Γιώργος Παθιακάκης: «Η Ακαδημία είναι ένα κομμάτι μας, είναι κάτι από εμάς. Ζούμε γι’αυτήν»

Όταν ήταν μικρός συνήθιζε να ακολουθεί τον πατέρα του στις προπονήσεις του Απόλλωνα Αθηνών. Τον άκουγε για ώρες να συζητάει με τον Γιάννη Κυράστα. Λίγο αργότερα αποφάσισε να παίξει και ο ίδιος, του είχαν μεταφέρει το «μικρόβιο». Στις Ακαδημίες του Απόλλωνα ήταν η αρχή και η συνέχεια στην Τρίγλια Ραφήνας.

Πήρε το θάρρος όμως τότε και ρώτησε τον πατέρα του με ειλικρίνεια: «Θα μπορούσα να ζήσω μόνο από το ποδόσφαιρο;» Η απάντηση του Γιάννη Παθιακάκη ήταν αφοπλιστικά ειλικρινής. «Όχι, μπορείς να το έχεις, σαν χόμπι». Δεν του κράτησε κακία. Πώς θα μπορούσε άλλωστε; Εκείνος τον έμαθε να αγαπάει την μπάλα. Ήταν ο άνθρωπος που του δίδαξε ότι κάποιες φορές το πάθος σου πρέπει να το ακολουθείς κι ας εγκυμονούν κίνδυνοι. Αποφάσισε λοιπόν πως αν δεν μπορεί να παίξει σε επαγγελματικό επίπεδο, θα βρει άλλον τρόπο να είναι κοντά της.

Δημιούργησε, λοιπόν, δική του Ακαδημία της οποίας ηγείται, δημιούργησε Αθλητικό Όμιλο, έγινε συνιδιοκτήτης εταιρείας εκπροσώπησης ποδοσφαιριστών (word of sports), συνιδιοκτήτης ιστοσελίδας προβολής ερασιτεχνικών αθλητών (bigbreak). Ο λόγος για τον γιο του αείμνηστου Γιάννη Παθιακάκη, Γιώργο. To10.gr μίλησε με τον Γιώργο Παθιακάκη, για όσα του δίδαξε ο πατέρας του, τον Γιάννη Κυράστα, την Ακαδημία που φέρει το όνομά του και την ομάδα.

«Όλα όσα ξέρω για την ηθική και την αίσθηση καθήκοντος τα έχω μάθει από το ποδόσφαιρο», είχε πει ο νομπελίστας συγγραφέας Αλμπέρ Καμύ. Τι έμαθε ο Παθιακάκης από το ποδόσφαιρο και τι σημαίνει για εκείνον, απλά η λέξη;

«Από την πρώτη στιγμή, από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, βρισκόμουν στο γήπεδο του Απόλλωνα και στα αποδυτήριά του, τότε ο πατέρας μου ήτανε ακόμη ποδοσφαιριστής και με είχε πάντα μαζί του».

Ο Γιάννης Παθιακάκης ήταν ένας άνθρωπος που αγαπούσε το ποδόσφαιρο με όλο του το «είναι». Μεγάλωσε μέσα στα γήπεδα, ως ποδοσφαιριστής αρχικά κι ως προπονητή αργότερα. Μέχρι που άφησε την τελευταία του πνοή στο γήπεδο του Ακράτητου, στις 08 Φλεβάρη του 2002. Προδομένος από την καρδιά του. Τι δίδαξε στον γιο του;

«Από μικρό παιδί με έπαιρνε συνέχεια μαζί του. Φαντάζομαι από την επιθυμία που έχει ένας πατέρας να έχει τον γιο μαζί του συνέχει μαζί και όχι συνειδητά για να με γνωρίσει με το χώρο του ποδοσφαίρου. Αλλά με γέμισε με εμπειρίες και γνώσεις. Θυμάμαι τον εαυτό μου πάρα πολλές ώρες στα γραφεία του Απόλλωνα, όταν εκείνος μιλούσε με τον κ. Αλαμάνο.

Θυμάμαι την πρώτη αποστολή που με πήρε μαζί του, πρέπει να ήταν το ’85 στα Γιάννενα και είχε κερδίσει ο Απόλλων 3-0 νομίζω και είχε μείνει στην κατηγορία. Το πρώτο μου ταξίδι με ομάδα. Το θυμάμαι σαν τώρα. Φαντάσου ότι τότε έπαιζε μπάλα στον Απόλλωνα ο Τσιριμώκος και τώρα παίζουμε αντίπαλοι στην ΕΠΣΑΝΑ.

