«Βόμβα» από Γιώργο Νταλάρα: «Θα αποσυρθώ μόνος μου…»

Πρώτα υπομονή, έλεγα. Ο φασισμός θα περάσει και θα φύγει. Μετά, αγωνία γι’ αυτούς που ήταν δίπλα μου στη σκηνή και αυτές τις χιλιάδες ανθρώπων που δεν χρωστούσαν τίποτα. Και μετά, θυμό. Αυτόν τον θυμό που νιώθουν οι άνθρωποι όταν αδικούνται, ειδικά αυτοί που έχουν μεγαλώσει μόνοι τους.

Γιατί μπορώ να κατανοώ ακόμα και τις πλάνες τους, αλλά δεν δέχομαι τις πρακτικές τους. Και αναρωτιέμαι: Αν είναι αυθόρμητη η ένσταση, γιατί δεν ήρθε ποτέ κανείς να μου μιλήσει και να του απαντήσω; Αφού εδώ είμαι. Μονοπρόσωπο είναι το μαγαζί. Δεν έχω κανέναν ούτε πίσω ούτε πλάι ούτε μπρος.

– Πώς περάσατε κατόπιν; Νιώσατε την ανάγκη να σταματήσετε, να αποσυρθείτε;

Μάλλον το αντίθετο. Το να τραγουδάω είναι συνθήκη ζωής και κανείς δεν παραιτείται από το δικαίωμα της ζωής και της εργασίας. Εγώ δεν είμαι αυτοκίνητο να με αποσύρεις. Θα αποσυρθώ μόνος μου.

– Πολλοί είπαν ότι πληρώνετε τη θέση και τη στάση της συζύγου σας.

– Το ξέρω. Βλέπω ότι εκτός από τον νέο φασισμό, έχουμε και τη νέα φαλλοκρατία. Αφού η Αννα έκανε αυτήν την επιλογή, σωστό-λάθος είναι δικό της θέμα, επειδή εγώ διαφωνούσα έπρεπε να την κλειδώσω στο σπίτι για να μη θιγεί η καριέρα μου; Είμαστε σοβαροί;

– Αλλά και η Αριστερά δεν φάνηκε να σας υποστηρίζει με σθένος. Σας απογοήτευσε αυτό;

– Η Αριστερά έχει χιλιάδες προβλήματα να επιλύσει. Δεν θα επιλύσει και το πρόβλημα του Νταλάρα.

– Πώς πολεμήσατε την κατάθλιψη;

Κοίτα. Εγώ θυμωμένος γεννήθηκα, όχι καταθλιπτικός. Όταν ήμουν έντεκα χρόνων, ήμουν στη χορωδία. Με έντυσε η μάνα μου ωραία ωραία ένα πρωί με κάτι μεταποιημένα της UNRRA και πήγα όλο καμάρι να κάνω ακρόαση για την παιδική βασιλική χορωδία. Τότε το έκαναν κατά το πρότυπο της Αυστρίας.

Το είχα στο τσεπάκι μου, μου έλεγαν από το σχολείο μου στα Εξάρχεια. Όμως η διευθύντρια, θυμάμαι ακόμα το όνομά της, με έκοψε γιατί ο θείος μου ο Βαγγέλης, ο αδελφός της μάνας μου που ήταν κηδεμόνας μου, ήταν στο ΕΑΜ. Αυτά τα πουρμπουάρ τα ξέρω από μικρός…

– Πολλοί από χρόνια σας αντιμετωπίζουν καχύποπτα. Αισθανθήκατε ποτέ ότι κι εσείς τους δώσατε πάτημα;

– Το ξέρω. Τις εμμονές και τις αντιλήψεις μου τις έχω πληρώσει ακριβά. Το γιατί, το αφήνω στην κρίση σας. Ένας αριστερός μπορεί να τραγουδάει για τη Χιλή, αλλά δεν μπορεί να τραγουδάει για την Κύπρο…

Πηγή: Athensmagazine.gr