Μαραθώνιος: Γιατί σου αρέσει τόσο να τρέχεις στον Μαραθώνιο;

Μελίνα Γαλεάδη: Τρέχω από τότε που γεννήθηκα. Δεν έχω μνήμη από αυτό, αλλά η μητέρα μου μού είπε ότι βγήκα τρέχοντας από την κοιλιά της. Ως παιδί, έβγαινα τρέχοντας από το σπίτι για να μπω στο αυτοκίνητο, έτρεχα καθυστερημένη να μπω στην τάξη, στο διάλειμμα, στο δασάκι του σχολείου, να κρυφτώ. Ως έφηβη, η φυσική μου ροπή προς το τρέξιμο συστηματοποιήθηκε μέσα από τη συμμετοχή μου στην ομάδα στίβου του σχολείου ως αθλήτρια μικρών αποστάσεων. Τα επόμενα χρόνια το τρέξιμο πήρε νέα μορφή. Έτρεχα για να αποβάλω το στρες της δουλειάς και να μην το μεταφέρω σπίτι, για να διατηρήσω καλή τη φυσική μου κατάσταση, για να μπορώ να τρώω χωρίς τύψεις ό,τι ήθελα. Πριν από μερικά χρόνια η σχέση μου με το τρέξιμο πέρασε σε άλλο επίπεδο. Ανακάλυψα ότι, αυξάνοντας την απόσταση, η δραστηριότητα αυτή περνάει σε άλλο επίπεδο. Έχει τη μορφή κινούμενου διαλογισμού, όταν τρέχω μόνη μου, και ψυχανάλυσης όταν τρέχω με παρέα. Οι ώρες της προπόνησης είναι πολλές και δεν μπορώ να κρυφτώ από τον εαυτό μου. Σε κάθε χιλιόμετρο έρχομαι αντιμέτωπη με τις φοβίες και τις ανασφάλειες και παλεύω να βγω δυνατότερη από αυτήν τη διαδικασία. Έχω μάθει να πειθαρχώ σε ένα αυστηρό πρόγραμμα, να έχω υπομονή, να διαχειρίζομαι τις αποτυχίες, να είμαι πιο μετριόφρων. Υπάρχουν φορές που βγαίνω να τρέξω και είμαι στενοχωρημένη ή πιεσμένη. Όταν γυρίζω σπίτι, νιώθω μόνο χαρά που έκανα την υπέρβαση και βγήκα. Το τρέξιμο δεν με προδίδει ποτέ. Ο αγώνας είναι ένα μικρό κομμάτι της όλης διαδικασίας, γιατί δεν ξέρει κανείς τι μπορεί να συμβεί στη διάρκειά του. Ο στόχος είναι πάντα ο τερματισμός αρχικά και η επίδοση στη συνέχεια. Η στιγμή που στεκόμαστε στη γραμμή της εκκίνησης χιλιάδες άνθρωποι όλων των ηλικιών, έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε την αμείλικτη απόσταση του μαραθωνίου, είναι μαγική, όπως και το ταξίδι που ακολουθεί μέχρι τον τερματισμό. Η διαδρομή της Αθήνας είναι ομολογουμένως δύσκολη και οι καιρικές συνθήκες την καθιστούν δυσκολότερη, γιατί οτιδήποτε πάνω από 12 βαθμούς με κάνει να υποφέρω! Την έχω κατακτήσει μία φορά και με έχει κατατροπώσει μία. Προς το παρόν, είμαστε ισοπαλία, αλλά το αποτέλεσμα θα γυρίσει σε πλεονέκτημά μου!

