Και γιατί δεν παίρνουν στη Βασιλεία, τον -για- Όσκαρ Γκαρθία;

Λίγο πριν το ταξίδι του ΠΑΟΚ στη Βασιλεία στο μεταξύ, στη γηπεδούχο γίνεται της Πόπης, οι οπαδοί είναι σε κόντρα με τη διοίκηση, κράζουν πρόεδρο και τεχνικό διευθυντή, ο προπονητής απολύθηκε, με την κατάσταση να θυμίζει ΠΑΟΚ του Γούμενου και του Μπατατούδη, Ολυμπιακό του Σαλιαρέλη κοκ.

Μικρά ή μεγάλα προβλήματα έχουν όλες οι ομάδες, το θέμα είναι πως τα αντιμετωπίζουν. Πέρσι τέτοια εποχή, ο ΠΑΟΚ είχε περάσει από τον προκριματικό του Γιουρόπα, λίγες μέρες μετά όμως ο Στανόγεβιτς απολύθηκε. Ήρθε ο Λουτσέσκου και αποκλειστήκαμε από τους ομίλους, ο προπονητής έμεινε όμως και στηρίχτηκε λυσσαλέα από τη διοίκηση, παρά την αντίθεση βούληση του όχλου.

Είναι από τις περιπτώσεις που μια διοίκηση ανταποκρίνεται στο ρόλο της, χωρίς να άγεται και να φέρεται από τις επιθυμίες του κοινού ή να επηρεάζεται από την κατάληξη της μπάλας, αφού χτυπήσει στο δοκάρι. Αν ήταν αλλιώς, θα συνέχιζε με το στανιό, ο Στανόγεβιτς. Aν και δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε τα οικογενειακά των Ελβετών, η απόλυση προπονητή στο ενδιάμεσο δυο αγώνων για την ίδια προκριματική φάση, μαρτυρά σύγχυση.
Το άλλο που δεν ξέρουμε, είναι τα αποτελέσματα της κίνησης.

Η αλλαγή προπονητή έχει πάντα δυο προοπτικές, η μια είναι προσωρινή αλλαγή του κλίματος προς το καλύτερο και αργά ή γρήγορα επιστροφή στην πρότερη κατάσταση. Αυτό συμβαίνει συνήθως με κομπογιαννίτες τύπου Αλέφαντου και Αναστασιάδη, που θα παραλάβουν αποδυτήρια μισογκρεμισμένα από χειροβομβίδα, θα δημιουργήσουν προσωρινά έναν τεχνητό παράδεισο και λίγο μετά, η κατάσταση θα είναι σα να έσκασε βόμβα νετρονίου.

Υπάρχουν κι άλλα μοντέλα όπως του πρόσφατου δικού μας με τον ΓΧ, που ξεκινούσε η χρονιά και ήξερες πως αρχές-μέσα της άνοιξης, κάπου εκεί τέλος πάντων, θα αναλάβει ως υπηρεσιακός. Κάτι σαν τον Πέτρο Γαϊτάνο ένα πράγμα, που σκάει μύτη λίγο πριν το Πάσχα…
Δεν ξέρω τι μέρος του λόγου είναι αυτός ο Φράι, από το λίγο που έψαξα κατάλαβα πως η παρουσία του είναι στο κλασικό πλαίσιο του πρώην ποδοσφαιριστή της ομάδας, που αφού τελειώσει την καριέρα του κάθεται τιμής ένεκεν δίπλα στον προπονητή.

Όπως και να ΄χει, τα πράγματα δε θα είναι ακριβώς όπως τα είδαμε στην Τούμπα, μπορεί να πάρουν λίγο τα πάνω τους, ίσως εμφανιστούν και χειρότεροι όμως.

Εκείνο που αποτελεί άξιο απορίας, είναι πως πιάστηκαν κορόιδα οι Ελβετοί, που τα τελευταία χρόνια δείχνουν να επενδύουν στο ποδόσφαιρο, να φτιάχνουν ανταγωνιστικές ομάδες, να τους αρέσει τέλος πάντων το αντικείμενο και δεν έκαναν την κίνηση ματ. Πως τους διέφυγε και δεν έφεραν για προπονητή τον -για – Όσκαρ Γκαρσία, να καθαρίσουν την υπόθεση πρόκριση, αφού το ενδεχόμενο να αποκλειστούν, τους κάνει άνω κάτω.

Να την καθαρίσουν μάλιστα χωρίς κόπο, χωρίς σταγόνα ιδρώτα. Δεν ξέρω βέβαια αν ο -για – Όσκαρ κατάφερε να σταθεί στα πόδια του από εκείνο το δολοφονικό χτύπημα με το χαρτί της ταμειακής, αν το τράνταγμα του άφησε κάνα κουσούρι και δυσκολεύεται ακόμη να περπατήσει.

