Το τηλεφώνημα της ζωής του Σέντρικ Ανσελέν!

Ένα χρόνο πριν, ο Σέντρικ Ανσελέν, εγκατέλειπε την προπόνηση, στο σχολείο όπου εργαζόταν, επιστρέφοντας σπίτι, στα προάστια του Νόρφολκ, για να κάνει κάτι που ‘χε κατά νου μήνες. Χρόνια. Ο Ανσελέν είχε αποπειραθεί ν’ αυτοκτονήσει, 4 χρόνια νωρίτερα, αλλά τον έσωσε η γυναίκα του. Εκείνη την ημέρα η σύζυγος έλειπε. Κανείς δεν μπορούσε ν’ αποτρέψει το απονενοημένο του διάβημα. Ο Ανσελέν φιναλίστ του Κυπέλλου UEFA (1996) ως παίκτης της Μπορντό, στο πλευρό του Ζινεντίν Ζιντάν, πρωταθλητής Γαλλίας με τους Γιρονδίνους, άνευ Ζιζού (1999) και διεθνής με την Εθνική Ελπίδων της Γαλλίας έφτασε σπίτι κι ήταν έτοιμος να κρεμαστεί.

«Ήταν όλα σκοτεινά και το φως του κινητού μου τράβηξε την προσοχή» θυμάται, ατενίζοντας το τηλέφωνο του. «Σε κλάσμα δευτερολέπτου κατάλαβα ότι χρειαζόμουν να μιλήσω σε κάποιον. Οποιονδήποτε. Σκέφτηκα τον Κλαρκ Καρλάϊλ έναν παλαίμαχο παίκτη, που ήξερα, με παρόμοια προβλήματα». Οι συμβουλές του στάθηκαν σωτήριες: «Δεν θα μείνεις μόνος απόψε και το πρώτο που θα κάνεις, αύριο πρωί, είναι να πας σε γιατρό!».

Ο 40χρονος Ανσελέν, «προϊόν», των Ακαδημιών της Μπορντό στα 19 του έκανε αίσθηση αγωνιζόμενος στον τελικό του Κυπέλλου UEFA με την Μπάγερν Μονάχου, παρότι είχε συμπαίκτες τους Ζιντάν, Λιζαραζού και Ντουγκάρι. Όλοι τους κάτοχοι του Μουντιάλ, 2 χρόνια αργότερα. Η Μπορντό έχασε το τρόπαιο, αλλά η ζωή του Ανσελέν είχε αλλάξει: «Όταν ξαναπήγα στο πανεπιστήμιο όλοι με κοίταζαν σαν…εξωγήινο».

Ωστόσο η αλλαγή προπονητή έφερε τον Ανσελέν σε δυσμένεια και σ’ έναν, ανεπιτυχή δανεισμό στη Λιλ. Στα 22 του ξενιτεύτηκε, δανεικός στη Νόριτς, όπου μονιμοποιήθηκε: «Δεν ήξερα…γρι Αγγλικά, αλλά με καλωσόρισαν άπαντες. Εδώ βρήκα και τη γυναίκα μου και στέριωσα». Ωστόσο μετά από 3 χρόνια κι αναρίθμητους τραυματισμούς αποπέμπεται. «Όπου έπαιξα μας μάθαιναν να νικάμε και να μην συμβιβαζόμαστε με την αποτυχία. Όμως δεν ήμουν προετοιμασμένος, πνευματικά, στην ανεργία».

Καταντά γυρολόγος, Από την Σκωτία (Ρος Κάουντι) καταλήγει στη Βολιβία και την Οριέντε Πετρολέρο. Μένοντας σε ξενοδοχείο, μόνος, απλήρωτος κι έχοντας μαλάρια, αποφασίζει να επιστρέψει.

Ψάχνει στο ποτό τη λησμονιά: «Είχα πεθάνει εσωτερικά. Έπινα πολύ, παχαίνοντας. Ώσπου χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν από μια Γαλλική τράπεζα: οι οικονομίες μου, 500 χιλιάδες ευρώ, είχαν καταχραστεί από άνθρωπο που θεωρούσα δικό μου».

Έφτασε να κάνει δουλειές του ποδαριού για να συντηρηθεί. Μετά την Κέμπριτζ Γιουνάϊτεντ και τα ερασιτεχνικά γήπεδα αποφασίζει να «κόψει» την μπάλα: «Έμαθα, πολλά, νέος. Ήμουν αφελής. Πίστευα ότι θα κρατούσε αιώνια. Θα ‘πρεπε να’ μαι προετοιμασμένος για την αληθινή ζωή. Δεν ήμουν ο σύζυγος και πατέρας που θα’ θeλα κι αυτό με ‘κανε να νιώθω χειρότερα»

Μετά την πρώτη απόπειρα (2012) δεν ξαναμίλησε γι αυτό κι ο χρόνος κύλαγε. Αλλά πέρσι ξαναβρέθηκε να παλεύει με τους προσωπικούς του δαίμονες. Ο γάμος του δεν πήγαινε καλά και του έλειπε το παιδί του.

                                 Η κατάθλιψη κι υπόσχεση στο γιο του

Το τηλεφώνημα στον Καρλάϊλ του έσωσε τη ζωή, οδηγώντας τον σε ψυχιατρική κλινική. Αποτέλεσε αλλαγή σελίδας: «14 χρόνια είχα θέματα που δεν αντιμετώπιζα. Είχα διαγνωστεί με σοβαρή κατάθλιψη». Μετά το εξιτήριο, από την κλινική, ο γιος του, τον ρώτησε: «Δεν θα μου πεθάνεις, έτσι μπαμπά;» Κι εκείνος υποσχέθηκε: «Θα είμαι μαζί σου για το υπόλοιπο της ζωής σου!»

Πλέον, ο πρώην συμπαίκτης του Ζιντάν είναι παίκτης – προπονητής της ερασιτεχνικής Σέρινγχαμ, ενώ ενημερώνει τους νεαρούς εκκολαπτόμενους ποδοσφαιριστές, στο σχολείο, για τις εμπειρίες του. Ταυτόχρονα προσφέρει στους αστέγους του Νόριτς. Τη βοήθεια που έλαβε, την ξεπληρώνει στους συνανθρώπους του.

MUST READ

Live το ντέρμπι ανάμεσα σε Μπάγερν και Παρί