Αλίκη Αναστασοπούλου: Ένα στοίχημα ότι μπορώ να τερματίσω στον Μαραθώνιο της Αθήνας ήταν η αφορμή να ξεκινήσω το τρέξιμο. Λίγους μήνες μετά περνούσα την αψίδα του τερματισμού στο Καλλιμάρμαρο, είχα μόλις ολοκληρώσει τον 1ο μου μαραθώνιο. Περηφάνια, ατελείωτη συγκίνηση, απερίγραπτη κούραση. Σκέφτηκα «τώρα που κέρδισα το στοίχημα, τέλος και το τρέξιμο» – το μεγαλύτερο ψέμα που έχω πει. Το τρέξιμο, μετά τα πρώτα σκουριασμένα χιλιόμετρα, είναι η καλύτερη ψυχοθεραπεία, είτε τρέχεις μόνος είτε με παρέα, αδειάζει το κεφάλι σου, ξυπνάει το σώμα και μετά φεύγεις ήρεμος, με καθαρό μυαλό, όλα υπό έλεγχο. Άσε που χάνεις και κάνα κιλό! Ο μαραθώνιος είναι άλλη ιστορία, έχει ένα εντατικό τρίμηνο προπόνησης, δύσκολο και κουραστικό, αλλά η συγκέντρωση στον στόχο, ειδικά αν η προετοιμασία γίνεται με καλή παρέα, κάνει την όλη διαδικασία εθιστική. Με το που τερματίζεις, το μυαλό σου πάει στον επόμενο μαραθώνιο! Η αυθεντική διαδρομή της Αθήνας δεν είναι εύκολη, ούτε ιδανική για να κάνεις ρεκόρ. Η ατμόσφαιρα όμως είναι μαγική, παιδάκια μοιράζουν στους δρομείς κλαράκια από ελιά στον Μαραθώνα, ο κόσμος στήνει γιορτή κατά μήκος όλης της διαδρομής και το αποκορύφωμα: η είσοδος στο Καλλιμάρμαρο.

Μαίρη Ασλανίδη: Ξεκίνησα το τρέξιμο πριν από περίπου 3 χρόνια, μετά την παρότρυνση ενός φίλου να δοκιμάσω ένα είδος άσκησης που προσφέρει την απόλυτη ελευθερία. Τότε είχα πολλά παραπανίσια κιλά και αρκετό άγχος για το αν θα κατάφερνα κάθε μέρα να τρέχω λίγο παραπάνω από την προηγούμενη, όμως η θέληση και η υπομονή μου να τα καταφέρω ήταν πάντα ισχυρότερες από τους φόβους μου. Τα τριακόσια μέτρα της πρώτης φοράς διαδέχτηκαν τα πεντακόσια, το συνεχόμενο τρέξιμο στην αρχή ήταν πραγματικά ανυπόφορο, σιγά-σιγά ήταν όλο και πιο άνετο, σταδιακά έγινε τουλάχιστον ευχάριστο, ενώ τα υπόλοιπα βήματα προς τους αγώνες έγιναν σχεδόν αυτόματα. Τη συμμετοχή στο πρώτο πεντάρι διαδέχτηκε το πρώτο δεκάρι, ο πρώτος ημιμαραθώνιος κι έτσι έφτασα για πρώτη μου φορά στην κλασική διαδρομή των 42.195 μέτρων. Η μαραθώνια διαδρομή δεν ήταν απλώς μια επιλογή για μένα αλλά ο απόλυτος μονόδρομος που συνέχιζε την πορεία που είχα διαγράψει, ενώ η πρώτη προσπάθεια στην κλασική διαδρομή ήταν η απόλυτη εμπειρία μύησης στον μαγικό αυτό κόσμο. Καμία άλλη διαδρομή δεν μπορεί να συγκριθεί με την κλασική, όχι μόνο γιατί είναι από τις δυσκολότερες (περίπου 20 χιλιόμετρα με ανηφορική κλίση) ή γιατί τερματίζει στον καθηλωτικό αρχαιολογικό χώρο του Καλλιμάρμαρου αλλά διότι η οικογένεια, οι δικοί μας άνθρωποι, είναι κομμάτι της διαδρομής και τρέχουμε με την ανυπομονησία να τους συναντήσουμε και να πάρουμε δύναμη από την υποστήριξή τους. Έχοντας τρέξει συνολικά τέσσερις μαραθωνίους και ενώ προετοιμάζομαι για τον πέμπτο στη Βαλένθια στις 20 Νοεμβρίου, προτείνω σε όλους να δοκιμάσουν τη δρομική αυτή εμπειρία ολικής αναγέννησης για το σώμα, το πνεύμα και τον χαρακτήρα.

