Έλλειψη ηγετών, στάση… νικών στον Παναθηναϊκό!

Σ΄ ένα ακόμα εκτός έδρας παιχνίδι ο Παναθηναϊκός απέτυχε. Εκεί που η μπάλα ζυγίζει… περισσότερο, εκεί που ξεχωρίζουν οι… άνδρες από τα παιδιά, εκεί που πρωτίστως οι προσωπικότητες μετρούν, οι πράσινοι βγάζουν τεράστια αδυναμία. Μαζί με τον, εδώ και χρόνια, ανεκδιήγητο σε εκτός έδρας παιχνίδια και ως εκ τούτου χωρίς πρωτάθλημα από το 1985 ΠΑΟΚ, την Κέρκυρα, που πριν από δύο χρόνια έπαιζε στη Football League, τον μέχρι πρότινος ουραγό της βαθμολογίας Αστέρα και τον προτελευταίο Απόλλωνα, οι πράσινοι αγνοούν τη νίκη μακριά από τη Λεωφόρο!

Και μέσα σε όλα αυτά προσθέστε και τις παταγώδεις αποτυχίες της ομάδας τα τελευταία χρόνια στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, εκεί δηλαδή, που η μπάλα «έκαιγε» και σε αγωνιστικό και σε οικονομικό επίπεδο και βγάλτε συμπέρασμα. Άλλωστε, αυτοί οι ευρωπαϊκοί αποκλεισμοί συνέβαλαν σ’ ένα μεγάλο βαθμό προκειμένου ο σύλλογος να είναι αυτή τη στιγμή διασωληνωμένος στην εντατική.

Ο Παναθηναϊκός τα τελευταία χρόνια, πάντοτε αποτύγχανε στα κρίσιμα και αυτό μόνο συμπτωματικό δεν είναι. Πέρα από τα τεράστια εξωαγωνιστικά προβλήματα, οι πράσινοι μοιάζουν να έχουν κι ένα τρομερό έλλειμμα προσωπικοτήτων και χαρακτήρων, απόρροια σ’ ένα μεγάλο βαθμό βέβαια και της οικονομικής δυσπραγίας.. Ηγετικά χαρακτηριστικά ψάχνεις σε κάποιον «ενδεκαδάτο» του Παναθηναϊκού και τέτοια δεν βρίσκεις ούτε με το κιάλι! Ναι, υπάρχουν αρκετοί καλοί ποδοσφαιριστές στο ρόστερ, αλλά όχι τέτοιοι που με το ειδικό βάρος τους θα σηκώσουν στις πλάτες τους μεγάλα φορτία, θα «βγουν» μπροστά, θα παρασύρουν τους υπόλοιπους και θα πάρουν μόνοι τους παιχνίδια! Ακόμα και ο πολύ καλός εσωτερικός χαφ και σε καμία περίπτωση ΔΕΚΑΡΙ, Όσκαρ Χίλιεμαρκ, δεν μπορεί επ’ ουδενί να ανταποκριθεί σ’ έναν τέτοιο ρόλο.

Όσο καλός προπονητής κι αν είναι ο Μαρίνος Ουζουνίδης, όσο φιλότιμο κι αν βγάζουν οι παίκτες του στον αγωνιστικό χώρο, όσο κι αν προσπαθούν, ακόμα κι αν κάνουν κατάθεση ψυχής, ορισμένα πράγματα είναι απλώς αδύνατον να συμβούν. Θα μου πείτε, είναι αδύνατον να κερδίσει ο Παναθηναϊκός στην Τρίπολη; Όχι, δεν είναι, αλλά για να συμβεί αυτό, θα πρέπει το σύνολο να αποδώσει, να βρεθούν πολλοί παίκτες σε καλή μέρα, οι αυτοματισμοί να βγουν στο χορτάρι, η τύχη να σε βοηθήσει και ο αντίπαλος να μην σε «πνίξει». Ότι ακριβώς συνέβη με τον Ολυμπιακό δηλαδή. Κι αν τα πράγματα δεν κυλήσουν κάπως έτσι, που σε αρκετές περιπτώσεις συμβαίνει και στις κορυφαίες ομάδες στον πλανήτη, τότε τα… καθαρόαιμα «άλογα» που θα τραβήξουν το κάρο από τη λάσπη απουσιάζουν! Αυτό ακριβώς λοιπόν έγινε χθες στο «Θεόδωρος Κολοκοτρώνης». Έχω διαβάσει δεκάδες, μπορεί και εκατοντάδες, φορές τα τελευταία χρόνια για τις χαμένες ευκαιρίες της ομάδας να κρατήσει τον κόσμο κοντά της στα ή μετά από παιχνίδια που μετρούν περισσότερο. Άλλη μία χάθηκε στην Αρκαδία! Και δεν είναι ούτε θέμα διάθεσης, αλλά ούτε πρόκειται και για έλλειψη θέλησης.

Σκέφτεται ο πενηντάρης οπαδός του Παναθηναϊκού, ότι τα τελευταία χρόνια τον ρόλο του ηγέτη στην ομάδα τον είχε ο Ζέκα και μελαγχολεί φέρνοντας στον μυαλό του τον Βέλιμιρ Ζάετς. Ναι, το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει, αλλά κάποια χαρακτηριστικά του γνωρίσματα και κάποιες «σταθερές» παραμένουν αναλλοίωτα στο πέρασμα των χρόνων.

Ξέχωρα από τις ποδοσφαιρικές αξίες, ο Παναθηναϊκός της δεκαετίας του 80 και του 90 είχε στο αρχικό του σχήμα σχεδόν έντεκα διαφορετικές ισχυρές προσωπικότητες και ιδιαίτερους χαρακτήρες. Από πού να τον έπιανες; Από τους τερματοφύλακες του με πρώτο και καλύτερο τον Γιόζεφ Βάντσικ, τους μπακ του με τον Νίκο Καρούλια, τον αείμνηστο Γιάννη Κυράστα, τον Ζάετς, τον Χουάν Ραμόν Ρότσα, τον Κώστα Αντωνίου, τον Πάρη Γεωργακόπουλο, τον Δημήτρη Σαραβάκο, τους αδερφούς Δημόπουλους; Σήμερα ψάχνεις έστω και έναν με την δική τους δύναμη χαρακτήρα!

Ο Παναθηναϊκός του σήμερα αγωνιστικά εκεί πονάει, στις προσωπικότητες. Και αυτές είναι τελικά στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων που χαρίζουν τίτλους. Κι επειδή χρήματα για να τις αγοράσει δεν διαθέτει θα πρέπει να τις δημιουργήσει. Αλλά αυτό προϋποθέτει στοχευόμενη και συστηματική δουλειά στις πάλαι ποτέ ισχυρές του ακαδημίες και όχι φυσικά προπόνηση στο ένα… κόρνερ του γηπέδου, αλλά και σοβαρή διοίκηση που θα εμπνέει σεβασμό και θα δίνει όραμα, θα βάζει στόχους. Δύσκολα πράγματα, ίσως και ακατόρθωτα πλέον στον τωρινό Παναθηναϊκό…