Επιστροφή στο παρελθόν…

Ο δρόμος του Άριεν Ρόμπεν προς την επιστροφή στην Αϊντχόφεν είναι ανοιχτός. Και τα σκυλιά δεμένα. Ο «Ιπτάμενος Ολλανδός» βρίσκεται μπροστά στην προοπτική να επιστρέψει στην ομάδα με της οποίας τη φανέλα αναδείχθηκε και το επικρατέστερο σενάριο λέει πως δεν θα πει «όχι», από τη στιγμή που βρίσκεται στα 34 χρόνια του και έχει δηλώσει ότι αποχωρεί από την Μπάγερν Μονάχου.

Και η υπόθεση παρουσιάζει ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον, αν αναλογιστούμε πως το εγχείρημα της ολλανδικής ομάδας ακολουθεί το μονοπάτι των νιάτων, της ακαδημίας, των πωλήσεων, της τακτικής δουλειάς του προπονητή. Το να προσθέσεις έναν «αστεράτο» 34χρονο σε ένα τόσο εκρηκτικό μείγμα, δημιουργεί μια λάμψη που στο τέλος της ημέρας βγάζει όλες τις πλευρές κερδισμένες. Είτε καρποφορήσει σε αγωνιστικό επίπεδο είτε όχι.

Προφανώς ο Ρόμπεν, εφόσον το επιχειρήσει, δεν θα γίνει ο πρώτος. Υπήρξαν κι άλλοι, πολλοί και εξίσου σπουδαίοι στο παρελθόν, που αποφάσισαν να γυρίσουν στην ομάδα που τους… έβγαλε στη φορά. To10.gr θυμήθηκε δέκα τέτοιες περιπτώσεις και σας τις παρουσιάζει.

Κάρλος Τέβες

Την 1η Ιανουαρίου του 2005 ο Κάρλος Τέβες αποχαιρετά την Μπόκα Τζούνιορς για να ακολουθήσει το… πεπρωμένο του. Μεσολαβούν δέκα χρόνια, η Κορίνθιανς, η Γουέστ Χαμ, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η Μάντσεστερ Σίτι, η Γιουβέντους, πολλά γκολ, τελικοί Champions League, πρόοδος σε κάθε κομμάτι του παιχνιδιού του και μια καριέρα αξιομνημόνευτη ακόμα και για τα υψηλά στάνταρ των Αργεντινών. Στις 11 Ιουλίου του 2015, ένας νέος Κάρλος Τέβες επιστρέφει στο Μπουένος Άιρες. Τακτικά, άλλος παίκτης. Ένα μυαλό που «στροφάρει» ταχύτερα και ένας καλύτερος αθλητής. Και μετά από το μονοετές διάλειμμα για χάρη της Κίνας (2017), αυτή τη στιγμή έχει επιστρέψει στην Μπόκα γιατί σκοπεύει να κλείσει την καριέρα του εκεί. Όπως την άρχισε.

Ρόμπιν φαν Πέρσι

Η πλέον καραμπινάτη περίπτωση, μιας και οι ενδιάμεσοι σταθμοί ήταν δύο και καλοί. Δεν έχουμε να κάνουμε δηλαδή με μισθοφόρο, αλλά με… καριερίστα. Ο Ρόμπιν φαν Πέρσι ξεκίνησε από την ακαδημία της Φέγενορντ το 1996, στην ηλικία των 13 ετών. Έμεινε μέχρι το 2004, έλαμψε στο ολλανδικό πρωτάθλημα και κάπου εκεί αποφάσισε πως η ώρα για το μεγάλο βήμα είχε έρθει. Η Άρσεναλ πρόσφερε 4.500.000 ευρώ στους Ολλανδούς και ο πιτσιρικάς Φαν Πέρσι έγινε κάτοικος Λονδίνου. Επί οκτώ χρόνια χρίστηκε το τέλειο πιόνι στην επιθετική σκακιέρα του Αρσέν Βενγκέρ, αλλά κάποια στιγμή, πάνω στην ακμή του, είπε «τέλος». Αποφάσισε ότι θέλει να πρωταγωνιστήσει, να βιώσει ευρωπαϊκά μεγαλεία και να σηκώσει βαρύτιμα τρόπαια. Πίεσε και παραχωρήθηκε στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ακόμη επί εποχής Άλεξ Φέργκιουσον. Πανηγύρισε ένα και μοναδικό πρωτάθλημα Αγγλίας στην πρώτη σεζόν του, με τον Ολλανδό φορ να είναι καταλυτικός σε εκείνη την πορεία των Κόκκινων Διαβόλων. Ακολούθησαν δυόμιση (απογοητευτικά) χρόνια στη Φενέρμπαχτσε από το 2015 μέχρι το 2018 και τον περασμένο Ιανουάριο αποχώρησε για χάρη της αγαπημένης του Φέγενορντ, ώστε να κλείσει την καριέρα του σε αυτήν. Δεν σταμάτησε ποτέ να την υμνεί, την εκτιμούσε βαθιά για την ευκαιρία που του είχε δώσει και είχε έρθει η στιγμή να της το ανταποδώσει. Άλλωστε 12 γκολ σε ένα ημερολογιακό έτος, στην ηλικία των 35, δεν το λες κι άσχημη επίδοση. Έστω κι αν παίζεις στην Eredivisie.

