Τολιόπουλος: «Ζω μια ονειρεμένη χρονιά, ανυπομονώ να πάμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες»

Η Εθνική Ελλάδος μπάσκετ πέτυχε μια σπουδαία πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού εκεί όπου θα παλέψει ανάμεσα στις καλύτερες ομάδες του κόσμου με στόχο την κατάκτηση ενός μεταλλίου.

Ο Βασίλης Τολιόπουλος παραχώρησε δηλώσεις στην ιστοσελίδα της ΕΟΚ και αναφέρθηκε στην πρόκριση της Εθνικής αλλά και στην ονειρεμένη χρονιά που ζει, όπως είπε, σε εθνικό και συλλογικό επίπεδο.

Διαβάστε επίσης: Οριστικό: Play off με 4 ομάδες – Αυτό είναι το νέο σύστημα διεξαγωγής του πρωταθλήματος

Για την πρόκριση στους Ολυμπιακούς:

«Είναι, αναμφίβολα, η πιο μεγάλη στιγμή που έχω ζήσει στην καριέρα μου. Το ονειρευόμουν, δεν περίμενα ποτέ ότι θα φτάσω σε αυτό το σημείο και, φυσικά, είναι πολύ δύσκολο να εκφράσεις τα συναισθήματά σου, τόσο έντονα που είναι. Το μόνο που μπορώ να πω είναι, ότι αυτά τα συναισθήματα από όσα ζεις σε τέτοιες στιγμές, θα τα θυμάσαι για μια ζωή».

Αναφορικά με την «ονειρεμένη χρονιά» που ζει:

«Είναι μια πραγματικά ονειρεμένη χρονιά για μένα, δε θέλω με τίποτα να τελειώσει αυτό που ζω. Ανυπομονώ να πάμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες, είμαι πολύ χαρούμενος για το ρόλο, που έχω στην ομάδα, κι ελπίζω να κάνουμε κάτι καλό στη διοργάνωση».

Για τα στοιχεία που έφεραν την Εθνική Ομάδα στο Παρίσι:

«Νομίζω, ότι ειδικά στην ομοιογένεια πήραμε άριστα. Είχαμε εξαιρετικές σχέσεις μεταξύ μας, κάτι που μας βοήθησε να κάνουμε εξαιρετική δουλειά σε άμυνα και επίθεση, για να πάρουμε αυτή την πρόκριση τελικά με άνεση. Θεωρώ, ότι επειδή γνωριζόμαστε όλοι πολύ καλά μεταξύ μας, έχοντας παίξει ως συμπαίκτες ή ως αντίπαλοι, σε συλλόγους ή στις μικρές Εθνικές ακόμη, ξέρουμε πολύ καλά και το πώς αγωνίζεται ο καθένας στο παρκέ. Οι χαρακτήρες όλων είναι εξαιρετικοί, αγωνιστικά έχουμε πολύ καλό υλικό και για αυτό φτάσαμε μέχρι αυτό το σημείο».

Για το μέχρι πού φτάνει το όνειρο με την Εθνική Ελλάδας:

MUST READ

Όλα δεδομένα για το νέο συμβόλαιο του Νίκολα Μιλουτίνοφ (pic)

«Το όνειρό μου, αρχικά, ήταν να φτάσω να παίζω σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Ένα μετάλλιο, φυσικά, δε θα με άφηνε… αδιάφορο».