Κατερίνα Γερονικολού: «Ντρεπόμουν ως ορφανή και σιχαινόμουν την έννοια» – Η σπάνια εξομολόγηση για την οικογένειά της

Μια εκ βαθέων συνέντευξη, με σπάνιες αναφορές, παραχώρησε η Κατερίνα Γερονικολού στο Monopoli.gr, με αφορμή το νέο Art Meets Fashion.

Μεταξύ άλλων, η ηθοποιός μίλησε για την απώλεια του πατέρα της, που τη στιγμάτισε, καθώς επίσης και για διάφορα θέματα της επικαιρότητας, που την απασχολούν πολύ.

Διαβάστε επίσης: Τα πούλμαν, ο Ολιβέιρα, ο Μπιανκόν, ένα σημαντικό γκολ και η πρώτη του Παπακανέλλου

Έχεις ένα χαρακτήρα, μια στάση ενεργού πολίτη;

Νοιάζομαι πάρα πολύ για το μέλλον της ανθρωπότητας και του πλανήτη, για το αποτύπωμα που αφήνω καθημερινά, από το να μην χρησιμοποιώ πλαστικό καλαμάκι, να μην πίνω νερό με πλαστικό μπουκάλι μέχρι πιο σύνθετα πράγματα. Όμως, δεν φτάνει. Θα ήθελα να είμαι πιο ενεργή, θα ήθελα να δουλέψω εθελοντικά στο πλαίσιο περιβαλλοντικών οργανώσεων – αλλά με παρασύρει η δουλειά. Κάθε χρόνο με τις φωτιές πενθώ κυριολεκτικά. Δυστυχώς, η λογική που επικρατεί εδώ και δεκαετίες στη χώρα μας είναι υπέρ του τσιμέντου κι αυτό δεν ανατρέπεται ακόμα και τώρα.

Πώς αντιδράς στην καταιγιστική επικαιρότητα;

Πρώτο μου μέλημα είναι να ενημερώνομαι. Και το θεωρώ σημαντικό. Γιατί μπορεί να μην έχω παιδιά αλλά ο δημόσιος ξυλοδαρμός ενός 14χρονου κοριτσιού ήταν μια είδηση που με έβαλε σε ένα κόσμο για τον οποίο δεν είχα ιδέα. Και μετά αρχίζει η επεξεργασία της πληροφορίας, πόσο σε επηρεάζει και πόσο μπορεί να σε αλλάξει. Πρέπει να γνωρίζεις, λοιπόν, γιατί αν γνωρίζεις νοιάζεσαι. Και προβληματίζεσαι για το αν μπορείς να αλλάξεις κάτι. Παρόλα αυτά δεν θα ισχυριζόμουν πως είμαι ενεργή πολίτης. Ενεργός είναι αυτός που θα δώσει το χρόνο του, τη διαθεσιμότητα του κι εγώ δεν είμαι διαθέσιμη.

Η εξομολόγηση για την απώλεια του πατέρα της

Η ζωή σου στιγματίστηκε από την σοβαρή απώλεια του πατέρα σου σε μια πολύ ευαίσθητη ηλικία. Αποφεύγεις να μιλάς γι’ αυτό.

Όχι, πια. Δεν ήθελα να μπαίνω σε αυτήν την περιοχή όσο ήμουν ανήλικη. Ντρεπόμουν ως ορφανή και σιχαινόμουν την έννοια της ορφάνιας. Ακόμα κι αν με ρωτούσαν τι δουλειά κάνουν οι γονείς μου εγώ απαντούσα λες και ο μπαμπάς μου είναι εν ζωή. Όταν ενηλικιώθηκα – και ίσως η ηλικία με έκανε να σταματήσω να νιώθω δαχτυλοδεικτούμενη – το αντιμετώπιζα πιο ομαλά. Πλέον, δεν θέλω να μιλάω γι’ αυτό, γιατί καθώς έχουν περάσει πολλά χρόνια, δεν θέλω να σκεφτεί κανείς πως το συντηρώ για να το εκμεταλλευτώ επικοινωνιακά. Συνέβη πριν από 25 χρόνια, έχω ζήσει περισσότερο χωρίς το μπαμπά παρά με το μπαμπά μου.

Πόσο σε σημάδεψε ο θάνατος του;

Ήταν καθοριστική στιγμή της ζωής μου και πάντα θα είναι μέχρι να γεράσω.