ΦΑΚΕΛΟΣ: Η «σιωπή» του Βλάνταν Ίβιτς

Χρόνια πριν, μασουλώντας κέλτικα τριφύλλια και μυρίζοντας αναθυμιάσεις από δρύινα βαρέλια μ’ αλκοόλ, ένας μεγάλος Ιρλανδός, ο Μπέρναρντ Σω, αποφάσισε πως «η σιωπή δεν κάνει λάθη». Σοφό. Αλλά με δυναμική που εξαντλείται στο «εύηχο» περιγραφικό follow up μίας «χι» σιωπής. Για να την εξηγήσει πάλι, λίγο. Ανήμπορο. Ειδάλλως, θα ‘χε απαντήσει και σ’ αυτό – τους λόγους μιας σιωπής παρεστιγμένης, που συνεχίζει, ως viral-γρίφος, να γαργαλά το υπογάστριο του εγχώριου, ποδοσφαιρικού κους-κους, κάθε φορά που επανέρχεται το ερώτημα: «Τελικά, γιατί έφυγε ο Ίβιτς απ’ τον ΠΑΟΚ;».

Εκατόν τριάντα τρεις ημέρες μετά, η πεισματική άρνηση του Βλάνταν να λούσει με δύο στάλες βαλκανικού φωτός το γρίφο, ένα (και μόνο) πράγμα επιβεβαιώνει: πως «όταν οι αυτόπτεις μάρτυρες σιωπούν, τότε γεννιούνται οι μύθοι» (και τούτο, όχι. Δεν το ‘πε ο πολυλογάς ο Σω). Η κλασική μυθολογία των «λογικοφανών συμπερασμάτων», που, ωστόσο, ανέκαθεν, αδυνατώντας να στοιχειοθετήσουν αναντίρρητη και ασφαλή συνθήκη, ζητούσαν οξυγόνο στα αμφισβητούμενα λημέρια της εικασίας και των «αποχρωσών ενδείξεων».

Μια τέτοια, πρώιμη προσέγγιση, βιάστηκε να ψάξει την αιτία στην ήττα (2-3) απ’ τον Παναθηναϊκό στην Τούμπα, στην αυλαία των play-off, που σήμανε και την απώλεια (απ’ την ΑΕΚ) της δεύτερης θέσης που οδηγούσε στα προκριματικά του Champions League. Δεν… Ο Ίβιτς είχε πάρει ήδη την απόφαση να φύγει. Πριν απ’ τον αγώνα με τους «πράσινους» κι ανεξαρτήτως έκβασης.

Λίγο αργότερα, μια δεύτερη προσέγγιση, επέλεξε να «δείξει» το υπό δημιουργία project του «νέου ΠΑΟΚ» (2017-’18). Το πιο ακριβό, με τις ισχυρότερες σταθερές, που δύσκολα, είπαν κάποιοι, θα μπορούσε να «υποστηρίξει» ο Ίβιτς. Ενόσω στο τραπέζι έπεφτε (γράφτηκε) και το σενάριο της πιθανής ενόχλησης του Σέρβου για τη μη «έγκαιρη» κουβέντα σχετικά με τους όρους του δεύτερου έτους του (τριετούς) συμβολαίου, που είχε υπογράψει τον Ιούνιο του ’16.

Θα είχαν, ως υποθέσεις εργασίας, λιγότερο «γυάλινα ποδάρια», αν, στο μεταξύ, ο Ίβιτς είχε «ξεμείνει» από εμπιστοσύνη. Θεσμική. Προεδρική. Ο Ιβάν Σαββίδης, όμως, πέρα απ’ τη στήριξη μεσούσης της σεζόν (χαρακτηριστικότατη η έκβαση της «υπόθεσης Τζαβέλλα», μετά το δημόσιο ξέσπασμα Ίβιτς, τον Δεκέμβριο), ακόμη και μετά την ανακοίνωση παραίτησής του (9 Ιουνίου) προσπάθησε (πραγματικά) να του αλλάξει γνώμη. Ακόμη και για προσφορά «λευκού συμβολαίου» (σε χρήματα και χρόνια), κυκλοφόρησε ραπόρτο. Όπως και για πίεση από πλευράς του Λούμπος Μίχελ για πραγματοποίηση, δίχως αποτέλεσμα, και δεύτερης απόπειρας. Άρα; Γιατί έφυγε ο Ίβιτς απ’ τον ΠΑΟΚ;

Σε τέτοιες περιπτώσεις, δύο ήταν πάντα οι πιο ασφαλείς ερμηνείες: είτε το περίφημο, καραμανλικό political («… πράγματα που γίνονται και δε λέγονται»), είτε το «προσωπικό». Λόγοι λιγότερο ποδοσφαιρικοί και περισσότερο (ή καθ’ ολοκληρίαν) ανθρώπινοι, άρα «ευαίσθητοι» για δημόσια έκθεση, ακόμη και για το συχνά «ευερέθιστο» βαλκανικό ένστικτο.

Εκατόν τριάντα τρεις ημέρες μετά, το «προσωπικοί λόγοι» μοιάζει να παγιώνεται –όχι αυθαίρετα- ως αίτιο του «διαζυγίου». Οι λεπτομέρειες λείπουν. Οι γεννημένες (ή, έστω, αναδειχθείσες) μέσα στις αναθυμιάσεις εκείνων των περίεργων εβδομάδων της –κακά τα ψέματα- αμηχανίας του «μελανόλευκου» οργανισμού, μετά την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδος στον πολυσυζητημένο τελικό με την ΑΕΚ.

