«Μαμά, μπαμπά τι κάνετε;»: Τρομερή επιστολή της Λεγκανές στους γονείς των παιδιών στις Ακαδημίες

Με τίτλο: «Μαμά, μπαμπά, τι κάνετε;» κάνει το γύρο του διαδικτύου μια επιστολή (η οποία βρίσκεται στην είσοδο των γηπέδων που χρησιμοποιούν οι ομάδες της ακαδημίας της Λεγκανές) γραμμένη από έναν φανταστικό μπόμπιρα ο οποίος ονειρεύεται μεν να γίνει ποδοσφαιριστής, αγαπάει την μπάλα, αλλά η πίεση των γονιών του στέκεται εμπόδιο, τον αγχώνει, τον καταπιέζει. Σκοπός της επιστολής; Να σταματήσει την καταπιεστική αυτή συμπεριφορά των γονιών.

Φαινόμενα στα οποία η οικογένεια «σπρώχνει» τα παιδιά προς μια κατεύθυνση, γονείς γίνονται νευρικοί και διαπληκτίζονται με αυτούς άλλων παιδιών, με αντίπαλους παίκτες, διαιτητές, προπονητές κατά τη διάρκεια των αναμετρήσεων, αμαυρώνουν την προσπάθεια που κάνουν οι υπεύθυνοι και πληγώνουν τον ψυχισμό των μικρών.

Μέσω της επιστολής, λοιπόν, επιδιώκεται να τονιστούν οι αρνητικές συνέπειες που μπορεί να έχει η άνωθεν συμπεριφορά στο ίδιο το παιδί, το οποίο πολύ πιθανό να αποφασίσει μέχρι και να απομακρυνθεί από το ποδόσφαιρο.

Διαβάστε παρακάτω:

«Μαμά, μπαμπά τι κάνετε;

Δεν ξέρω πώς να σας το πω. Ίσως να σκέφτεστε ότι κάνετε το καλύτερο για εμένα, αλλά δεν μπορώ να αποφύγω να σας πω ότι αισθάνομαι περίεργα, άσχημα, ενοχλημένος.

Μου κάνατε δώρο μια μπάλα όταν άρχισα να περπατώ. Ακόμη δεν πήγαινα σχολείο, όταν με βάλατε στην ομάδα. Μου αρέσει να προπονούμαι όλη την εβδομάδα, να κάνω πλάκα με τους συμπαίκτες μου και να παίζω την Κυριακή όπως όλα τα αστέρια. Αλλά, όταν έρχεστε στα παιχνίδια… Δεν ξέρω. Δεν είναι όπως πριν.

Τώρα δεν με χειροκροτάτε όταν τελειώνει ο αγώνας, ούτε με προσκαλείτε να φάμε κάτι. Πηγαίνετε στο γήπεδο σκεπτόμενοι ότι όλοι είναι εχθροί, προσβάλλετε τους διαιτητές, τους προπονητές, τους παίκτες, τους άλλους γονείς… Για ποιο λόγο αλλάξατε;

Ξέρω ότι υποφέρετε και δεν το καταλαβαίνω. Μου επαναλαμβάνετε ότι είμαι ο καλύτερος, ότι οι υπόλοιποι δεν αξίζουν τίποτα μπροστά μου, ότι όποιος λέει το αντίθετο είναι λάθος, ότι μόνο αξίζει να νικάς.

Αυτός ο προπονητής που αποκαλέσατε ανίκανο, είναι φίλος μου. Μου έμαθε να διασκεδάζω, παίζοντας. Το παιδί που μπήκε στη θέση μου τις προάλλες… Τον θυμάστε; Ναι, αυτός για τον οποίον όλο το απόγευμα λέγατε ότι δεν αξίζει ούτε να μου φέρνει τα παπούτσια. Αυτό το παιδί είναι στην ίδια ομάδα.

Όταν τον είδα τη Δευτέρα, ντράπηκα. Δεν θέλω να σας απογοητεύσω. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι δεν έχω την επαρκή ποιότητα. Ότι δεν θα γίνω επαγγελματίας και δεν θα βγάλω εκατομμύρια, όπως θέλετε. Με αγχώνετε. Μέχρι που σκέφτομαι να σταματήσω να παίζω. Αλλά, μου αρέσει το ποδόσφαιρο! Σας παρακαλώ μην με υποχρεώνετε να σας πω να μην ξανάρθετε να με δείτε».

Η δήλωση του επικεφαλής της ακαδημίας, Χόρχε Μπρότο:

«Για μερικούς γονείς, (ο αντίκτυπος της ανάγνωσης της επιστολής) διαρκεί μόνο για 10 λεπτά. Για άλλους, ολόκληρο το παιχνίδι. Σε κάθε περίπτωση, παρατηρήσαμε ότι οι γονείς είναι πιο χαλαροί. Με εξαίρεση μεμονωμένες περιπτώσεις, ποτέ δεν είχαμε μεγάλα προβλήματα, αλλά η συμπεριφορά έχει βελτιωθεί σίγουρα από τότε που βάλαμε το γράμμα»