Τα 2 νέα El Sombrero Podcasts των Βαϊμάκη-Τσαούση που θα ακούσεις το ΣΚ!

Κράτησε χρόνια αυτή η κολώνια: Το beef μεταξύ του προέδρου της Σεβίλλης, Χοσέ Μαρία ντελ Νίδο και του ομόλογού του της Μπέτις, Μανουέλ Λουίθ ντε Λοπέρα, κράτησε πάνω από μία δεκαετία και διασκεδασε τον κόσμο της πόλης που έβλεπε τους «ισχυρούς άνδρες» των δύο μεγάλων ομάδων να φέρονται σαν παιδάκια.

Η πόλη της Σεβίλλης σε μαγεύει με τον που τη δεις, την ώρα που το αεροπλάνο ετοιμάζεται για touchdown. Οι επιρροές από τις γειτονικές χώρες της Βόρειας Αφρικής είναι έντονες, η κουλτούρα ευρωπαϊκού νότου (φτώχεια, θρησκοληψία, αγνή ταυτότητα) είναι εκεί από την πρώτη ματιά που θα ρίξεις.

Διαβάστε επίσης: Προμηθέας: Mια… πολεμική μηχανή στον δρόμο του Ολυμπιακού

Το ποδόσφαιρο θα ήταν ανέφικτο να λείπει από αυτή τη συζήτηση. Σε μια πόλη που το καλοκαίρι, ανοίγεις την πόρτα για να βγεις έξω στις 22:30 και η αίσθηση στο σώμα σου φωνάζει πως είναι καταμεσήμερο, η «θερμότητα» σε ένα ποδοσφαιρικό ντέρμπι, πως θα γινόταν να είναι απούσα από τη συζήτηση;

Η Σεβίλλη των μεσοαστών, απέναντι στη Μπέτις των φτωχών. Πρώτο στερεότυπο και πρώτο σημείο αντιπαράθεσης, αφού οι οπαδοί και των δύο club αξιώνουν το στοιχείο της  «λαϊκότητας».

Η κόντρα αυτή, πήρε διαστάσεις μεγάλες στο διάστημα της διοικητικής ηγεμονίας του Χοσέ Μαρία Ντελ Νίδο στη Σεβίλλη και του Μανουέλ Λουίθ Ντε Λοπέρα στη Μπέτις.

Οι στιγμές γραφικότητας υπήρξαν άφθονες. Για παράδειγμα, ο Λοπέρα, πήρε μια ομάδα με έτος ίδρυσης το 1907 και έκρινε συνετό να δώσει στο γήπεδό της το ΔΙΚΟ ΤΟΥ όνομα! Για την ιστορία ήταν ο άνθρωπος που έβαλε την υπογραφή του στο φαραωνικό συμβόλαιο του Ντένιλσον το 1998!

Ο Ντελ Νίδο σε αντιπαραβολή, υπήρξε απείρως πιο επιτυχημένος, δίνοντας ταυτότητα στη Σεβίλλη, καθιστώντας την κυρίαρχη στο Europa League και υπολογίσιμη στο Champions League.

Οι τύποι είχαν απόλυτα ελληνικές αντιπαραθέσεις στα ντέρμπι των ομάδων τους και αυτό διασκέδαζε, ερήμην τους, το κοινό που παρακολουθούσε αποστασιοποιημένο.

Σε κάθε περίπτωση, την υπέροχη αυτή ανωριμότητα, το ποδόσφαιρο των Ισπανών την κατέγραψε και σήμερα τη μνημονεύει και τη χαίρεται!

Την αφήγηση των δύο μεσόκοπων…παιδιών που μάλωναν, συνήθως για το τίποτα, μπορείτε να την απολαύσετε στο νέο επεισόδιο El Sombrero στο Spotify της Stoiximan, όπου ο Γιάννης Τσαούσης και ο Κώστας Βαϊμάκης χορεύουν φλαμένγκο πάνω από τη βρωμερή κοίτη του Γουαδαλκιβίρ, ανοίγουν μια Σεβιγιάνικη βεντάλια και θυμίζουν πως clasico, δεν είναι μόνο το Ρεάλ-Μπαρτσελόνα.

Ένας μεγάλος που θα έπρεπε να αναγνωρίζεται περισσότερο

Αν ο Μίκαελ Λάουντρουπ ήταν Αργεντινος ή Βραζιλιάνος και λίγο πιο αλάνι απ’ όσο έδειχνε, θα έμπαινε σε καθε λιστα με τους κορυφαίους όλων των εποχών. Στην Ισπανία τουλάχιστον το ξέρουν καλά αυτό.

Έπαιζε αδιαπραγμάτευτα θαυμάσια μπάλα. Ήταν ο μεγαλύτερος Δανός ποδοσφαιριστής της ιστορίας και δεδομένα ένα πολύ μεγάλο ποδοσφαιρικό κεφάλαιο των ημερών. 25 ολόκληρα χρόνια μετά το κατέβασμά του από τη σκηνή, ο Μίκαελ Λάουντρουπ δεν αναγνωρίζεται στο βαθμό που θα έπρεπε.

Παίκτης που από το κέντρο και μπροστά εκπλήρωνε άνετα και ποιτικά κάθε ρόλο, έκανε καριέρα σε Μπαρτσελόνα και Ρεάλ Μαδρίτης, αφού κατάλαβε πως η Ιταλία (Λάτσιο και Γιουβέντους) δεν του ταίριαξε.

Μοιάζει παράδοξο για τον «βασιλιά» του δανέζικου ποδοσφαίρου το ότι απουσίαζε από το θρίαμβο της χώρας του στο EURO του 1992. Είχε προηγηθεί η οικειοθελής αποχώρησή του από την Εθνική Δανίας και ακολούθως η άρνηση του να διακόψει τις διακοπές του για να πάει για μπάλα στα σουηδικά γήπεδα.

Κατέλαβε πολύ σημαντικό χώρο στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο και στην μόλις 17ετή επαγγελματική του καριέρα, κατάφερε να συστηθεί καλά σε όσους αντιλαμβάνονταν το παιχνίδι τη δεκαετία του ‘80 και του ‘90.

Έλαβε την αναγνώριση από πολύ μεγάλους παίκτες, όπως ο Στόιτσκοφ, ο Ρομάριο ή ο Φίγκο και αγαπήθηκε και σε Μαδρίτη και σε Βαρκελώνη για όσα έκανε.

Όπως και να το κάνουμε, η φινέτσα, η τεχνική του κατάρτιση και η επαφή του με τη μπάλα, αποτελούσαν στοιχεία αδιαπραγμάτευτα.

Όσοι δεν είδαν τον παίκτη αυτό σε δράση, αξίζει να ακούσουν το νέο επεισόδιο El Sombrero στο Spotify της Stoiximan, όπου ο Γιάννης Τσαούσης και ο Κώστας Βαϊμάκης αποδίδουν τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, σε έναν ποδοσφαιριστή που θα έπρεπε να έχει αναγνωριστεί ως πολύ πιο σπουδαίος από το κοινό, επειδή αντικειμενικά, τέτοιος υπήρξε.