Στέφανος Πατσίκας και Ναυσικά-Ιόλη Κόντου: Πότε ξεκινάς να τρέχεις; Μάλλον, όταν ψάχνεις να εξωτερικεύσεις την ενέργειά σου με διαφορετικό τρόπο. Όταν πεισμώνεις με τον εαυτό σου ή με τους άλλους, ή και τα δύο ταύτοχρονα, όταν μέσα σου ακούς καβαφικές μελωδίες απ’ το «Όσο μπορείς». Στην αρχή πειραματίζεσαι, να δεις αν σου αρέσει, μετά περνούν μέρες που δεν έχεις βγει στον δρόμο, δεν έχεις τρέξει, ακόμα και μεγάλες περίοδοι αποχής. Μπαίνεις πάλι στο κόλπο, και το σώμα σύντομα θυμάται ξανά, το πνεύμα ακολουθεί. Στη δική μας περίπτωση, δεν υπήρξε κάποια αφορμή, μάλλον δοκιμές σε εναλλακτικές μορφές ψυχαγωγίας. Το ταξίδι ξεκίνησε περίπου πριν από δύο χρόνια, ο καθένας μόνος του, και πλέον μαζί και πάλι μόνοι και ξανά μαζί. Κι αυτό γιατί, ακόμα κι όταν τρέχεις με παρέα, ξέρεις πως παρέα σου είναι το μυαλό. Από προπονήσεις; Λίγα πράγματα, ο Στέφανος έχει διαβάσει κάτι προπονητικά πλάνα, εγώ από μια εφαρμογή στο κινητό, αλλά όχι τίποτα σπουδαίο. Ελάχιστος χρόνος στους σύγχρονους ρυθμούς. Τρέχεις και νιώθεις τον αέρα να παγώνει το πρόσωπό σου, άλλοτε νιώθεις τον ιδρώτα να κυλά, άλλοτε τα πόδια σου να «καίνε». Η μαγεία είναι στο μυαλό, στις εικόνες που σχηματίζει, είτε το ταξίδι διαρκεί 30′ είτε 3 ώρες. Ανεβαίνεις ένα βουνό, κοπιάζεις πολύ, φτάνεις ψηλά, βλέπεις, αναπνέεις, κάποιες φορές μπορεί και να δακρύσεις. Νομίζω πως δεν περιγράφονται ξεκάθαρα τα συναισθήματα, είναι μια μείξη ελευθερίας, περηφάνιας, αποδοχής, κούρασης. Ο Στέφανος έχει τρέξει έναν μαραθώνιο ακόμα, τον περίμενα στον τερματισμό και ένιωθα σεβασμό για εκείνον και τους υπόλοιπους. Εκείνη ακριβώς τη μέρα σκέφτηκα ότι θα ‘θελα κι εγώ να το κάνω μια φορά. Έτσι, φέτος θα τρέξουμε μαζί.