Χάθηκαν τα ίχνη του βασικά, ίσως αποφάσισε να συνεχίσει την καριέρα του στον Ερυθρό Σταυρό, ίσως πάλι ανέλαβε την ποδοσφαιρική ομάδα των νοσηλευτών του Μεμόριαλ.
Είναι κρίμα πάντως, η Ελλάδα ως χώρα έδωσε στον κόσμο τα φώτα της, δίδαξε πολιτισμό, τέχνες, φιλοσοφία, επιστήμες κι εκεί που τους τελευταίους αιώνες ξεπέσαμε, βρήκαμε ευκαιρία να ξαναδώσουμε τα φώτα μας στον πλανήτη, διδάσκοντας πως κερδίζεις ποδοσφαιρικό αγώνα παίζοντας θέατρο και όχι ποδόσφαιρο!

Θυμηθείτε πόσο προβλήθηκαν οι βουτιές του Νειμάρ στο Μουντιάλ, όταν τα έκαναν αυτά οι Αναστόπουλοι, οι Σαραβάκοι και οι Αλεξανδρήδες στην Ελλάδα, αυτοί μάθαιναν το 4-4-2 πάνω στα κλαδιά των δέντρων, τι να μας πούνε τα γατάκια;

Φανταστείτε να διδάσκαμε τώρα, μια πιο εξελιγμένη και αποτελεσματική, μορφή της τέχνης.
Θα ήταν πρώτης τάξεως ευκαιρία, να κάνουμε σχολή ποδοσφαιρικού θεάτρου, με επίτιμο διδάκτωρ τον -για – Όσκαρ, όλοι θα ήθελαν να μάθουν τα μυστικά του, πως ξεκίνησε την καριέρα του, που έκανε τα πρώτα του βήματα, που ξεδίπλωσε πρώτη φορά το ταλέντο του.
Η Βασιλεία θα ήταν πάντως ο ιδανικός προορισμός για εκείνον και αντίστοιχα για τους Ελβετούς, ο -για- Όσκαρ θα μπορούσε εγγυημένα να προσφέρει παράταση ζωής και όχι απλώς δικαίωμα στο όνειρο, αλλά εξασφάλιση της πρόκρισης, με ένα εμφατικό και άνετο 3-0, για να παραμιλάει όλη η Ευρώπη…

Θα αναρωτηθεί κάποιος «και τι να τον κάνουν τον -για- Όσκαρ οι Ελβετοί, στην έδρα τους παίζουν, αν ο δεύτερος αγώνας ήταν Τούμπα, υπήρχε μια λογική…».

Δε βλέπω διαφορά, δυο χρόνια πριν με παρόμοιο τρόπο ο γαύρος πήρε διπλό στη Λεωφόρο, με τον Περέιρα να κάνει χειρονομία μπροστά στην 13, που και αυτή ήταν περιττή, υπάρχουν περιπτώσεις που η επιδεικτική παρουσία, αρκεί. Σε εκείνο το παιγνίδι, ο Βαγγέλας έκοβε βόλτες στο χορτάρι, τι περίμεναν να γίνει δηλαδή; Σε περίπτωση που έρθει ο Τζάμπας μπροστά σε κερκίδα ΠΑΟΚτσήδων, ο Λουτσέσκου σε αντίστοιχη χάρτινων κοκ, λέτε να απαγγέλνουν στίχους της Αγίας Γραφής ή να τους πετάνε ροδοπέταλα; Αφήστε που ανάμεσα στα ροδοπέταλα μπορεί να έχει ξεμείνει και κάνα αγκάθι και να προκαλέσει χειρότερη ζημιά από το ρολό του χαρτιού.

Ορισμένα πράγματα είναι απλά, αν αυτοσκοπός σου είναι να προκαλέσεις είναι το μόνο εύκολο, φόρα στρινγκ, βάλε στρατιωτικές αρβύλες, περικεφαλαία στο κεφάλι και πήγαινε για ψώνια στην Ερμού, στο επόμενο λεπτό θα είσαι πιο διάσημος από την Μενεγάκη. Τρέμω που τα γράφω αυτά, ίσως δίνω ιδέες στους Ελβετούς, προλαβαίνουν να κάνουν τη δουλειά μέχρι και το απόγευμα της Τετάρτης.

MUST READ

Ασύγκριτος Ελ Κααμπί: Σπάει όλα τα κοντέρ στο σκοράρισμα – Τα αδιανόητα νούμερά του (vids)

Δε χρειάζεται ούτε προσαρμογή, ούτε να κάνει μια προπόνηση που λέμε, αρκεί ένα πέρασμα μπροστά από την κερκίδα μας, το οστικό κύμα που θα δημιουργήσει η γιούχα, θα του προκαλέσει σοβαρή βλάβη στον αυχένα και θα νοσηλευτεί στο Δυτικοευρωπαϊκό