Ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος έπαιξε στην πρώτη του θεατρική παράσταση το 1938, σε ηλικία 26 ετών
Μια σπάνια φωτογραφία με τον αξέχαστο Διονύση Παπαγιαννόπουλο έφερε στο φως της δημοσιότητας ο Άρης Λουπάσης, ταξιδεύοντάς μας για ακόμα μία φορά στον χρόνο.
Ο Άρης Λουπάσης έχει δημιουργήσει στο Instagram έναν λογαριασμό τον οποίο διανθίζει με σπάνιες φωτογραφίες από το παρελθόν αγαπημένων ελλήνων σταρ.
Σε μία από τις πιο πρόσφατες αναρτήσεις του, ο Άρης Λουπάσης μία ακόμα σπάνια vintage φωτογραφία, αυτή τη φορά με τον κορυφαίο ηθοποιό της «χρυσής» εποχής του ελληνικού κινηματογράφου, Διονύση Παπαγιαννόπουλο.
Γράφει ο Άρης Λουπάσης στη λεζάντα της φωτογραφίας που δημοσίευσε:
«Ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος στην πρώτη θεατρική του εμφάνιση το 1938 σε ηλικία 26 ετών στην παράσταση του Εθνικού «Βασιλιάς Ληρ» ερμηνεύοντας τον ρόλο ενός ιππότη όπου θα ξεχωρίσει και θα δεχθεί τα συγχαρητήρια του μεγάλου Αιμίλιου Βεάκη που ερμηνεύει τον ομώνυμο ρόλο στην παράσταση.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’30 αποφασίζει να δώσει εξετάσεις στην Δραματική Σχολή του Εθνικού αναφέροντας στους γονείς του πως θα σπουδάσει δάσκαλος σε ιεροδιδασκαλείο καθώς γνωρίζει την αρνητική τους άποψη για τον συγκεκριμένο χώρο.
Το 1935 απορρίπτεται από το Εθνικό λόγω βαριάς προφοράς και την επόμενη χρονιά γίνεται δεκτός όπου και θα αποφοιτήσει το 1938 με άριστα.
Το συγχαρητήριο τηλεγράφημα που θα λάβει η μητέρα του από τον Βεάκη θα την χαροποιήσει αρχικά πιστεύοντας πως είναι από τον Δ/ντή του ιεροδιδασκαλείου, όταν όμως αντιλαμβάνεται την αλήθεια δηλώνει στον νεαρό Διονύση ότι θα τον αποκληρώσει.
Την επόμενη χρονιά η πολύ καλή κριτική που θα λάβει για την ερμηνεία του στα «Δημιουργηθέντα Συμφέροντα» στο Εθνικό και η οποία θα δημοσιευθεί σε εφημερίδα δίπλα σε άρθρο για αγαπητό Πολιτικό της περιοχής του θα είναι η αρχή για να αποδεχθεί η μητέρα του την ενασχόληση του και να γίνει μεγάλη θαυμάστρια του.
Την καριέρα του θα διακόψει ο πόλεμος όπου θα υπηρετήσει στην πρώτη γραμμή και με την επιστροφή του θα συνεργαστεί με τα μεγαλύτερα ονόματα του θεάτρου σε δυνατούς ρόλους κλασικού ρεπερτορίου.
Τη δεκαετία του ’50 οι κιν/φικές του συμμετοχές σε ρόλους συνήθως κακοποιών και ανθρώπων του υποκόσμου δεν τον ευχαριστούν ιδιαίτερα καθώς επιθυμεί να ξεδιπλώσει το πηγαίο κωμικό του ταλέντο, γεγονός που θα επιτύχει με τεράστια επιτυχία τα επόμενα χρόνια.
Ένα «ιερό τέρας» του θεάτρου και του κιν/φου που κατάφερε με μοναδική μαεστρία να εμβαθύνει στους ρόλους και με ασύλληπτους αυτοσχεδιασμούς να συνδυάσει δεξιοτεχνικά το έντονα κωμικό με το δραματικό στοιχείο, δίνοντας με το έργο του νόημα στην τέχνη της υποκριτικής.»