Σπυρος Κοτζάμπασης: Ξεκίνησα την ενασχόλησή μου με το τρέξιμο το 2012, κυριολεκτικά από απόγνωση, μετά από μια μακρά περίοδο με μεγάλες δυσκολίες, τόσο σε προσωπικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο. Αφορμή υπήρξε η επιτακτική ανάγκη απότομης αλλαγής του μέχρι τότε τρόπου ζωής μου, καθώς και η έντονη επιθυμία να απαλλαγώ από την εξάρτηση του τσιγάρου, κάτι που προϋπέθετε διαρκή κίνηση. Το τρέξιμο αποτέλεσε μια διέξοδο διαφυγής προς την ανεξαρτησία και την ελευθερία. Τρέχω γιατί δεν θέλω να παραδοθώ ακόμα, τρέχω για τη δική μου προσωπική επανάσταση, τρέχω για την πρόκληση αυτή καθαυτή και την εκπλήρωση στόχων. Το βασικό συναίσθημα στη δραστηριότητα αυτή είναι η φυγή προς τα εμπρός, η αίσθηση του παλμού και η υπνωτική επίδραση του ρυθμού που αδειάζει το μυαλό. Ζητούμενο πάντα είναι η κατάκτηση του ρυθμού εκείνου που θα σου επιτρέψει να καλύψεις όσο το δυνατόν περισσότερα χιλιόμετρα αβίαστα. Τρέχω 5 φορές την εβδομάδα, με τον μέσο εβδομαδιαίο όγκο να κυμαίνεται μεταξύ 75 και 90 χιλιομέτρων, αλλά επειδή στην αρχή ήμουν επιρρεπής σε τραυματισμούς, έχω ενσωματώσει στο πρόγραμμά μου δυο φορές την εβδομάδα την κολύμβηση και τις ασκήσεις ενδυνάμωσης. Το τρέξιμο έχει συμβάλει καθοριστικά στη βελτίωση της φυσικής μου κατάστασης, ενώ απέκτησα σωστές και υγιεινές διατροφικές συνήθειες, με αποτέλεσμα να έχει βελτιωθεί στο σύνολό της η ποιότητα της ζωής μου. Ο φετινός Αυθεντικός Μαραθώνιος Αθηνών θα είναι ο 8ος μαραθώνιος που συμμετέχω μέσα σε χρονικό διάστημα δυόμισι ετών, με στόχο μια καλύτερη επίδοση από αυτές που έχω πετύχει μέχρι σήμερα, στοιχείο που θα πιστοποιεί την περαιτέρω βελτίωσή μου στην απόσταση αυτή.

Στέλλα Κωλέττη: Ξεκίνησα το τρέξιμο εντελώς τυχαία, δοκιμάζοντας πρώτα σε έναν τοπικό αγώνα 5 χλμ., σχεδόν απροπόνητη και χωρίς να έχω καμιά ιδέα για το τρέξιμο. Από κει και πέρα, το ένα άρχισε να φέρνει το άλλο και μέσα σε δύο χρόνια, χωρίς να το καταλάβω, έφτασα στο σημείο να έχω τρέξει ήδη την αυθεντική διαδρομή, τα 42 χλμ., και φέτος να το επιχειρώ για δεύτερη φορά, μετά από πολύ σκληρή δουλειά και συνεχείς προπονήσεις. Προπονούμαι γύρω στις 4-5 φορές σε περίοδο προετοιμασίας και 3-4 φορές όταν θέλω απλώς να συντηρούμαι. Το τρέξιμο με έχει δυναμώσει πολύ εσωτερικά και ψυχικά, ως άνθρωπο πάνω απ’ όλα, και θεωρώ ότι αντιμετωπίζω τη ζωή με άλλο μάτι. Πιστεύω ότι το τρέξιμο φτιάχνει αυτό που λέμε χαρακτήρα. Νιώθω ανανεωμένη, δυνατή, παρ’ όλη τη σωματική κούραση κάποιες φορές, και σίγουρα ευεξία και υγεία! Είναι μια εμπειρία ζωής, γιατί έχει να κάνει με μια δοκιμασία που σχετίζεται με την υπέρβαση που κάνει καθένας. Πολύ σημαντική επίσης είναι και η επαφή με τους συναθλητές, αλλά και με τον κόσμο που σε εμψυχώνει σε κάθε σου βήμα, οι φωνές, η μουσική, οι κραυγές των δικών σου ανθρώπων. Η ψυχική αποκορύφωση έρχεται με τον τερματισμό στο Καλλιμάρμαρο, όπου οι εικόνες που αντλείς, τα συναισθήματα, οι σκέψεις, είναι όλα πολύ έντονα! Όλα αυτά τα βιώνει κάθε αθλητής που συμμετέχει, ανεξάρτητα από χρόνους και στόχους προσωπικούς. Αυτό που προσδοκώ από τον Μαραθώνιο της Αθήνας είναι να τον ζήσω λεπτό προς λεπτό και να κάνω φέτος πράξη τον επιθυμητό μου στόχο, που είναι οι 4 ώρες.

