Ο Κώστας εδώ και 4 χρόνια τραγουδάει στον ουρανό για τον αγαπημένο του Εθνικό

Ήταν δοσμένος στον Εθνικό Πειραιά. Για λόγους που λίγοι θα καταλάβουν και δεν τον ένοιαζε να τους εξηγήσει. Εκείνος τον γοήτευε. Εκ των πρωτεργατών της δημιουργίας των «Πινεζών». Πειραιώτης με μεγάλη αντιφασιστική δράση, όπως αποκαλύπτουν οι οικείοι του. Ψηλός, γεροδεμένος. Αγέρωχος. Ένας «αγαθός γίγαντας». Έτσι αναφέρονται σε εκείνον άνθρωποι που τον γνώριζαν καλά, άνθρωποι που βρέθηκαν μαζί του μέχρι το τελευταίο του ταξίδι στην κερκίδα. Ένα παιχνίδι της αγαπημένης του ομάδας, της καψούρας του, κόντρα στον Ηρόδοτο για την Γ’ Εθνική στη Νέα Αλικαρνασσό, το ακατανόητο μένος ορισμένων οπαδών, το τεράστιο «γιατί», η αγάπη του για τους αδύναμους.

Ο Κώστας Κατσούλης έφυγε από τη ζωή τον Σεπτέμβριο του 2014. «Έσβησε» στο νοσοκομείο δύο περίπου εβδομάδες μετά τον αγώνα.  Τα τραύματα στο κεφάλι που του προκάλεσαν οι οπαδοί των γηπεδούχων, τον νίκησαν. Ήταν μόνο 46 ετών. Εκείνη την ημέρα επέλεξε να μείνει στην γωνία της κερκίδας. Ανάμεσα στα καθίσματα και την πόρτα που οδηγούσε στο κάτω μέρος του γηπέδου. Εκεί όπου είχε φροντίσει να «φυγαδέψει» τον κόσμο που καθόταν μαζί του στην κερκίδα μέχρι πριν λίγα λεπτά. Έμεινε εκεί και δέχθηκε δεκάδες χτυπήματα, σχεδόν χωρίς να ανταποδίδει. Λειτούργησε περισσότερο σαν ασπίδα. Για να μην ξεφύγει το «μένος». Να ξεθωριάσει πάνω του. Να μην περάσει την πόρτα. Κάτω ήταν παιδιά, ήταν γυναίκες, γεροντάκια. Ήταν φίλαθλοι. Ήταν άνθρωποι που ήθελαν απλώς να δουν ποδόσφαιρο.

Στο γήπεδο υπήρχαν περίπου 2.500 άνθρωποι εκείνη τη μέρα. Ήταν γιορτή. Μια γιορτή που ξεκίνησε υπό τους ήχους της κρητικής λύρας. Οι φίλοι του Εθνικού λιγότεροι από 10, είχαν πάρει τη θέση τους στην κερκίδα μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο. Στα κεντρικά του γηπέδου. Απέναντι, στο «πέταλο» υπήρχαν περίπου 60, 70 φανατικοί οπαδοί του Ηρόδοτου. Όλα ξεκίνησαν από μια λεκτική αντιπαράθεση. Δύο φίλοι των γηπεδούχων, άφησαν το «πέταλο» και κατευθύνθηκαν προς τα κεντρικά, με σκοπό να πάρουν μια σημαία του Εθνικού που είχαν μαζί τους οι φίλοι της ομάδας. Επενέβησαν οι ψυχραιμότεροι της κερκίδας και η αψιμαχία έλαβε τέλος. Έτσι πίστεψαν όλοι…

Λίγο πριν τη λήξη του αγώνα, με την αστυνομία απούσα, σχεδόν ολόκληρη η κερκίδα των «φανατικών» κατευθύνθηκε προς το σημείο που κάθονταν οι Εθνικοί. «Θα σας σκοτώσουμε», τους φώναξαν. Αυτή η λέξη όμως δεν ηχεί τόσο τρομακτική στα αφτιά όσων έχουν, έστω την παραμικρή, ιδέα της γηπεδικής πραγματικότητας. Κανείς δεν περίμενε πως το εννοούσαν. Ο Κώστας προέτρεψε όσους δεν είχαν ήδη απομακρυνθεί από την κερκίδα να φύγουν! Τους οδήγησε προς την πόρτα που έβγαζε στο κάτω μέρος του γηπέδου. Έμεινε πίσω, αυτός και μερικοί ακόμα οπαδοί του Εθνικού. Τον χτύπησαν δεκάδες φορές. Με σιδερογροθιές, με μεταλλικούς κάδους. Δεν άφησε λεπτό από το νου του εκείνη την πόρτα που οδηγούσε στο κάτω μέρος του γηπέδου. Τους φώναζε δυνατά: «Παιδιά, είμαι Κρητικός», μα κανένας κοινός…συνδαιτυμόνας δεν μπορούσε να βρεθεί, κανένα κοινό χαρακτηριστικό δεν μπορούσε να διαλύσει το μίσος τους.

Όταν έχασε τις αισθήσεις του, όταν έπεσε στο έδαφος, οι χούλιγκαν κατάλαβαν το κακό που είχαν προκαλέσει. Εκείνος που έδωσε το σύνθημα της επίθεσης, «διέταξε» και την παύση.  Το ασθενοφόρο κατέφθασε μετά από λίγα λεπτά και ο μετέφερε τον οπαδό του Εθνικού  στο Βενιζέλειο νοσοκομείο. Λίγες ημέρες αργότερα, μεταφέρθηκε στο 401 Στρατιωτικό Νοσοκομείο. Μετά από πολυήμερη μάχη έφυγε από τη ζωή το πρωί της 29ης Σεπτέμβρη του 2014.  Το δικαστήριο επέβαλε ποινές σε τέσσερα άτομα. Εν έτει 2018, έχουν όλοι αποφυλακισθεί.

Πέρασαν από εκείνον τον Σεπτέμβρη τέσσερα χρόνια. Το υγιώς σκεπτόμενο κομμάτι της κερκίδας ακόμα προσπαθεί να αποβάλλει τα «άρρωστα» μυαλά. Η πολιτεία προσπαθεί ακόμα να διαχωρίσει τη θέση της. Η βία στα γήπεδα, συνεχίζει ακόμα αντιμετωπίζεται ως κάτι μεμονωμένο και όχι άμεσα εξαρτώμενο από τις κοινωνικές παθογένειες. Οι οπαδοί προσπαθούν ακόμα να αποδείξουν ότι δεν είναι καθάρματα. Οι αρμόδιοι φορείς συνεχίζουν να χαϊδεύουν τους κύριους υπεύθυνους. Οι φωτοβολίδες ευθείας βολής εσχάτως να τιμωρούνται με πρόστιμα.

Αναλυτικά η ανακοίνωση των Πινεζών:

«Σαν σήμερα, κάποιοι άνανδροι πήραν από κοντά μας τον Κώστα.

Τον Κώστα μας, που μπήκε μπροστά για να προστατεύσει τα γυναικόπαιδα, άλλωστε έτσι ήταν πάντα ο Κώστας, δίπλα στους αδύναμους.

Ένα σύμβολο για τον σύνδεσμο μας από την δεκαετία του 80, που μας άφησε νωρίς και άφησε μια μεγάλη παρακαταθήκη σε όλους εμάς.