Φερνάντο Τόρες

Ο Φερνάντο Τόρες έκανε τα πρώτα βήματά του στην Ατλέτικο Μαδρίτης και αγαπήθηκε όσο ελάχιστοι, αν όχι κανένας νεαρός ποδοσφαιριστής των Ροχιμπλάνκος. Μόνο που επρόκειτο για μια Ατλέτικο σημαντικά διαφορετική από αυτή που γνωρίζουμε σήμερα. Αρκετά ποιοτική για να διεκδικεί την έξοδο στην Ευρώπη, αλλά ανήμπορη να κοντράρει τα μεγαθήρια της Μπαρτσελόνα και της Ρεάλ Μαδρίτης. Ακριβώς αυτό το ταβάνι, ή αλλιώς η αλυσίδα που έδενε τη φιλοδοξία των Μαδριλένων, ήταν που το 2007 οδήγησε τον άκρως ταλαντούχο και αν μη τι άλλο θεαματικό Τόρες στην πόρτα της Λίβερπουλ του Στίβεν Τζέραρντ. Στο Μέρσεϊσαϊντ αξιοποίησε τα προσόντα του για τέσσερα χρόνια, τα οποία βέβαια αποτέλεσαν με χαοτική διαφορά τα πιο «χρυσά» της καριέρας του. Ακολούθησε η Τσέλσι και η Μίλαν, αλλά ποιος νοιαζόταν για τις στάσεις, όταν όλοι έβλεπαν ποιος ήταν ο προορισμός; Η καριέρα του Ισπανού φορ κατρακυλούσε μετά τη φυγή από τη Λίβερπουλ και υπήρχε μόνο μία ομάδα που μπορούσε να τον αναστήσει. Επέστρεψε στη λατρεμένη του Ατλέτικο το καλοκαίρι του 2016, αποθεώθηκε, ο Ντιέγκο Σιμεόνε βρήκε τη συνταγή να τον αναστήσει κιόλας για ένα μικρό διάστημα, αλλά μέχρι εκεί. Ακολούθησε μια ξηρασία, μια σειρά μετρίων έως κακών εμφανίσεων, και στη συνέχεια η μεταγραφή στην ιαπωνική Σαγκάν Τοσού. Εκτός απροόπτου, ο Φερνάντο Τόρες οδεύει προς άδοξη συνταξιοδότηση.

Ντιρκ Κάιτ

Το γεγονός ότι οι περισσότεροι Ολλανδοί έχουν ανδρωθεί στα έγκατα του ολλανδικού ποδοσφαίρου, εκεί όπου η επίθεση είναι το πρωτεύον στοιχείο για κάθε ομάδα που σέβεται τον εαυτό της, φαίνεται πως έχει σημαντική επιρροή πάνω τους. Διότι δένονται με τον τόπο τους όχι μόνο για πατριωτικούς λόγους, αλλά και για τον τρόπο με τον οποίο ερμηνεύει το άθλημα η κουλτούρα των Ολλανδών. Όπως ο Φαν Πέρσι, έτσι και ο -παίκτης του οποίου τη θέση ακόμη δίνουμε μάχη για να ανακαλύψουμε- Ντιρκ Κάιτ, αποφάσισε να επιστρέψει στη Φέγενορντ εννέα χρόνια μετά τη φυγή του από την τελευταία για τη Λίβερπουλ. Πήγε στους Κόκκινους, έπαιξε ως επί το πλείστον σε ένα ρόλο μεταξύ εξτρέμ και δεύτερου επιθετικού α λα Τόμας Μίλερ, και το 2012 αποχώρησε, όπως ακριβώς και ο Φαν Πέρσι, για τη Φενέρμπαχτσε! Έμεινε τρία χρόνια στην Τουρκία, γέμισε τις τσέπες του και επέστρεψε στη Φέγενορντ. Ύστερα κατέβηκε ακόμα πιο κάτω, στην τοπική Κουίκ Μπόις όπου και «μπουσούλισε» ποδοσφαιρικά ως πιτσιρικάς, για να έρθει στα 37 χρόνια του η απόσυρση από το επαγγελματικό ποδόσφαιρο.

Αντρέι Σεβσένκο

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Ο κορυφαίος Ουκρανός επιθετικός στην ιστορία και ένας εκ των κορυφαίων Ουκρανών γενικότερα. Ο Αντρέι Σεβτσένκο έγραψε ιστορία περισσότερο φορώντας τη φανέλα της Μίλαν και έπειτα της Τσέλσι. Με την ιταλική ομάδα κατέκτησε τη Χρυσή Μπάλα του 2004, αλλά και ένα Champions League το 2003, αναδεικνύοντας εαυτόν πρώτο σκόρερ της διοργάνωσης τρεις φορές. Έφυγε από την ομάδα της καρδιάς του, την Ντιναμό Κιέβου, τον Ιούλιο του 1999 και μάλιστα αντί του (εξωφρενικού για εκείνη την εποχή) ποσού των 24.000.000 ευρώ. Η επιστροφή του στην ουκρανική ομάδα καταγράφηκε το 2009, ενώ αποσύρθηκε από το ποδόσφαιρο τρία χρόνια αργότερα. Στο διάστημα 2009 – 2012 σήκωσε μόλις ένα Σούπερ Καπ Ουκρανίας με τη φανέλα της Ντιναμό, εκείνο του 2011.