Συγκινεί η εξομολόγηση του Λευτέρη Γκιωνάκη : «Έπινα αλκοόλ και 3 γραμμάρια κοκαΐνη την ημέρα»

Ο Λευτέρης Γκιωνάκης, αγαπημένος εγγονός του αξέχαστου ηθοποιού Γιάννη Γκιωνάκη, σε μια κατάθεση ψυχής μίλησε για την προσωπική μάχη που έδωσε με τα ναρκωτικά.

Ο Λευτέρης Γκιωνάκης έχει μία κόρη 3 χρόνων, η οποία έχει πάρει το όνομα του πατέρα του, Μιχαέλα. Ο Λευτέρης Παπανικολάου-Γκιωνάκης σπούδασε στο Τμήμα Σκηνοθεσίας της Σχολής Κινηματογράφου-Τηλεόρασης Λυκούργου Σταυράκου και στη Δραματική Σχολή της Μαίρης Βογιατζή-Τράγκα.

Μεγάλωσε σε ένα σπίτι όπου όλη τη μέρα μιλούσαν για έργα, σκηνοθεσία και τέχνη.

Η τρίτη γενιά της οικογένειας Γκιωνάκη, με το καλλιτεχνικό ταλέντο να κυλάει στις φλέβες, ύστερα από τον παππού του και τη μητέρα του, την Πωλίνα Γκιωνάκη, ασχολείται με την υποκριτική, τη σκηνοθεσία και τη φωτογραφία, αλλά και τη διαφήμιση.

Ποιος δεν τον θυμάται στη διαφήμιση μπύρας  με το φίλο του Αργύρη Πανταζάρα και την ατάκα: «Ποια Στικούδη;».

O ηθοποιός Λευτέρης Γκιωνάκης, σε μια κατάθεση ψυχής στην ΟΝ time, δηλώνει:

«Είμαι έναν χρόνο καθαρός». Ο γοητευτικός ηθοποιός μιλάει πρώτη φορά για την εμπλοκή του με τα ναρκωτικά, τις δύσκολες στιγμές που πέρασε αλλά και πώς τις ξεπέρασε.

Ο Γιάννης Γκιωνάκης, γιος της Πωλίνας Γκιωνάκη, έχασε τη γη κάτω από τα πόδια του όταν το 2017 έχασε τον πατέρα του, το γνωστό σκηνοθέτη και ποιητή Μιχάλη Παπανικολάου.

Από εκεί και πέρα άρχισε και η περιπέτειά του με τα ναρκωτικά και το αλκοόλ. Ο ίδιος εξηγεί στην «ΟΝ time» πώς μπήκε στον εφιάλτη αλλά και πώς κατόρθωσε να ξαναβρεί το δρόμο του. Πώς συνειδητοποίησε το πρόβλημά του και άρχισε να ζητά θεραπεία.

«Τον Μάιο του 2017 έχασα τον πατέρα μου από όγκο στο κεφάλι, ήταν άρρωστος από τον Σεπτέμβρη, ξέραμε ότι ήταν δύσκολο, αλλά πιστεύαμε ότι τελευταία στιγμή μπορεί να γίνει η ανατροπή. Έπινα αλκοόλ μέχρι τότε, αλλά ελεγχόμενα. Στη συνέχεια έφτασα στο σημείο να πίνω δύο μπουκάλια αλκοόλ την ημέρα. Μάλιστα, αν δεν είχα, έπινα οινόπνευμα ή και κολόνια. Ξεκίνησα να βγαίνω πολύ, γιατί δεν άντεχα την απώλεια. Έπινα για να ξεχάσω τον πόνο μου, όμως ήθελα κάτι πιο δυνατό.

Δεν μου έφτανε το αλκοόλ, ήθελα κάτι πιο δυνατό. Γνώρισα άτομα που έπιναν κοκαΐνη, οπότε ήταν πανεύκολο να βρω και άρχισα σιγά σιγά και εθίστηκα – και δεν μπορούσα να ζήσω χωρίς αυτό. Κατέληξα λοιπόν στο σημείο μαζί με το αλκοόλ να πίνω και 3 γραμμάρια κοκαΐνη την ημέρα. Αν δεν τα έπινα, είχα κρίσεις πανικού και δεν μπορούσα να έρθω αντιμέτωπος με την πραγματικότητα. Θυμάμαι ότι πολλές εβδομάδες έπινα αλκοόλ και κοκαΐνη, έφτασα 55 κιλά, δεν είχα όρεξη να φάω. Τότε ήταν η περίοδος που θα ερχόταν στον κόσμο και η κόρη μας και αποφάσισα να κόψω.

Μετά από ένα σημείο, αυτά σταματούν να σου παρέχουν ευχαρίστηση και γίνονται απλώς ανάγκη για να βγει η μέρα. Προσπάθησα πρώτα με γιατρούς, που μου είπαν ξεκάθαρα “αν δεν κόψεις, θα πεθάνεις”. Οι γιατροί που πήγαινα με έθισαν στο zanax και άλλα πράγματα, μετά δεν γινόταν να σταματήσω. Απλώς εθίστηκα στο zanax και περιόρισα λίγο τα άλλα. Αφού είδα ότι δεν γινόταν κάτι και έπαιζα με το θάνατο, μπήκα εσώκλειστος στην κλινική, στη “Γαλήνη” στην Ερυθραία – έμεινα λιγότερο από μήνα. Μετά από λίγο ξανάπεσα και μετά ξαναμπήκα. Βγήκα, ξανάμπλεξα, ξαναμπήκα. Μετά πήγα σε μια άλλη κλινική -είχα πάρει και τα σκυλιά μου μαζί-, ξαναβγήκα και μετά απομονώθηκα με τη μητέρα και τη γιαγιά μου σε ένα εξοχικό που έχουμε στην Κόρινθο, όπου έκατσα τρεις μήνες και έμεινα καθαρός.

Έκοψα όχι γιατί βοηθήθηκα ουσιαστικά, αλλά γιατί εγώ το πήρα απόφαση και κατάλαβα ότι δεν θέλω να κάνω τέτοια ζωή. Όσες φορές και να μπεις μέσα, αν δεν συνειδητοποιήσεις και αποδεχτείς το πρόβλημα, δεν κόβονται. Πρέπει να κάνεις δουλειά με τον εαυτό σου».