρώ τα έξοδα της (από συμβόλαια) ως τον Γενάρη πάει για «κραχ». Ποια, η ίδια Μπαρτσελόνα που έναν χρόνο πριν ανακοίνωσε πως γίνεται η πρώτη που σπάει το φράγμα του ενός δισεκατομμυρίου ευρώ σε έσοδα.