Το Άνφιλντ θα είναι η ανάμνηση μέχρι την επιστροφή

Το ποδόσφαιρο έπαψε να είναι κανονικό από τη στιγμή που ανακοινώθηκαν τα πρώτα παιχνίδια κεκλεισμένων των θυρών. Κανείς δεν απολαμβάνει το ίδιο ένα παιχνίδι χωρίς θεατές στις εξέδρες, ακόμα και αν αγωνίζονται σε αυτό οι καλύτερες ομάδες του κόσμου.

Βράδυ Τρίτης χάζευα την υπέροχη Αταλάντα να παίζει καταπληκτικό ποδόσφαιρο στο Μεστάγια και να βάζει για δεύτερη φορά τέσσερα γκολ στη Βαλένθια. Όσο όμορφο ποδόσφαιρο και να παίξει μια ομάδα, δεν έχει την ίδια νοστιμιά που θα είχε αν τη θαύμαζε και αρκετός κόσμος από την εξέδρα.

Άκουγες τους χτύπους της μπάλας, τις φωνές από τον πάγκο, τις κραυγές των συμπαικτών στα γκολ. Και καμιά άλλη ιαχή που να σου θυμίζει ποδόσφαιρο. Διότι χωρίς κόσμο δεν είναι κανονικό ποδόσφαιρο.

Το ματς στο Άνφιλντ, το βράδυ της Τετάρτης, δίνει την εντύπωση πως θα είναι η ανάμνησή μας μέχρι το επόμενο. Ένα κανονικό παιχνίδι. Με γεμάτο γήπεδο, με οπαδούς και της μίας και της άλλης ομάδας, με αγωνία, σασπένς, ευκαιρίες και μια ανατροπή που θα έχουμε να τη θυμόμαστε. Είτε συμπαθούμε, είτε όχι την Ατλέτικο του μάλλον… αντιποδοσφαιρικού Τσόλο Σιμεόνε.

Ένα παιχνίδι που σε κράτησε μέχρι το τελευταίο λεπτό της παράτασης, ένα παιχνίδι που αποτέλεσε εν τέλει την αποκαθήλωση της Λίβερπουλ, η οποία πια προετοιμάζεται για την επιστροφή της στην κορυφή του αγγλικού ποδοσφαίρου, έστω κι αν αυτό γίνει όταν καλοκαιριάσει για τα καλά.

Το ποδόσφαιρο χωρίς κόσμο δεν είναι ποδόσφαιρο. Το ποδόσφαιρο στις μέρες του κορωνοϊού κατεβάζει ρολά και καλά κάνει. Καλύτερα καθόλου ποδόσφαιρο, παρά «κενό» ποδόσφαιρο. Διότι με άδεια γήπεδα δεν έχει την παραμικρή ουσία.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Ας περιμένουμε, ας κάνουμε υπομονή, ας φερθούμε όλοι μας με σύνεση και σοβαρότητα απέναντι σε ένα πρόβλημα που βάζει σε κίνδυνο την υγεία τη δική μας και του διπλανού μας και το ποδόσφαιρο εκεί θα είναι. Θα μας λείψει και περισσότερο…