Αγάπη μου, συρρίκνωσα τo επαγγελματικό ποδόσφαιρο…

Ετσι κι αλλιώς το επαγγελματικό ποδόσφαιρο στην Ελλάδα είναι μια περίεργη περίπτωση. Οσο ξεφεύγεις από τις λεγόμενες ομάδες και προχωράς παρακάτω τόσο περισσότερο ανακαλύπτεις δυσάρεστες καταστάσεις που κάθε άλλο παρά σε επαγγελματισμό παραπέμπουν. Χρόνια τώρα η αφεντιά μου διατύπωνε δημόσια την άποψη ότι στην Ελλάδα η οικονομία δεν σηκώνει παραπάνω από είκοσι -το πολύ είκοσι πέντε- επαγγελματικές ομάδες.

Με άλλα λόγια με το ζόρι δυο επαγγελματικές κατηγορίες και με την πρώτη να χρηματοδοτεί γενναία την δεύτερη. Κατά καιρούς η άποψη αυτή έβρισκε υποστηρικτές. Οσοι έχουν ασχοληθεί με τις παρακάτω επαγγελματικές κατηγορίες ξέρουν ότι σε αυτές ανθούν διάφορα ζιζάνια. Το πρώτο είναι ο παράνομος στοιχηματισμός. Τα στημένα παιχνίδια με την συναίνεση και των δυο ομάδων προκειμένου όχι να πλουτίσουν αυτοί που τα στήνουν αλλά για να βγουν τα έξοδα.

Αφήνω κατά μέρος τις περιπτώσεις παραγόντων που εμφανίζονται από καιρού εις καιρόν ως… κουμανταδόροι διάφορων ομάδων. Εδώ το θέμα δεν είναι να βγουν τα έξοδα των ομάδων αλλά τα δικά τους. Το δεύτερο είναι τα φέσια που μοιράζονται αφειδώς στους κατ’ όνομα επαγγελματίες ποδοσφαιριστές. Εδώ συμβαίνει το εξής. Ο παίκτης συμφωνείς με τον παράγοντα ένα συνολικό ύψος αμοιβής και προς το τέλος της χρονιάς ο απλήρωτος παίκτης καλείται να πάρει ένα μέρος των οφειλόμενων και να φύγει. Τακτική που είτε από σύστημα είτε από ανάγκη ακολουθούν πολλές ομάδες των μικρότερων επαγγελματικών κατηγοριών.

Το τρίτο αφορά την στυγνή εκμετάλλευση του πόρου των νεαρών να γίνουν επαγγελματίες ποδοσφαιριστές. Ο μπαμπάς που νομίζει ότι ο γιος του είναι μεγάλο ταλέντο δέχεται να πληρώσει την ομάδα κάποιες (αρκετές) χιλιάδες ευρώ προκειμένου ο γιός του να υπογράψει επαγγελματικό συμβόλαιο.

Πρόκειται για τα περίφημα «πουλιά» που είναι πάντοτε… αποδημητικά αφού ο νεαρός υπογράψει συμβόλαιο χωρίς να πάρει ο ευρώ, ο πατέρας έχει πληρώσει από πάνω και στο τέλος της χρονιάς ο νεαρός φεύγει έχοντας παίξει από καθόλου ως ελάχιστα αλλά πάντα με την εντύπωση ότι μπορεί να παίξει κάπου αλλού εφόσον ο οικογενειακός προϋπολογισμός εξακολουθεί να αντέχει.

Ολοι όσοι ασχολούνται με το ποδόσφαιρο γνωρίζουν πολύ καλά και τα τρία… ζιζάνια. Κάπως έτσι συντηρείται το οικοδόμημα που λέγεται επαγγελματικό ποδόσφαιρο στην Ελλάδα. Ότι επείγει η κατεδάφιση και η ανοικοδόμησή του είναι φανερό. Η… προσπάθεια που έκανε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ επί υφυπουργού Βασιλειάδη δεν έλυσε το πρόβλημα.

Οι τρεις επαγγελματικές κατηγορίες είναι αδύνατο να σταθούν. Τώρα είναι ανάγκη να περιοριστούν τουλάχιστον σε δύο και με τον μικρότερο αριθμό ομάδων συνολικά. Παίκτες απλήρωτοι και ανασφάλιστοι που καταλήγουν απλά ανεπάγγελτοι μόλις σταματήσουν να παίζουν δεν μπορεί να νοούνται ως επαγγελματίες.

MUST READ

Γκος στο «10»: «Τώρα βλέπετε τις πραγματικές δυνατότητές μας»

Οσοι συντηρούν αυτό το καθεστώς έχουν την ευθύνη για την κατάσταση που επικρατεί. Πίσω από την βιτρίνα της μεγάλης κατηγορίας (κι εκεί υπάρχουν χτυπητές εξαιρέσεις) βασιλεύει διαφθορά και εκμετάλλευση. Η πανδημία που χτύπησε τη χώρα μας ήδη ταλαιπωρεί το ποδόσφαιρο και φέρνει στην επιφάνεια τα δομικά του προβλήματα. Είναι αμφίβολο όμως αν υπάρχει η βούληση για να αντιμετωπιστούν…