Ελευθερία Χατζόγλου: Από μικρή ασχολούμαι με τον αθλητισμό, αλλά τα τελευταία πέντε χρόνια πιο έντονα. Προπονούμαι 4-5 φορές την εβδομάδα, καθώς φροντίζω να κάνω και ενδυνάμωση με πιλάτες. Ο αθλητισμός μού άλλαξε τη ζωή, μου έφτιαξε την ψυχολογία και η θέλησή μου έγινε πιο έντονη. Είναι η δεύτερη φορά φέτος που θα τρέξω σε μαραθώνιο. Τα 42 χλμ. είναι μια κατάθεση ψυχής πάνω απ’ όλα και μετά θέμα αντοχής. Φέτος, όμως, προετοιμάστηκα πιο σωστά και θα επιδιώξω και έναν καλό χρόνο, πάνω απ’ όλα όμως έναν χαμογελαστό τερματισμό.

Μαρία Γκότση: Ξεκίνησα να ασχολούμαι με το τρέξιμο το 2008 εντελώς τυχαία, όταν, κάποια μέρα, οι φίλες μου, με τις οποίες περπατούσαμε τα πρωινά, δεν ήρθαν στο ραντεβού μας, λόγω κακού καιρού. Μπήκα, λοιπόν, στο γήπεδο και για να περάσει η ώρα άρχισα να τρέχω γύρω-γύρω, κάτι που είχα να κάνω τουλάχιστον 30 χρόνια. Μετά από 20 λεπτά σταμάτησα σκασμένη, αλλά γεμάτη από ένα υπέροχο συναίσθημα, την ευφορία του δρομέα, όπως έμαθα αργότερα ότι αποκαλείται. Έκτοτε συνέχισα να τρέχω και δεν έχω σταματήσει μέχρι σήμερα. Συνήθως προπονούμαι 4-5 φορές την εβδομάδα και όταν κάνω προετοιμασία για μαραθώνιο μπορεί να φτάσω και τις 6. Το τρέξιμο με έχει βοηθήσει σε πολλούς τομείς της ζωής μου, με έχει κάνει πιο ήρεμο άνθρωπο και, τρέχοντας, έχω βρει πολλές φορές λύσεις σε διάφορα προβλήματα της καθημερινότητάς μου. Με το τρέξιμο ξεκουράζομαι ψυχικά, χαλαρώνω και ταυτόχρονα από αυτό αντλώ την ενέργειά μου. Ο μαραθώνιος είναι το αγαπημένο μου αγώνισμα λόγω της εναλλαγής συναισθημάτων που βιώνω κατά τη διάρκειά του αλλά και της προσπάθειας που καταβάλλω κάθε φορά να υπερβαίνω τα ψυχικά και σωματικά μου όρια. Την Κυριακή θα είναι η τέταρτη συμμετοχή μου στον Μαραθώνιο της Αθήνας και όγδοη συνολικά σε μαραθώνιο κι ελπίζω να πάνε όλα καλά και να χαρώ τη γιορτή, τερματίζοντας υγιής, κουρασμένη, αλλά και πλήρης, όπως μετά από κάθε μαραθώνιο. Όσον αφορά την επίδοση, ελπίζω στην καλύτερη δυνατή.