«Όταν Απόλλωνας και Ολυμπιακός έπαιζαν αντίπαλοι, ο Κυράστας δεν έπαιρνε ούτε ένα τηλέφωνο»

Γενικότερα η ζωή όλης της οικογένειας ήτανε γύρω από το ποδόσφαιρο. Θυμάμαι να κάθομαι καθημερινά για ώρες χωρίς υπερβολή, να ακούω τον πατέρα μου και τον Γιάννη τον Κυράστα να συζητούν. Να συζητούν για τις ομάδες τους, τους προέδρους, τους παίκτες.  Για συμπεριφορές, πως πρέπει να αντιμετωπίσουν καταστάσεις … Νομίζω ότι είμαι ευλογημένος που είχα τέτοιες εμπειρίες».

Η μοίρα του, το ‘γραψε από νωρίς. Όση ώρα άκουγε με περιέργεια τον πατέρα του, με τον Κυράστα, «τον δεύτερο πατέρας» όπως χαρακτηριστικά τον αναφέρει, να συζητούν. Όσο τους παρατηρούσε και τους θαύμαζε. Το ποδόσφαιρο έμπαινε στο DNA του.

«Ο «δεύτερος πατέρας» μας (νονός της αδερφής μου) επειδή ήμουν το μόνο αγόρι, μου είχε  μεγάλη αδυναμία. Χωρίς υπερβολή, από τον Σεπτέμβριο μέχρι τον Μάιο που διαρκούν τα πρωταθλήματα τρεις ημέρες κάθε εβδομάδα οι δύο οικογένειες ήμασταν μαζί και μιλούσαμε για το ποδόσφαιρο… Εκτός από την εβδομάδα που ήταν αντίπαλος και δεν έπαιρναν ούτε ένα τηλέφωνο!»

Ποδόσφαιρο, όμως, εσύ δεν έπαιξες;

«Ήμουνα στις ακαδημίες του Απόλλωνα, έπαιζα δεξί μπακ μέχρι την δεύτερη ομάδα. Στην συνέχεια πήγα στην Τρίγλια Ραφήνας όπου και σταμάτησα. Είχα ρωτήσει με πάσα ειλικρίνεια τον πατέρα μου, αν θα μπορούσα να ζήσω μόνο από το ποδόσφαιρο και μου απάντησε «Όχι, μπορείς να το έχεις σαν χόμπι». Θυμάμαι χαρακτηριστικά στις προετοιμασίες ή σε προπονήσεις της πρώτης Ομάδας του Απόλλωνα να μου λέει: «Πήγαινε να βρεις ποιος είναι ο πατέρας σου, δικό μου παιδί αποκλείεται να είσαι και ξεσπούσαμε στα γέλια»».

Μπορεί να μην έγινε ποτέ επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, αλλά δεν έφυγε ποτέ μακριά από το άθλημα: «Η αγάπη μου γι’αυτό είναι μεγάλη.  Έβγαλα μια ιδιωτική σχολή φυσικοθεραπείας και δούλεψα στον Αχαρναϊκό, τον Θρασύβουλο και τον Απόλλωνα. Μετά ακολούθησε και η μεγάλη μου σχολή. Η εμπειρία της τριετής μου παρουσίας στον Ολυμπιακό το ’97-’99. Τεράστιες εμπειρίες. Στην συνέχεια ήρθε το αθλητικό μας κέντρο και αφοσιώθηκα εκεί, μαζί με την αδερφή μου».

Ακαδημία Γιάννης Παθιακάκης

Η Ακαδημία είναι κάτι που τον συντροφεύει σε μεγάλο μέρος της ζωής του, αρχής γενομένης από το 2000, όταν και την δημιούργησαν μαζί με τον πατέρα του. Πλέον, την νιώθει κομμάτι του εαυτού του. Είναι κάτι που δημιούργησε με μεράκι, το τροφοδότησε με αγάπη και το μεγαλώνει με προσμονή.

«Αισίως κοντεύουμε να κλείσουμε τα 20 χρόνια λειτουργίας της Ακαδημίας. Νομίζω ότι πλέον έχουμε ένα υψηλό επίπεδο παροχών και διδασκαλίας. Η Ακαδημία είναι ένα κομμάτι μας, είναι κάτι από εμάς, ζει τις οικογένειες μας αλλά ζούμε και εμείς γι’ αυτήν. Είναι κάτι ζωντανό. Είναι η μεγάλη μας οικογένεια, που περιλαμβάνει όλους μας που ασχολούμαστε με αυτήν. Τρέφουμε μεγάλη αγάπη για τα παιδιά. Στην ουσία σε ένα μεγάλο μέρος τα μεγαλώνουμε και αισθανόμαστε μεγάλη ευθύνη για αυτό. Φυσικά και κάνουμε και αρκετά λάθη αλλά προσπαθούμε να μαθαίνουμε μέσα από αυτά. Είναι τρομερό το συναίσθημα να έχεις ένα παιδί για 15 χρόνια στα χέρια σου και να το βλέπεις από μικρό παιδάκι, να γίνεται άντρας. Εκπληκτικό».

