Ο χωρισμός των γονιών του, τα πρώτα παπούτσια και το Γουέμπλεϊ: Ο Μίμης Δομάζος μέσα από τα δικά του λόγια

Στα 21 του χρόνια δεν ήταν απλά ένας καλό ποδοσφαιριστής, αλλά ήταν η σημαία του Παναθηναϊκού. Ο λαϊκός ήρωας των «πρασίνων» και των γειτονιών γύρω από το γήπεδο στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Το «σπίτι» όπου μεγαλούργησε ο Μίμης Δομάζος και κέρδισε τα γαλόνια του.

Γεννημένος στις 22 Ιανουαρίου 1942, ο «Στρατηγός» του ελληνικού ποδοσφαίρου μεγάλωσε τόσο ηλικιακά όσο και ποδοσφαιρικά στις αλάνες δίπλα στο γήπεδο του Παναθηναϊκού. Εκεί τον είδαν οι παράγοντες της Άμυνας Αμπελοκήπων και του υπέγραψαν το πρώτου δελτίο. Από εκεί τον πήρε ο Παναθηναϊκός, στον οποίο έγραψε Ιστορία και τον τίμησε σχεδόν σε όλη την καριέρα του – ένα διάλειμμα έκανε τη σεζόν 1978-1979 για να παίξει στην ΑΕΚ αφού ουσιαστικά τον έδιωξαν από τους «πράσινους». Εκεί «έχτισε» την ποδοσφαιρική του τέχνη που τον οδήγησε μέχρι το Γουέμπλεϊ και τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Κι εκεί λατρευόταν μέχρι και σήμερα, που άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 83 ετών.

Διαβάστε επίσης: «Βόμβα»: «Το ΝΒΑ επικοινώνησε με ευρωπαϊκές ποδοσφαιρικές υπερδυνάμεις – Το μεγάλο πλάνο, ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός»

Όπως είχε πει «ποδοσφαιριστής γεννήθηκα, ποδοσφαιριστής θα πεθάνω» σε μια από τις όχι πολλές συνεντεύξεις που είχε δώσει. Άλλωστε ο Μίμης Δομάζος ήταν από αυτούς που προτιμούσε να μιλάει μέσα στο… γήπεδο.

Ωστόσο, όσες φορές αποφάσισε να μιλήσει, ήταν ανοιχτό βιβλίο: αληθινός, λαϊκός, ειλικρινής. Έλεγε τα πράγματα με το όνομά τους, έστω κι αν κάποιοι θα μπορούσαν να ενοχληθούν από τα λόγια του. Αυτή ήταν η ζωή του, μέσα από τα δικά του λόγια.

«Όταν τελείωνα από το σχολείο, πηγαίναμε μετά στην αλάνα, βάζαμε τις τσάντες για τέρμα και παίζαμε μπάλα. Έτσι ξεκίνησα, από τον δρόμο, δεν μου έμαθε κανείς μπάλα, μόνος μου έμαθα».

«Ήμουν τυχερός γιατί όταν χώρισαν οι γονείς μου, η μητέρα μου πήγε να μείνει στην αδερφή της στους Αμπελόκηπους, έτσι άρχισα να παίζω μπάλα στην αλάνα εκεί. Ο πατέρας μου δεν ήθελε να ασχοληθώ με αυτό. Αν δεν είχαν χωρίσει οι γονείς μάλλον δεν θα γινόμουν ποδοσφαιριστής».

«Ούτε η μητέρα μου ήθελε να ασχοληθώ με την μπάλα, έτσι για να μου βγάλει δελτίο η Άμυνα Αμπελοκήπων, έγραψαν ότι ήμουν 16 ετών, ενώ ήμουν 14».

«Τα πρώτα μου αθλητικά παπούτσια μου τα πήρε ο πρόεδρος της Άμυνας Αμπελοκήπων, Μανώλης Πιτσιανούδης, όταν με είδε να παίζω στον δρόμο.Στη ζωή μου πήρα πολλές χαρές, αλλά εκείνη, την ώρα που τα δοκίμαζα δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Το βράδυ τα πήρα μαζί μου στο κρεβάτι».

«Όταν ξεκίνησα να παίζω μπάλα, ο πατέρας μου δεν ήρθε να με δει. Ήρθε χρόνια μετά, όταν είχα φτιάξει όνομα, όταν είχα γίνει ο Δομάζος».

«Όταν υπέγραψα στον Παναθηναϊκό, πήγαινα ακόμα σχολείο. Έμεινα σε δύο μαθήματα τότε και έφυγα. Ένας διευθυντής φώναξε τη μάνα μου τον τελευταίο χρόνο και της είπε “πάρ’ τον από εδώ, δεν διαβάζει. Θα γίνει λούστρος!”. Μετά από κανένα τρίμηνο το σχολείο έπρεπε να παίξει με μια άλλη σχολή και ο διευθυντής με φώναξε. Μου είπε έλα να γράψεις και θα σου δώσω και το δίπλωμα. Θα σ’ τα γράψουμε μόνοι μας, είπαν! Δεν πήγα γιατί ήμουν εγωιστής πολύ!».

