Όσκαρ Γκαρσία : Το συγκινητικό του γράμμα στον Γιόχαν Κρόιφ

Ο Γιόχαν Κρόιφ ήταν ο ποδοσφαιρικός «πατέρας» του Όσκαρ Γκαρσία, ο μέντορας του, ο άνθρωπος που του εμφύσησε τη φιλοσοφία του τόσο την διετία που τον είχε ποδοσφαιριστή στην Μπαρτσελόνα (1993/94 και 1995/96) όσο και την χρονιά που τον είχε βοηθό του στον πάγκο της Εθνικής ομάδας της Καταλωνίας.

Η είδηση του θανάτου του σπουδαίου Ολλανδού, τον Μάρτιο του 2016, συγκίνησε πάρα πολύ τον νέο τεχνικό του Ολυμπιακού, ο οποίος διατηρεί μάλιστα πολύ φιλική σχέση με τον γιο του Κρόιφ, Ζόρντι (ήταν τεχνικός διευθυντής της Μακάμπι τελ Αβίβ όταν η ομάδα του Ισραήλ προσέλαβε τον Γκαρσία).

Έτσι, λίγες ημέρες μετά τον θάνατό του και ενώ ήταν στην τεχνική ηγεσία της Σάλτσμπουργκ, έγραψε και δημοσίευσε ένα συγκινητικό γράμμα για τον άνθρωπο που επηρέασε σε τεράστιο (αν όχι σε ολοκληρωτικό) βαθμό την προπονητική του φιλοσοφία.

Μέσω αυτού, είπε 14 ευχαριστώ στον «ιπτάμενο Ολλανδό», το νούμερο της φανέλας με το οποίο συνδέθηκε στην τεράστια καριέρα του και το οποίο επέλεξε κατά λάθος (έδωσε τη φανέλα με το 9 που φορούσε στον τότε συμπαίκτη του Γκέρι Μίχρεν, καθώς δεν μπορούσε να βρει τη δική του με το νούμερο 7 και διάλεξε μια τυχαία από το καλάθι με τα αχρησιμοποίητα νούμερα, το οποίο έτυχε να είναι το 14!) πριν τον αγώνα με την Αϊντχόφεν στις 30 Οκτωβρίου του 1970.

Το γράμμα του Όσκαρ Γκαρσία στον Γιόχαν Κρόιφ

14 ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

Έγινα προπονητής εξαιτίας σου. Είχα πολύ ξεκάθαρο ότι με είχες διδάξει πως έπρεπε να δώσω συνέχεια και να μην το κρατήσω για εμένα. Ήταν ακριβώς εκεί, προπονώντας όταν έμαθα ότι είχες φύγει ως φυσική παρουσία από αυτή την ζωή. Λέω ως φυσική παρουσία γιατί εσύ δεν θα φύγεις ποτέ, οι ιδιοφυίες δεν φεύγετε ποτέ. Η κληρονομιά σου είναι τόσο μεγάλη που οτιδήποτε γραφτεί θα είναι λίγο, γι’ αυτό θα αφήσω άλλους με καλύτερη ρητορική να το κάνουν, εγώ θα περιοριστώ στο να σου πω ευχαριστώ.

– Σε ευχαριστώ που έφερες αυτό το στιλ και φιλοσοφία της κατανόησης του παιχνιδιού στον σύλλογό μας.

– Σε ευχαριστώ που με έκανες να αγαπήσω αυτό το άθλημα ακόμα περισσότερο.

– Σε ευχαριστώ για κάθε ημέρα προπονήσεων / μαθημάτων

– Σε ευχαριστώ που δημιούργησες προπονητές πρώτου επιπέδου

– Σε ευχαριστώ που με έκανες να κατανοήσω ότι το ποδόσφαιρο δεν πρέπει μόνο να το παίζεις, αλλά και να το καταλαβαίνεις

– Σε ευχαριστώ που πίστεψες σε εμένα ως ποδοσφαιριστή και με έκανες να ντεμπουτάρω με την ομάδα των ονείρων μου

– Σε ευχαριστώ που έκανες το ίδιο με τον αδελφό μου Ρουτζέ

– Σε ευχαριστώ που αποφάσισες να είναι εκείνος ο τελευταίος παίκτης του Άγιαξ που θα φορούσε το νούμερό σου «14» πριν αυτό αποσυρθεί

– Σε ευχαριστώ για όλες τις συμβουλές που μου έδινες κάθε μέρα για να γίνομαι καλύτερος προπονητής

– Σε ευχαριστώ για τόσες καλές στιγμές όπως αυτή του «Φίγκο στην επίθεση»

– Σε ευχαριστώ που με επέλεξες για να σε συνοδεύσω στην εθνική Καταλονίας

– Σε ευχαριστώ που πίστεψες σε εμένα ως προπονητής και στις αρετές μου

– Σε ευχαριστώ που έκανες πίσω στην άποψη του γιου σου όταν ήθελες να πάω να προπονήσω στο Μεξικό και ο Τζόρντι ήθελε να με πάρει στο Τελ Αβίβ

– Σε ευχαριστώ για όλα όσα κάνετε στο Ίδρυμά σου για να βοηθήσεις τόσο κόσμο

Θα μπορούσε να συνεχίσω αρκετές ημέρες χωρίς σταματημό να σε ευχαριστώ, αλλά μου φάνηκε έγκαιρο να το κάνω 14 φορές.

Επέτρεψε μου, επίσης, να το κάνω με δύο από τους πιο αγαπημένους σου ανθρώπους. Είμαι σίγουρος ότι ο άνθρωπος που περισσότερο επέδρασε στην ζωή σου ήταν η γυναίκα σου. Σε εκείνη χρωστάω δύο από τις στιγμές όπου ένιωσα πιο αγαπητός, πιο τιμώμενος, έντιμος, περήφανος και ταυτόχρονα πιο στενοχωρημένος. Μια ήταν λίγα λεπτά αφότου έφυγες και η άλλη στιγμή την επόμενη ημέρα. Ποτέ δεν θα ξεχάσω αυτό που με έκανε να νιώσω.

Ο άλλος άνθρωπος είναι ο Τζόρντι, η περηφάνια σου και ο φίλος μου. Εκείνος πίστεψε σε εμένα και μου έδωσε την πρώτη επαγγελματική μου ευκαιρία. Η εμμονή μου ήταν και είναι να είμαι στο επίπεδο της εμπιστοσύνης που μου δείξατε.

Έζησες και έφυγες όπως εσύ ήθελες, έζησες πολύ και δεν χρειάστηκε να επιβιώσεις μέχρι το τέλος. Έφυγες περήφανος για τον γιο σου και με έκανες υπεύθυνο για να του το γνωστοποιήσω. Έφυγες αφήνοντας μια γυναίκα που ήξερε να είναι πάντα στο επίπεδό σου, ένα επίπεδο απρόσιτο για την πλειοψηφία των θνητών.

Είχα το προνόμιο να γνωρίσω πρώτα τον μύθο και μετά τον άνθρωπο και πρέπει να σου εκμυστηρευτώ ότι ποτέ δεν σκέφτηκα ότι ο άνθρωπος θα μπορούσε να είναι στο επίπεδο του μύθου αλλά, όπως σε πολλά πράγματα στην ζωή μου, έκανα λάθος.

Μόνο οι ιδιοφυίες και οι ξεχωριστοί άνθρωποι μπορούν να κάνουν έναν να νιώθει ξεχωριστός και εσύ το κατάφερε. Σε ευχαριστώ δάσκαλε!