Αλεξάνδρα Τσεσμελή: H αφορμή για να ασχοληθώ με το τρέξιμο ήταν οι φίλοι και ο αδερφός μου, που τερμάτιζαν στον μαραθώνιο. Ακόμη και τώρα, η εικόνα ενός δρομέα που τερματίζει μου φαίνεται συγκινητική, ανεξάρτητα από την απόσταση ή τον χρόνο. Μέσα από το τρέξιμο έχω μάθει πολύ καλύτερα τον εαυτό μου. Είδα δυνατότητες που δεν πίστευα ότι είχα. Τα τριάντα πρώτα χρόνια της ζωής μου δεν είχα γυμναστεί ποτέ συστηματικά. Η ιδέα τού να τρέξω 5 χλμ. μου φαινόταν αδιανόητη, πόσο μάλλον ένας μαραθώνιος. Είδα, ωστόσο, και πολλά τυφλά σημεία μου: έμαθα με τον δύσκολο τρόπο να μην εστιάζω στον στόχο αλλά στην εμπειρία, πως όλοι έχουμε δικαίωμα στις κακές ημέρες και πως ένας κακός αγώνας μπορεί να σου μάθει πολύ περισσότερα από ένα προσωπικό ρεκόρ. Το τρέξιμο είναι ελευθερία. Το κατάλαβα αυτό όταν έμεινα έγκυος, καθώς από τη στιγμή που μπήκα στον 5ο μήνα σταμάτησα να τρέχω και μου έλειπε όσο τίποτε άλλο. Ο δρόμος, βέβαια, δεν είναι ποτέ ρόδινος. Κατά τη διάρκεια της προπόνησης δεν είναι λίγες οι φορές που έχω νιώσει απελπισία, αλλά αυτό μας φέρνει πίσω στην προηγούμενη ερώτηση και στα τυφλά σημεία. Το να προετοιμάζεσαι και να τρέχεις έναν μαραθώνιο σε βγάζει σίγουρα από το comfort zone σου. Η απόσταση των 42,195 χλμ. μερικές μοιάζει ασύλληπτη, στη διάρκεια του αγώνα περνάς διάφορες φάσεις, από την αποφασιστικότητα και τη θέληση, την απελπισία και την παραίτηση, μέχρι την ευφορία και τη χαρά του τερματισμού. Φυσικά, όλα αυτά είναι σχετικά. Τα τελευταία χρόνια έχω γνωρίσει δρομείς που τρέχουν ορεινούς υπερμαραθωνίους στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, αγώνες 80, 100, 180 χλμ. και άνω, σε πολύ πιο δύσκολο τερέν από την άσφαλτο. Εκεί συνειδητοποίησα πόσο σχετικές είναι οι έννοιες της απόστασης και της προσπάθειας για τον καθένα μας. Είμαι σίγουρη πως την Κυριακή θα υπάρχουν δρομείς που θα τρέξουν στον αγώνα των 5 χλμ. και η προσπάθεια που θα καταβάλουν θα είναι ανάλογη με αυτήν που θα καταβάλω εγώ για τον μαραθώνιο και το σέβομαι απόλυτα. Πλέον στοχεύω στο να περνάω καλά στον αγώνα. Σε δυο μαραθωνίους είχα την ιδιαίτερα δυσάρεστη εμπειρία να πάθω κολικό και να τερματίσω σχεδόν πάνω σε φορείο. Νομίζω πως και στις δύο περιπτώσεις έφταιγε το υποβόσκον άγχος που είχα για τον χρόνο που θα έκανα. Εκεί αποφάσισα πως για μένα προσωπικά στόχος πρέπει να είναι πάντα να περνάω καλά. Ο αγώνας και ο στόχος μού δίνουν το κίνητρο να είμαι τυπική στις προπονήσεις, να σηκώνομαι στις 6:00 ή και νωρίτερα για το long run, αλλά την ημέρα του αγώνα δεν θέλω να σκέφτομαι τον χρόνο. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι ακόμη και η έννοια της επίδοσης είναι πολύ σχετική. Για μένα, εξαιρετική επίδοση θα ήταν να τερματίσω σε λιγότερες από 4 ώρες και 20 λεπτά. Ξέρω πάρα πολύ κόσμο που αυτό το θεωρεί περπάτημα. Τι προσδοκώ από τον φετινό μαραθώνιο; Να μπούμε στο Καλλιμάρμαρο με τον σύντροφό μου και την 9 μηνών κόρη μας. Πριν καλέσετε την Πρόνοια, να διευκρινίσω ότι το μωρό θα το φέρει μια φίλη μας στον τερματισμό.