Η συναισθηματική διαχείριση του πανηγυριού. Η επικοινωνιακή διαχείριση του οφσάιντ – γκολ τίτλου. Της «χαλιφατολογίας». Η αγωνιστική διαχείριση του πλεονεκτήματος στα play off. Κι αυτό: το περίφημο κουτάκι μπύρας στο ματς της Λεωφόρου που βρήκε τον Ίβιτς κατακέφαλα. Παρέα με τ’ απόνερά του. Καθώς μέσα στο κουβεντολόι που ακολούθησε, ο Σέρβος βρέθηκε, στιγμές, ακόμη και σε ρόλο… απολογούμενου!

Λίγες μέρες μετά, στο περιθώριο του αγώνα με τον Πανιώνιο, ο Βλάνταν πήρε θέση: «Ντρέπομαι για τους ίδιους, αυτό έχω να πω. Λογικά πέταξα μόνος κάτι από την κερκίδα και χτυπήθηκα μόνος μου. Το επόμενο που θ’ ακούσω θα είναι αυτό…».

Έβγαζε δυσφορία. Ήταν δυσφορία. Και, προφανώς, μέτρησε στο ζύγι της εξέλιξης. Δεν ήταν, όμως, μόνο αυτό…

Αμέσως μετά την παραίτησή του, ο Ίβιτς έφυγε οικογενειακώς (η γυναίκα και οι δυο του κόρες) για το Βελιγράδι. Ακολούθησαν ολιγοήμερες διακοπές στη Χαλκιδική, αποφεύγοντας, ωστόσο, επιμελώς τα φώτα και τη «φασαρία». Όπως επιμένει μέχρι τούτη τη στιγμή μένει μακριά απ’ τη μέγγενη της κοσμικότητας και τα σαλονικιότικα τα στέκια του celebrity must. Εν μέρει λόγω ιδιοσυγκρασίας. Εν μέρει, λόγω… άμυνας.

Σε μια κλειστή, βλέπεις, κοινωνία, το ερώτημα επιστρέφει ενοχλητικά, με ταχύτητα κομήτη σε κάθε ευκαιρία – αρκεί κάποιος να τον εντοπίσει στο οπτικό πεδίο του: «Βλάνταν, γιατί έφυγες;».

Μένοντας πάντα στο σπίτι του, στο Πανόραμα, ο Βλάνταν Ίβιτς περνά ήρεμος τις μέρες του, με χρόνο για τον εαυτό του και προσεκτική μελέτη της επόμενης ημέρας. Κάποια πρωινά (δύο- τρία την εβδομάδα) θα βγει στη γειτονιά για τρέξιμο. Περνάει χρόνο με την οικογένεια, μια στο τόσο τα λέει με κάποιους απ’ τους (λίγους, αλλά καλούς) «ποδοσφαιρικούς» του φίλους (όπως ο Τραϊανός Δέλλας), ενημερώνεται σταθερά για ζητήματα προπονητικής. Κι έχοντας «εξασφαλίσει» ένα ισχυρό team συνεργατών, ο Σέρβος απ’ το Ζρένιανιν «χτίζει» μεθοδικά το επικοινωνιακό προφίλ και περιμένει.

Ελλάδα; Όχι. Αφήνοντας, άλλωστε, στην άκρη τα πρόσφατα σενάρια περί Ολυμπιακού (της μετά-Χάσι εποχής), το δείχνει και η, νωρίτερα, άρνησή του σε πρόταση του Ατρομήτου.

Το εξωτερικό. Εκεί εστιάζει. Εκεί «κοιτάει». Δίχως βιασύνες. «Μετρώντας» τις συνθήκες. «Ζυγίζοντας» τις παραμέτρους. «Ζητώντας» το «ώριμο φρούτο».

Η εξασφάλιση διαύλων επικοινωνίας μ’ έναν εκτεταμένο μανατζερικό κύκλο (εσφαλμένη η αντίληψη ότι μάνατζέρ του είναι ο αδελφός του, ο Ίλια), του έχει προ πολλού ανοίξει «δρόμους». Ήδη, επί ΠΑΟΚ, μεγάλο μανατζερικό «κανάλι» του έκανε πρόταση για σύλλογο της Κίνας, με ετήσιες απολαβές 1 εκατ. ευρώ. Αρνήθηκε. Λίγο μετά το «διαζύγιο», απέρριψε πρόταση της Παρτιζάν (η ομάδα που αναδείχτηκε). Θέλει, είπε, κάποια στιγμή να επιστρέψει. Μα, όχι τώρα. Όπως είπε «όχι» και σε κάλεσμα απ’ την Τουρκία. Είπαμε: το ζύγι…

Προτεραιότητά του, οι αγορές Ελβετίας, Βελγίου, Ολλανδίας. Εκτιμά ότι του «πάνε». Ως ποδοσφαιρική κουλτούρα. Φιλοσοφία. «Πρακτική». Πως έχουν να του δώσουν. Κι αυτός; Θα… δώσει, επιτέλους, κάποτε, μια «επίσημη» λύση στο μυστήριο («μα, γιατί, βρε διάολε, έφυγε τελικά ο Βλάνταν απ’ τον ΠΑΟΚ»); Μόνο αν τ’ αποφασίσει αυτός. Κι όχι οι πιέσεις, οι «συμβουλές», η λαϊκή περιέργεια, το δημοσιογραφικό ζητούμενο (λέγεται ότι του έγιναν ακόμη κι επ’ αμοιβή προτάσεις από ΜΜΕ για μια συνέντευξη – αποκάλυψη). Ούτως ή άλλως, σε τέτοιου είδους pressing έχει προ πολλού αποδειχτεί απίθανα ανθεκτικός. Σαν ακατέργαστο ατσάλι…