Συγκλονίζει ο Σπύρος Παπαδόπουλος για τον καρκίνο : «Ο γιατρός μού είπε “δύο τρεις μήνες το πολύ και έφυγες!”»

Μα μόνοπου ακούς τέτοιες κουβέντες ταράζεσαι. Πόσο μάλλον ο ηθοποιός, που ήξερε πως η…ενημέρωση αφορούσε τον ίδιο! Για την περιπέτεια που είχε με τον καρκίνο και τον τρόπο με τον οποίο ο ίδιος τον αντιμετώπισε, μίλησε ο Σπύρος Παπαδόπουλος σε συνέντευξη που έδωσε στο “ΒΗΜΑgazino”.

Εσείς στον Θεό πιστεύετε;

Όχι. Μεγάλωσα με γιαγιάδες πολύ ένθεες.

Πήγαινα κι εγώ μικρός στην εκκλησία. Ξέρω απ’ έξω όλη τη Θεία Λειτουργία. Κάτι μέσα μου αντιδρούσε. Λέει κάποια στιγμή ο Μπέκετ ότι η μάνα μας, μας γεννά πάνω από τον τάφο μας.

Και αυτό το διάστημα, από την κοιλιά της μέχρι να πέσουμε στη μαρμάρινη πλάκα, αυτό το φωτεινό διάλειμμα, είναι η ζωή.

Θαυμάζω πάντως τους ανθρώπους που πιστεύουν. Τους σέβομαι. Καμιά φορά τους ζηλεύω κιόλας

Τηρήσατε μια πολύ παλικαρίσια στάση όταν περάσατε τη σοβαρή περιπέτεια της υγείας σας με τον καρκίνο. Ούτε τότε στραφήκατε στον Θεό;

Κοίτα, είπα ο καρκίνος τη δουλειά του και εγώ τη δική μου. Ίσως όταν δεν πιστεύεις, σου είναι και πιο εύκολο. Λες: «εντάξει, ήρθε η ώρα μου, μια χαρά περάσαμε, τέλος τώρα».

Μπορεί όμως να συμβιβαστεί ο άνθρωπος με κάτι τέτοιο;

Νομίζω μια σοβαρή παράμετρος που το καθορίζει αυτό είναι το αν έχεις τη συνείδησή σου καθαρή ή όχι. Εγώ νιώθω ότι δεν έχω εκκρεμότητες με ανθρώπους, βαρίδια. Νιώθω ειρήνη μέσα μου.

Ίσως αυτή η στάση ζωής μου ερμηνεύεται και από τα παιδικά μου χρόνια.

Ο πατέρας μου ήταν αριστερός, κυνηγήθηκε. Μεγάλωσα σε μια γειτονιά του Πειραιά που όλους μας ένοιαζε απλά πώς θα βγει η μέρα, το τώρα. Ακόμη και σήμερα δεν έχω σχέση με τη διάσταση του χρόνου που λέγεται μέλλον. Δεν με αφορά.

Διαβάστε τι είπε φέτος στο Νίκο Χατζηνικολάου: Μιλώντας στον ΑΝΤ1, θυμήθηκε την μεγάλη περιπέτεια υγείας του και τον απότομο τρόπο, με τον οποίο πληροφορήθηκε από τους γιατρούς τις πιθανότητες να πεθάνει.

«Μου το πε και λίγο χοντρά (σ.σ ο θεράπων ιατρός του). Μου είπε “αν δεν έχει διηθήσει την κάψα, θα πας καλά, αν την έχει διηθήσει, δύο-τρεις μήνες το πολύ και έφυγες’”. Είπα “όκει μέχρι εδώ ήταν μάλλον”. Φώναξα τον γιο μου, του μίλησα. Για να ξέρει». Ωστόσο η αβεβαιότητα εκείνης της περιόδου δεν άλλαξε τις προτεραιότητές του.

«Είπα, ο καρκίνος την δουλειά του κι εγώ την δικιά μου (…) Τίποτα δεν άλλαξε. Όπως υπάρχουν άνθρωποι που πέφτουν από την μηχανή και δεν την ξανακαβαλάνε, έχω πέσει κι εγώ δυο τρεις φορές με τη μηχανή, την καβαλάω και συνεχίζω και φεύγω σα να μην έπεσα ποτέ.

Αυτό έγινε και με το θέμα […] Ίσως έχει να κάνει και με τον τρόπο που μεγαλώσαμε, ζούσαμε το σήμερα, αν σκεφτόσουν για την άλλη βδομάδα ήσουν οπτιμιστής».

Μιλώντας στην εκπομπή Ενώπιος Ενωπιώ, ο Σπύρος Παπαδόπουλος αποκάλυψε ότι είχε μείνει για ολόκληρους μήνες σε μοναστήρι. «Μετέχω στα μυστήρια των μεγάλων εορτών, όπως το Πάσχα, μου αρέσουν τα μικρά εκκλησάκια, τα παλιά μοναστήρια, έχω μείνει σε μοναστήρι για μήνες.

Έχω μείνει σε μοναστήρι στη Νάξο, στον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, λόγω των γνωστών συνθηκών [σ.σ. οικονομικά προβλήματα της οικογένειάς του], με έστελνε η μητέρα μου κάποια καλοκαίρια, γιατί εκείνη δούλευε, για να τρώω καλύτερα, να τρώω αβγά φρέσκα και διάφορα».

Όπως είπε ωστόσο, ο ίδιος δεν πιστεύει σε οτιδήποτε «μεταφυσικό» αλλά θαυμάζει τους ανθρώπους που πιστεύουν.

«Είναι πολύ σπουδαίο πράγμα να πιστεύει, αλλά μέχρι εκεί. Αλλά πιστεύω ότι πιστεύοντας μπορούμε να φτιάξουμε πραγματικά κόσμους και να γίνουμε καλύτεροι».

Διαβάατε τι είπε για τη μάχη με τον καρκίνο στην εκπομπή “αποκαλυπτικά” πριν τέσσερα χρόνια: Ο Σπύρος Παπαδόπουλος παραχώρησε συνέντευξη στην εκπομπή «Αποκαλυπτικά» την Κυριακή 7 Φεβρουαρίου και μεταξύ άλλων μίλησε για τον καρκίνο.

O ηθοποιός δήλωσε χαρακτηριστικά: “Αυτές τις μάχες μόνος σου τις δίνεις. Όσο αγαπημένος και κοντινός να είναι ο άλλος, τα λόγια παρηγοριάς μόνο κακό κάνουν. Αυτές τις μάχες μόνο μόνος σου τις δίνεις, όταν είσαι πραγματικά μόνος.

Μένεις μόνος σου εσύ και ο εαυτός σου και λες “έχω να αναμετρηθώ με ένα τέρας”.

Από την πρώτη στιγμή ήμουν τέρας ψυχραιμίας, γιατί είμαι έτσι σαν άνθρωπος. Δεν μπορείς να το αξιώσεις από τον καθένα αυτό.

Είπα “ο τύπος τη δουλειά του κι εγώ τη δουλειά μου, και ότι γίνει”. Ούτε σαν πάλη το ένιωσα ούτε σαν τίποτα. Είπα “ότι είναι να γίνει θα γίνει, να τελειώνουμε”.

Πηγή: youweekly.gr