Στέλιος Πανταζής: Το τρέξιμο ήταν η φυσική εξέλιξη της πεζοπορίας και της ορειβασίας που έκανα από μικρή ηλικία. Αν και ήθελα να το εντάξω στη ζωή μου, η αλήθεια είναι πως η αφορμή ήρθε πριν από λίγα χρόνια στις διακοπές, περισσότερο ως εύκολη μορφή άσκησης. Πολύ σύντομα, βέβαια, εγκατέλειψα το τρέξιμο στην άσφαλτο για χάρη του ορεινού τρεξίματος. Το τρέξιμο άλλαξε πολύ την καθημερινότητά μου: διεύρυνα το φιλικό μου περιβάλλον μέσα από την ομάδα με την οποία προπονούμαι, μου έδωσε αφορμές να ταξιδεύω περισσότερο για να συμμετέχω σε αγώνες, αλλά και την ευκαιρία να βρίσκομαι πιο κοντά στη φύση. Πέραν αυτών όμως, μου δίδαξε πολλά πράγματα για τα όρια και τις δυνατότητές μου. Ξεκίνησα να τρέχω μικρές αποστάσεις στην άσφαλτο, πολύ σύντομα έτρεξα τον πρώτο μου μαραθώνιο, στη συνέχεια πέρασα στο ορεινό τρέξιμο και τις υπεραποστάσεις. Το τρέξιμο προσφέρει ταυτόχρονα πολλά θετικά και αρνητικά συναισθήματα: η αποφασιστικότητα και ο ενθουσιασμός της αφετηρίας, ο φόβος, η αγωνία, ο θυμός σε δύσκολα σημεία, η ευφορία και η συγκίνηση στον τερματισμό, μπορούν όλα να έχουν θέση σε έναν αγώνα. Για μένα, ο μαραθώνιος είναι μια μεγάλη γιορτή. Χαίρομαι που ολοένα και περισσότερος κόσμος τρέχει, που βλέπω περισσότερες γυναίκες σε αγώνες, δρομείς διαφόρων εθνικοτήτων, όλους με μια κοινή γραμμή τερματισμού. Το 2015 είχα την ευκαιρία να συνοδεύσω τη σύντροφό μου στον μαραθώνιο στο Παρίσι, ανάμεσα σε 50.000 σχεδόν δρομείς. Δεν υπήρχε σημείο της διαδρομής χωρίς κόσμο να χειροκροτεί, χωρίς μουσική, χωρίς εθελοντές. Ιδανικά έτσι θα ήθελα να δω και τον Μαραθώνιο της Αθήνας. Παρόλο που η επίδοση δίνει αρκετά κίνητρα, δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός. Οι περισσότεροι που γνωρίζω ξεκίνησαν και συνεχίζουν το τρέξιμο γιατί με κάποιον τρόπο βελτιώνει την καθημερινότητά τους. Εστιάζοντας αποκλειστικά στην επίδοση, χάνεις την ευκαιρία να απολαύσεις, να χαρείς το τρέξιμο, αλλά και να μάθεις. Αυτό που θέλω φέτος στον μαραθώνιο είναι να συνοδεύσω τη σύντροφό μου και να απολαύσω τη διαδρομή και τον τερματισμό στο Καλλιμάρμαρο με την κόρη μας.

MUST READ

Γκος στο «10»: «Τώρα βλέπετε τις πραγματικές δυνατότητές μας»

Πηγή: www.lifo.gr