Μαρακανάσο: Όταν η αγάπη οδηγεί σε τραγωδία

to10.gr 08.07.2022-23:36

Σαν σήμερα πριν οκτώ χρόνια η Βραζιλία θα συντριβόταν με 7-1 από την Γερμανία. Κάποιοι το χαρακτηρίζουν ως το δεύτερο Μαρακανάσο. Το πρώτο συνέβη το 1950 και είχε τρομακτικές συνέπειες στην ζωή ενός ανθρώπου

Ουρουγουάη και Βραζιλία θα βρισκόταν αντιμέτωπες στον τελικό του Μουντιάλ το 1950. Τότε , στο Μαρακανά , θα σημειωνόταν μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες στην ιστορία ποδοσφαίρου. Οι αυτοκτονίες και το εξιλαστήριο θύμα , Μοαζάρ Μπαρμπόσα .

Η αρχή του κακού

Στην άλλη άκρη της γης, την μακρινή Βραζιλία ,την χώρα του καφέ και της Σάμπα , του διασημότερου καρναβαλιού του κόσμου, την χώρα της φτώχιας και της φαβέλας , 70 χρόνια πριν θα συνέβαινε η μεγαλύτερη ίσως τραγωδία στο ποδόσφαιρο αλλά συνάμα και μια τρομερή αδικία.

Διαβάστε επίσης: Βραζιλία-Γερμανία: 1+7 χρόνια από την απόλυτη «κηδεία» (vids)

Η λέξη Μαρακανάσο , έμελλε να συνοδεύει μια ζωή το αποτέλεσμα της παθιασμένης αλλά και έξω από τα όρια αγάπης των ανθρώπων για την μπάλα.

Όπως μπορεί να σου δώσει πολλές χαρές έτσι σε κάνει να χάσεις και τα όρια σου.

Εκτός από τις οικογένειάς των ανθρώπων που έχασαν δικούς τους ανθρώπους , έπειτα από τις αυτοκτονίες τους , λόγω της ήττας της Βραζιλίας στον τελικό του Μουντιάλ από την Ουρουγουάη , ένας ακόμα άνθρωπος θα έβλεπε την ζωή του να καταστρέφεται . Το όνομα του; Μοαζάρ Μπαρμπόσα. Ένοχος χωρίς ελαφρυντικά…

Τι θα έλεγε άραγε το 2014 ο Μπαρμπόσα εάν ζούσε ; Ποια θα ήταν η αντίδραση του βλέποντας τον Ζούλιο Σέζαρ να δέχεται εφτά γκολ; Σύμφωνοι , δεν τα έφαγε μόνος του. Ούτε όμως το 1950 έπαιζε μόνος του ο τότε τερματοφύλακας της Σελεσάο. Αυτό άλλωστε έχει πει και ο ίδιος: « Δεν έπαιζα μόνος μου , ήμασταν 11!»

Κάτι άλλο που είπε όμως προκαλεί πόνο και θλίψη «Σε περίπτωση ανθρωποκτονίας η μεγαλύτερη ποινή που προβλέπει ο νόμος στη Βραζιλία είναι τα 30 χρόνια. Εγώ πληρώνω εδώ και πενήντα χρόνια για ένα έγκλημα που δεν διέπραξα» Είναι τρομερό πόση πίκρα μπορούν να κρύβουν 16 απλές λέξεις .

Δεν είναι καθόλου εύκολο να αντιληφθούμε , πως ο Βραζιλιάνος έζησε μια ζωή στο περιθώριο επειδή δέχτηκε δύο γκολ . Φορτώθηκε μια Εθνική τραγωδία επειδή απλά πήγε στην δουλειά του. Όλη του η ζωή ήταν ένα εμπάργκο . Τριγύρναγε από εδώ και από κει σαν διωγμένος . Κανείς δεν τον δεχόταν .

Πουθενά . Αυτό άλλωστε ήταν και το παράπονο το οποίο τον συνόδευε μέχρι και την αλλαγή της χιλιετίας, όπου άφησε την τελευταία του πνοή.

Ας σκεφτεί κάποιος τα λόγια αυτά , τα οποία βγήκαν από το στόμα του ίδιου όταν ρωτήθηκε για τα συναισθήματα του , την στιγμή του δεύτερου γκολ της Ουρουγουάης: «Τη στιγμή που κατάλαβα ότι η μπάλα βρισκόταν στην εστία, μία παγερή αίσθηση παρέλυσε όλο το κορμί μου.

Ήταν εκείνα τα δευτερόλεπτα που ένιωσα μία απερίγραπτα τρομακτική αίσθηση πως 200.000 ζευγάρια μάτια στο γήπεδο είχαν στραφεί σε μένα και με ήθελαν νεκρό» Όταν η πραγματικότητα είναι σκληρότερη από την φαντασία το αποτέλεσμα είναι η ζωή ενός ζωντανού νεκρού , ο οποίος έζησε με την στάμπα του Εθνικού προδότη . Η λυπηρή επιβεβαίωση δόθηκε χιλιάδες χρόνια πριν.

Ο Πλάτων είχε πει πως « Η πιο πικρή απογοήτευση που νιώθεις είναι , όταν προσφέρεις καλοσύνη και σου την ανταποδίδουν με αδικία» . Αυτή η φράση θα μπορούσε να είναι η επισκόπηση όλης της ζωής ενός ανθρώπου που με περηφάνεια , μπήκε σε ένα γήπεδο , μάτωσε για το εθνόσημο και η πληρωμή του ήταν να ζει σαν καταραμένος.