Α.Ο. Γιάννης Παθιακάκης

«Η ομάδα αυτή δημιουργήθηκε το 2007 για τα παιδιά της Ακαδημίας τα οποία αποφοιτούσαν και έπρεπε να συνεχίσουν σε κάποια αντρική ομάδα. Έτσι λοιπόν, ως αίσθημα ευθύνης για τα παιδιά και τους γονείς που μας εμπιστεύτηκαν τόσα χρόνια, δημιουργήσαμε τον Α.Ο. Γιάννης Παθιακάκης ώστε να παιδιά να συνεχίσουν, στην κρίσιμη ηλικία της εφηβείας, να απολαμβάνουν την «συνέχεια» της οικογένειας της Ακαδημίας. Και η Ακαδημία και ο Α.Ο. είναι και λειτουργούν ως οικογένεια. Αυτό νομίζω είναι και ένα από τα συστατικά της επιτυχίας μας. Το οικογενειακό περιβάλλον παράλληλα με το επαγγελματικό».

Όσο για τα λάθη; Για εκείνον κρύβουν μια ολόκληρη αλήθεια: «Λάθη; Πάρα πολλά αν δεν κάνεις λάθος δεν εξελίσσεσαι ως άνθρωπος και επαγγελματίας. Κάνω καθημερινή κριτική στον εαυτό μου. Το μεγαλύτερο μου μέχρι τώρα, είναι που δεν έχω καταφέρει να δώσω στο σύνολο των παιδιών και τους γονείς να αγαπήσουν και να καταλάβουν την λειτουργία του Α.Ο. Γιάννης Παθιακάκης. Ίσως να φταίω, από την επιθυμία μου να δημιουργήσω ποδοσφαιριστές και να νιώθουν αυτήν την ομάδα μόνο ως σκαλί για κάτι παραπάνω, ενώ πρώτα θα πρέπει να την αγαπήσουν, να διακριθούν και να προετοιμαστούν για την μετάβαση. Μιλάω για το σύνολο γιατί στα δέκα χρόνια μέχρι τώρα σίγουρα υπάρχουν παιδιά που αγάπησαν και σεβάστηκαν την ομάδα . Νομίζω σε αυτό το κομμάτι πρέπει να δουλέψω αρκετά ακόμα».

Το κεφάλαιο «γονείς» είναι κάτι που δεν μπορούσε να λείπει από την συζήτηση. Δεν είναι λίγες οι φορές που η στάση τους μπαίνει εμπόδιο στην δουλειά που γίνεται στις Ακαδημίες και δημιουργεί πρόβλημα και στο ίδιο το παιδί.

«Πολύ μεγάλη κουβέντα χρειαζόμαστε μέρες . Δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο παντού υπάρχουν οι «κακοί γονείς» . Δεν φταίνε μόνο αυτοί φταίμε και εμείς αν τους ανεχόμαστε. Στην δική μας την ακαδημία έπειτα από πολλά χρόνια με πολλές μάχες και με πολύ κόπο και αν θες και με οικονομική ζημιά , έχουμε καταφέρει οι γονείς να είναι μόνο θεατές, είτε αφορά προπόνηση, είτε αγώνα . Ο γονιός αν δει ότι η Ακαδημία απαγορεύει την συμμετοχή του θα το σεβαστεί».

Εταιρεία εκπροσώπησης

«Ξεκίνησε από την ανάγκη που είχαν τα παιδιά μας, είτε από τις μεγάλες ομάδες που έχουν πάει είτε από την αντρική μας ομάδα, να έχουν σωστή και τίμια εκπροσώπηση. Η αρχή έγινε με τον Σωτήρη Νίνη και διήρκησε μέχρι τον ΠΑΟΚ. Πιστεψέ με, το πιο δύσκολο και επώδυνο κομμάτι της δουλειάς μου!

Θα υπάρξει πιστεύεις και τρίτη γενιά;

«Θεωρώ πως ναι, από τα παιδιά μας, με φαβορί την μεγάλη μου κόρη την Χριστίνα η οποία ζει και αναπνέει για το ποδόσφαιρο. Όλο το DNA του πατέρα μου το πήρε η Χριστίνα. Παίζει μπάλα στη γυναικεία ομάδα του Ατρόμητου με μια μικρή παύση τώρα γιατί δίνει πανελλήνιες για εισαγωγή στην γυμναστική Ακαδημία». Κλείνοντας, εκφράζει μία επιθυμία μέσα από την ψυχή του:  «Μακάρι να πάνε όλα καλά και να έρθουν νέες ιδέες και σκέψεις στην Ακαδημία μας!»