Το VAR παίρνει την κουβέντα από το ποδόσφαιρο

Είναι δεκάδες τα παραδείγματα από το ξεκίνημα της σεζόν. Για όσους παρακολουθούν ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, δεν είναι κάτι το οποίο θα τους κάνει να πέσουν από τα σύννεφα. Μιλάω για το VAR και τις αδικίες που έχουν προκύψει απ’ αυτό. Υποτίθεται πως αποτελεί ένα «εργαλείο» που θα φτιάξει το ποδόσφαιρο. Και σε πολλές περιπτώσεις το κάνει. Εξακολουθεί, όμως, να αδικεί πολλούς. Ενώ δε θα έπρεπε.

Το Σάββατο, στο Νόριτς – Τότεναμ, ο Πούκι έφυγε σε κόντρα επίθεση και σκόραρε. Θα ήταν το 2-0 για τη Νόριτς, ένα «μαξιλαράκι ασφαλείας» πολύ νωρίς στο ματς για εκείνη. Το VAR έδειξε οφσάιντ. Επειδή… ο ώμος του Φινλανδού ήταν μισό εκατοστό μπροστά.

Δεν κρίνω αν έχει δίκιο ή άδικο. Τα χιλιοστά, πλέον, μπαίνουν για τα καλά στο ποδόσφαιρο. Και εκείνο χάνει την ομορφιά του. Στην Αγγλία συζητούν σχεδόν σε καθημερινή βάση για το VAR. Για τα οφσάιντ, για τα χέρια, για το τι πρέπει να σφυρίζεται και τι όχι. Το περασμένο καλοκαίρι, όταν η FIFA έδωσε τους νέους κανονισμούς, οι Άγγλοι σήκωσαν τη σημαία της επανάστασης: «Εμείς θα δίνουμε αυτά που εμείς κρίνουμε. Το πέναλτι στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ μεταξύ της Τότεναμ και της Λίβερπουλ, στην Premier League δε θα δινόταν», βροντοφώναξαν.

Το τηρούν. Κατά γράμμα. Ξεκάθαρα στην κρίση του – κάθε – διαιτητή. Σε σημείο που κατά τη διάρκεια της χρονιάς άλλα βλέπαμε στο Τσάμπιονς Λιγκ να σφυρίζονται και άλλα στην Πρέμιερ Λιγκ. Άλλα Τετάρτη, άλλα Κυριακή, σε ίδιες φάσεις. Τρέλα κανονική! Και το τελευταίο διάστημα στην Αγγλία ολοένα και πληθαίνουν τα δημοσιεύματα για τα λάθη του VAR.

Το χειρότερο δεν είναι αυτό. Δυστυχώς, θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε και με τα λάθη του VAR πλέον. Τουλάχιστον είναι λιγότερα.

Το χειρότερο είναι πως η κουβέντα φεύγει από το ποδόσφαιρο. Μεταφέρεται στο VAR. Οι περισσότεροι μιλούν γι’ αυτό. Σχεδόν σε όλη την Ευρώπη. Μετά από κάθε αμφισβητούμενη φάση, υπάρχει μια μεγάλη κουβέντα για το VAR. Στην Ιταλία, την Αγγλία, τη Γερμανία, τη Γαλλία, φυσικά την Ελλάδα. Δε μιλάμε για συστήματα, για ανατροπές, για όμορφα γκολ. Ή μάλλον μιλάμε, αλλά μιλάμε λιγότερο. Η περισσότερη κουβέντα κινείται γύρω από το VAR, από τις διαιτητικές αποφάσεις, από το πόσο επηρεάζεται ένα παιχνίδι όταν γίνεται κάποιο λάθος. Ακόμα και από τον χρόνο που χρειάζεται σε πολλές περιπτώσεις, όταν μια φάση είναι δύσκολη.

Έχουμε δει φαινόμενα να κάθεται ένας διαιτητής 3-4 λεπτά μπροστά από την οθόνη και τόσα να είναι στο τέλος τα λεπτά των καθυστερήσεων. Μειώνεται ο χρόνος που βλέπουμε ποδόσφαιρο, μειώνεται η ουσία, χάνεται η μαγεία.

Υπάρχει λύση; Μοιάζει δύσκολο. Τώρα που το VAR ήρθε στη ζωή μας, είναι δύσκολο να καταργηθεί, δε θα ήταν αυτή μια καλή λύση για το ποδόσφαιρο. Ίσως να χρειάζεται να κάτσουν οι διεθνείς ομοσπονδίες μαζί με αυτές των εθνικών πρωταθλημάτων στο ίδιο τραπέζι, παρέα και με τους διαιτητές, προκειμένου να θέσουν τα… όρια. Του οφσάιντ, της φάσης «υπέρ του επιτιθέμενου», του χεριού που αποτελεί ακόμα και σήμερα άλυτο πρόβλημα. Και θα αποτελεί εις τους αιώνας των αιώνων αν δεν υπάρχει μια κοινή πλεύση απ’ όλους.