Έχετε καταλάβει τι συνέβη στο Τορίνο;

Δεν είναι η πρώτη φορά. Δε θα είναι και η τελευταία. Από τη στιγμή που το VAR μπήκε στη ζωή μας, θα σήκωνε κουβέντα. Και μια κουβέντα που αφήνει πίσω της μπόλικη σκόνη, έχει και τα θετικά της, έχει και τα αρνητικά της.

Η τεχνολογία, όχι μονάχα στο ποδόσφαιρο αλλά γενικά στη ζωή, βοηθάει. Άπαντες. Το να δίνεται η δυνατότητα σε έναν διαιτητή να διορθώνει ένα λάθος του κατά τη διάρκεια ενός αγώνα, το να έχουν την επιλογή να βλέπουν μια φάση έως και έξι μάτια από πολλές διαφορετικές λήψεις και χωρίς την πίεση του χρόνου, έμοιαζε με ευλογία. Προφανώς για τους διαιτητές, αλλά κυρίως για τις ομάδες. Δεν θα υπήρχαν πια αδικίες στο ποδόσφαιρο, μας είπαν. Έτσι είναι, αν έτσι θέλουμε να πιστεύουμε.

Όμως εδώ δεν πρόκειται για μια απλή κουβέντα του «είναι – δεν είναι πέναλτι, είναι – δεν είναι οφσάιντ, είναι – δεν είναι κόκκινη κάρτα». Υπάρχουν στιγμές που το VAR δε μοιάζει με ευχή, αλλά με κατάρα. Τέτοιες είδαμε το βράδυ της Παρασκευής στο Τορίνο. Το έβλεπες να συμβαίνει και δεν το πίστευες.

Δόθηκαν δύο πέναλτι στα οποία δεν υπήρξε η παραμικρή παράβαση. Τίποτα. Οι φάσεις ήταν πεντακάθαρες. Κρυστάλλινες. Και – πάνω απ’ όλα – εύκολες. Ακόμα και διά γυμνού οφθαλμού. Ένας παίκτης της Λιόν που πέφτει στην περιοχή της Γιουβέντους από τη φόρα που έχει και ένα χέρι του Ντεπάι που είναι κολλημένος στο σώμα του από εκτέλεση φάουλ. Η ετυμηγορία του διαιτητή; «Πέναλτι». Ελαφρά την καρδία. Δίχως δεύτερη σκέψη. Δίχως φιλτράρισμα. Δίχως αναμονή αν θα του μιλήσουν από το ακουστικό. Σε φάσεις που – προσέξτε – δε ζήτησαν τίποτα ακόμα και οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές.

Βλέποντας το ριπλέι περίμενες πως το λάθος στο οποίο υπέπεσε ο διαιτητής θα διορθωνόταν. Πως θα τον ειδοποιούσαν από το VAR ότι δεν υπήρξε η παραμικρή παράβαση. Και στη μία και στην άλλη φάση. Κι όμως. Δύο ζευγάρια μάτια είχαν μπροστά τους δύο ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΕΣ φάσεις και αποφάσισαν πως υπάρχει παράβαση.

Τρεις διαιτητές, ένας στο γήπεδο και δύο στις οθόνες, σε ένα παιχνίδι που έκρινε πρόκριση στα προημιτελικά του Champions League, άρα και μερικά εκατομμύρια ευρώ, με τη βοήθεια της τεχνολογίας, με την άνεση του τσεκαρίσματος της φάσης για όση ώρα θέλουν και από όποια λήψη θέλουν, αποφάσισαν να πάρουν δύο λάθος αποφάσεις. Δεν είναι αστείο. Είναι σοκαριστικό. Για το ίδιο το άθλημα πάνω απ’ όλα. Για το γεγονός πως – νομίζαμε ότι – το ποδόσφαιρο θα πάψει να έχει αδικίες, αλλά εδώ συμβαίνουν… τέρατα.

Κι αν ο διαιτητής έκανε λάθος επειδή έπρεπε να πάρει απόφαση μέσα σε δευτερόλεπτα, ποια είναι η δικαιολογία του VAR και του AVAR που είχαν τις φάσεις μπροστά τους σε ριπλέι και έβγαλαν… τρελή όλη την Ευρώπη; Και ποιες οι επιπτώσεις που θα έχουν για αυτά τα λάθη τους; Τι πεδίο δράσης έχουν οι ομάδες για να βρίσκουν το δίκιο τους σε τέτοιες ξεκάθαρες περιπτώσεις στις οποίες αδικούνται; Πως γίνεται διεθνείς διαιτητές, που καλούνται να αποφασίζουν στα σπουδαιότερα παιχνίδια της Ευρώπης, να καταπατούν τους ίδιους τους κανονισμούς;

MUST READ

«Ντου» Καρυπίδη σε Τσαγκαράκη

Οι ίδιες οι ομάδες θα πρέπει να δράσουν. Διαφορετικά, στο τέλος της ημέρας, εκείνες θα είναι που θα ψάχνουν να βρουν το δίκιο τους. Και μαζί τα χαμένα τους εκατομμύρια. Από λάθη που μόνο ανθρώπινα δεν τα χαρακτηρίζεις…