«Όταν βρέθηκα στο Γουέμπλεϊ, είχα σχεδόν τη βεβαιότητα ότι το Κύπελλο ήταν δικό μας. Ο Άγιαξ, τότε, δεν ήταν η ομάδα που έγινε ύστερα από τρία χρόνια. Ήταν μέσα στις δυνατότητές μας να τον νικήσουμε. Ξεκινήσαμε όμως με ένα σε βάρος μας γκολ, σχεδόν, από τα αποδυτήρια και οι Ολλανδοί που ήταν πιο πεπειραμένοι σε τέτοιου είδους συναντήσεις κατάφεραν με αυτό το γκολ να πάρουν το Κύπελλο».

«Από τον Παναθηναϊκό δεν ήθελα να φύγω το 1978. Αλλά επειδή είχα φτάσει στα 36 μου χρόνια νόμιζαν οι παράγοντες ότι τα πόδια δεν με βαστούσαν. Έτσι, με ανάγκασαν να φύγω. Παίζαμε στην Καβάλα και ήρθαμε 0-0 και βγαίνει μια αθλητική εφημερίδα και λέει πως να κερδίσει η ομάδα αφού ο Δομάζος και ο Αντωνιάδης ήταν στα μπουζούκια. Που ήταν ψέματα. Στο επόμενο ματς, που ήταν ευρωπαϊκό, με άφησαν στον πάγκο. Χάναμε 1-0 και όταν μου είπε ο προπονητής να μπω, του απάντησα όχι. Την επόμενη ημέρα που πήγα για προπόνηση σε ένα χαρτί έγραφα ‘Δομάζος, Αντωνιάδης και Τζόρτζεβιτς να μην μπουν μέσα’».

«Τις δυσκολίες μου δεν τις θυμάμαι, δεν ήταν και πολλές άλλωστε. Θυμάμαι τις ευχάριστες στιγμές, αυτές ήταν που με συγκινούσαν».

«Όσο έπαιζα ποδόσφαιρο κοιμόμουν από τις 7 το απόγευμα. Υπάρχει σήμερα νεαρός 16 και 17 ετών που να κοιμάται από τις 7 το απόγευμα; Ξύπναγα κατά τις 9, πήγαινα στην προπόνηση κανονικά, έκανα ζωή επαγγελματία, παρόλο που δεν ήμουν επαγγελματίας. Δεν κάπνιζα, δεν έπινα και ακόμα μέχρι σήμερα αν μου πείτε καφέ και τσιγάρο δεν ξέρω από αυτά. Μόνο σοκολάτα πίνω».

«Πρέπει να είσαι σωστός, η ζωή σου να είναι μετρημένη, κάθε Κυριακή ο κόσμος έρχεται να σε δει κι εσύ πρέπει να είσαι σωστός. Δε λέγανε πάμε να δούμε τον Παναθηναϊκό, λέγανε πάμε να δούμε το Δομάζο με την παρέα του».

«Εγώ δεν αγαπώ την βεντέτα Μοσχολιού. Αγαπώ την καλή σύζυγο, την καλή μητέρα, την καλή τραγουδίστρια…».

«Μια στιγμή που δεν ήθελα να φτάσω ήταν όταν τσακώθηκα με τον προπονητής της Εθνικής Νταν Γεωργιάδη και δεν έπαιξα στο Ελλάδα – Ρουμανία (2-2). Για ένα γκολ πήγαν οι Ρουμάνοι στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Μεξικού. Αν πήγαινε τότε η εθνική στο Μεξικό, πολλά παιδιά από εμάς θα έπαιζαν στο εξωτερικό. Εκείνη η εθνική ήταν η καλύτερη όλων των εποχών».

«Ο προπονητής που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι ο Φέρεντς Πούσκας. Μας έδωσε αυτό που δεν είχαμε: την αξιοπρέπεια. Μας είπε 11 παίζουν αυτοί, 11 παίζετε κι εσείς. Αν χάσετε δεν θα σας ακούσει κανείς, αν κερδίσετε όμως θα σας ακούσει όλος ο κόσμος».

«Το ποδόσφαιρο είναι η ζωή μου! Πολλοί με παρότρυναν να ασχοληθώ ενεργά με την πολιτική. Τους απαντούσα πάντα: Ποδοσφαιριστής γεννήθηκα… ποδοσφαιριστής θα πεθάνω!

πηγή: In.gr

MUST READ

Τέμπη: Καταδικάζουν την κυβέρνηση «που έπνιξε στα χημικά τη συγκέντρωση» οι φωτορεπόρτερ