«Ήμουν σε «πένθος». Έλεγα πως θα ξαναρχίσω…»: «Έσπασε» την σιωπή της η Βάσω Λασκαράκη για το διαζύγιο με τον Γιάννη Τσιμιτσέλη

«Θεωρώ ότι δεν έχουμε καμία παιδεία διαζυγίων στην Ελλάδα. Νομίζω ότι σε πολλές περιπτώσεις ανθρώπων που χωρίζουν, η εκδικητικότητα και το άγχος για το ποιος θα υπερισχύσει τελικά γίνονται κάποιες φορές πιο σημαντικά για το ζευγάρι, με θύματα πάντα τα παιδιά. Το πώς θα καταγραφεί στην ψυχή ενός παιδιού ακόμα και το πιο βελούδινο διαζύγιο, θα φανεί στην πορεία των χρόνων, όταν θα δημιουργήσει τη δική του οικογένεια.Μπορεί να είναι καλά με μία τέτοια συνθήκη, όμως το διαζύγιο είναι κάτι που το ορίζει πια. Οπότε ο τρόπος διαχείρισης ενός διαζυγίου είναι πολύ σημαντικός, και στην Ελλάδα φαίνεται ότι δεν το έχουμε αντιληφθεί αυτό. Το βλέπουμε, άλλωστε σε περιπτώσεις ανθρώπων που δρουν αυθόρμητα και παρορμητικά σε ένα τόσο σοβαρό θέμα. Τότε όλα βγαίνουν λάθος. Εμείς λειτουργήσαμε ως σύμμαχοι για το παιδί» ανέφερε η Βάσω Λασκαράκη.

Ήταν κάτι που έπρεπε να κατακτήσετε ή λειτουργήσατε αυτονόητα έτσι;

«Έπρεπε να το μάθουμε. Προφανώς, ένα διαζύγιο δεν είναι τέλειο. Έχει κλάμα, στεναχώρια, πόνο. Όμως, όταν υπάρχει ένα παιδί, οφείλεις αυτά να τα περάσεις μόνος σου. Δεν πρέπει να ακουμπήσει τα παιδιά αυτό που εσύ νιώθεις. Φυσικά και μπορεί να δουν τους γονείς τους στεναχωρημένους, και τον μπαμπά και τη μαμά, αλλά πρέπει να ξέρουν ότι όλες οι καταστάσεις είναι διαχειρίσιμες.
Δεν τελειώνει η ζωή με ένα διαζύγιο…

Όλα τα πράγματα είναι για να τα ξεπερνάμε και να πηγαίνουμε παρακάτω. Για εμένα και τον μπαμπά της, ήταν θέμα να μάθουμε να το διαχειριζόμαστε όσο το δυνατόν καλύτερα. Ήμαστε συνεχώς σε μία επικοινωνία. Ακόμα και αν εμείς είχαμε τα προβλήματα και τις διαφωνίες μας, όταν επρόκειτο για την κόρη μας, γινόταν μία παύση, μιλούσαμε για το παιδί και μετά συνεχίζαμε να λύνουμε τα δικά μας θέματα. Δεν είναι εύκολο. Αλλά αν σκεφτείς ότι, μπαίνοντας σε μία διαδικασία διαρκούς αντιδικίας, μπορεί να καταστρέψεις τη ζωή του παιδιού σου, αυτό λειτουργεί ως κίνητρο για να τα κάνεις όλα αλλιώς».

Όταν τελείωσε η σχέση σου με τον πατέρα της κόρης σου, εσύ, ως γυναίκα, πίστεψες το ενδεχόμενο μιας νέας αρχής;

«Όχι, εκείνη τη στιγμή αυτό δεν με αφορούσε. Ήμουν πολύ δοσμένη στη δουλειά, απορροφημένη στην Εύα και βυθισμένη σε μία ατέρμονη προσπάθεια να ξεπεράσω το χωρισμό και να διαχειριστώ φυσικά τη δημοσιότητα που αναγκαστικά πήρε το διαζύγιο. Το νέο κεφάλαιο στη ζωή μου με το Λευτέρη δεν το περίμενα.

Και επειδή ήρθε σχετικά γρήγορα και ξαφνικά, έπαθα πανικό πάνω στο μήνα, γιατί σκεφτόμουν «πώς εγώ τώρα που βρίσκομαι σε «πένθος», θα μπορέσω να ξαναρχίσω τη ζωή μου;». Έπρεπε για μερικές μέρες να αποστασιοποιηθώ, να σκεφτώ τι ήθελα να κάνω και να δω αν έπρεπε να ζήσω τη ζωή μου στα κόκκινα, στα 38 μου…»

Τα έξι χρόνια σχέσης και ο γάμος, όμως, διέψευσαν τους ενδοιασμούς σου…

«Ευτυχώς, όπως αποδεικνύουν αυτά τα έξι χρόνια, το ότι ήρθε ο Λευτέρης στη ζωή μου ήταν κάτι πολύ καλό για μένα, που είχε, βέβαια, και τις δυσκολίες του. Δεν ήταν κάτι εύκολο. Όταν δύο άνθρωποι που έχουν βγει από προηγούμενους γάμους, με παιδιά, επιχειρούν να φτιάξουν μία διευρυμένη οικογένεια, μία οικογένεια μωσαϊκό που πρέπει τα παζλ να ενωθούν και να ταιριάξουν όλα, είναι φυσικό ότι θα υπάρξουν κλυδωνισμοί.

Όμως, πιστεύω ότι εκείνοι που επιλέγουν να φτιάξουν τη ζωή τους, έχοντας το βιογραφικό τους κάποιο διαζύγιο, είναι πιο αποφασισμένοι να κάνουν καλύτερα τα πράγματα αυτή τη φορά. Δεν θεωρώ ότι ένας χωρισμός είναι αναγκαστικά μία αποτυχία».